Episode 3: I am Nothing Without my Oral History

ALISHA You’re listening to Lost Voices: a podcast about demystifying archives and the South Asian experience in Canada. I’m Alisha! I’m a journalist and editor from Toronto. If you joined us in the last episode, you’ll remember I talked about value, and who decides what research is valuable at all? So if you’ve been following along, we now have a better understanding of how the Gwillim archive came to be, from Dr. Casey Wood and his spontaneous discovery of Elizabeth Gwillim’s bird drawings from India. Today we’re talking about oral history. Before I bring in our guests, I’d like to have a moment to tell you about how South Asian millennials (myself included!) are turning the idea of oral history on its head. The Gwillim letters were largely forgotten, and without them, we wouldn't have such a deep understanding of the India that the Gwillim sisters lived in. By looking at these letters in a new light, we are redefining and evolving what oral history means. Fortunately, a lot of my own history has been passed down because of oral traditions for my ancestors. I've mentioned a few Instagram accounts and podcasts that are rethinking the entire definition of archives. One of those is the Brown History Podcast. It's a crowdsource collective that started in March 2019. Its founder, Ashun Zafar, who's from Toronto wanted to humanize history, half-remembered anecdotes, fading family albums, treasure tales, and more than 1000 submissions and almost two years later, the platform now has a community of more than half a million people, all tasked with telling and retelling lesser known stories and lives. Here is just one example from the account that I really love.

[music fades out and in]

VOICE OVER So this is my Didu and Nana bhai. They met during a period where there was a lot of religious tension between Hindus and Muslims in Bangladesh. During a specific riot, one of my grandmother's brothers got arrested. So she had to see my grandfather to pay his bail, because at this time, my grandfather was the subdivision officer of Meherpur, Kushtia in the district of Khulna in Bangladesh. Basically, he was working in the equivalent of the mayor's office. My grandmother went with her dad to get her brother released. My grandfather thought she was very attractive and asked her out before she left. Initially, she thought it was wrong because he was Muslim. My grandmother is Hindu. But after she saw him again she accepted. They fell in love and saw each other in secret until she agreed to marry him. He asked her father for her hand, but her family disapproved heavily, so they eloped. They eventually accepted my grandfather after some time, and reconnected with my grandmother. However, her brother, who got arrested, completely cut her off, and didn't speak to her even up until his death. Regardless, my grandparents remained married until my Nana bhai's death in 2017. I love that story and remember it whenever I can.

[music fades out and back in]

ALISHA Crowdsourcing a South Asian archive of memories, how beautiful is that? What I love about this is that people are taking ownership of their personal history and creating online communities around their past. Through sharing stories and photographs, we're able to piece together remnants of shared social and cultural pasts. These oral histories keep us rooted in the pasts so many of us still struggled to fully understand. My education and upbringing left huge gaps in my understanding of the ideas, people and movements that shaped the culture of South Asia. Brown History on Instagram has helped me and so many others piece parts of our histories together. Just a few weeks ago, I saw a post of a full page feature from a newspaper in 1940 that showed one of the first South Asian weddings in Vancouver. 200 guests were present, half were white. Although it was a Sikh wedding, the article refers to them as Hindus. This may seem like a tiny error about a wedding, but it's actually much bigger than that. In 1940 and still today, the histories of brown people in this country have been shaped untold through the white perspective. The Gwillim sisters' letters point to the same thing.

VOICE OVER The Indian Army is called partly of Hindus, partly of Muslims. They have until this time shown great attachment to the English. They submitted quietly to every regulation, fought our battles faithfully. The Hindus think themselves polluted by the touch of leather. The Muslims, it is well known, abominate the hogs.

ALISHA Mary's observations about the army fall in line with her English roots. While she was a product of her time, these letters are a stark reminder of her ignorance and position in society. Letters like this help us understand the importance of projects like the Brown History Podcast. Some of my favorite photos on the Instagram account are the ones submitted for the Brown History photo album. Old photos of men and women who resemble my grandparents include captions that retell their journeys across oceans by their children and grandchildren who submit these photos to the account. I was looking through old photos under my bed, and I found two of my grandma that I thought of submitting. The first is a photo of her in the 60s, living in Edmonton. She was brand new on Canadian soil, donning a sari in front of her driveway, heading to school.

ALISHA'S GRANDMOTHER I'm just looking at this picture at very, very bad time in Edmonton. When I came in 1965 and landed in Edmonton, and after four years, I got this new job in the new land for teaching. And I was wearing my sari. At that time, there were just four or five family in Edmonton, and the people who were here, the students and anybody else, they did not see any brown people, and especially in the sari. So when I went to school, teaching them, and they thought that I was wearing in pajama. And that's what I'm remembering. I was at that time 30 years old. It was very new experience for me, because first of all, the language, because in India, I was teaching but there was not an English medium, you teach in your own national language. But here I have to teach in the English. So it was to experience new land, new people, new culture. So it was a little bit challenging, but I try my best to settle in this new environment to make my living. And I try my best and I did it.

ALISHA The second photo is really special to me. It's me and my Nani at the Rideau Centre in Ottawa with Santa Claus.

ALISHA'S GRANDMOTHER Okay, when I came to from Edmonton to Ottawa, Ottawa was a very beautiful place, and little warmer, and we adjusted very fast. You were born as my first granddaughter. Ottawa will always be very, very important place in our life. Because the first grandchild is very important and very fortunate to have that. And now looking at this picture, at the Christmas time, how we, you know, make you very pretty, put in clothes and go to the Santa Claus. And we have a picture. This picture. I remember, I took you there, and I went to the Santa Claus, and you were laughing very loud. And I remember this picture of those days. And like I was very young, now I grew a quite a bit because I am over 80 and now I see my second generation they are growing up and be assimilated in Canadian culture. We are just modern Canadian family, we adjust everything, we celebrate all that Canadian festival, very gay and joyfully because my all children, everybody, we love that. And that's my home. So I am very proud to say my second generation is growing and settling here, and very different from our generation to there, and I'm very happy to see them. It's all technology and they are growing up. And I see you. So I'm enjoying that.

ALISHA Platforms like the Brown History Podcast could include stories like this for my Nani, these stories are increasingly occupying the internet, symbolizing the very purpose of their creation: that history, personal and shared, is multi-dimensional. It's an unspoken but concerted movement to democratize history and share narratives aging on the sidelines. How do we keep shifting what society deems worth sharing and worth remembering? I talked to Sonia Dhaliwal about this. She’s a Data & Digital Collections Librarian at the University of Toronto, Scarborough.

[music fades out]

SONIA I would say ultimately, what both archivists and librarians are trying to do is to make information accessible and more widely available. How we go about it slightly differs where archivists are usually focused on more sort of unique types of records, more memory resource based materials, and the organization is a little bit different. Whereas with libraries, it's always about collecting information and making it as widely disseminated as much as possible. I'd say where the overlap is happening is I know a lot of the digital practices, because it is always changing, there's so much of it. So adopting practices from each sort of profession kind of helps create the most sort of robust back end so that users are then able to access digital collections and use them for whatever research purposes that they have.

ALISHA You know, as a South Asian, as someone who was born and raised in Canada, you know, I'd love to be able to find places and other resources to learn more about my ancestry, and maybe I don't know where to look, but people like you are doing that kind of work.

SONIA My day-to-day work sometimes looks like helping with the metadata of these collections, where we're now thinking through things like how do you do multilingual metadata, when metadata standards themselves are assuming that everything's in English. Naming practices differ and how you name people in double versus how you name them in English? You know, the conventional first, middle, last name doesn't necessarily exist in Tamil. So how do you sort of translate the two when you're creating metadata that's in English and an Tamil. And it's important to recognize the original language of the collections as well, because it's part of the object's history as well. Understanding the role that the archives has actually played in upholding, creating and maintaining colonial infrastructures is really important here. I think it's important for archival literacy to include a component of like, how archives were actually used to facilitate colonial governments, colonial policies. What those records now hold, is sort of this legacy of like what was done to people, essentially. There's only sort of one perspective that often exists in colonial archives themselves. And so this effort to sort of decolonize the archive has to sort of examine the archives position itself. So positionality, I think, it's important for people to know when they're going into an archive and when they're examining archival records. I kind of navigated this whole situation of like learning my history within a very Western pedagogical framework.

ALISHA Do you think your personal experience with your own history helped to shape the approach you take towards your work?

SONIA I also grew up learning a lot about my own family's history, or my family's background, very fragmented through a lot of like, just stuff that grandparents said, here and there. I think my family only ever talk about history, like during the era of the British Raj and then after. In my undergrad, I took a class called the History of Modern South Asia, which was taught by a white Canadian man, but very much like somebody who was very aware of, he's a white guy teaching brown history. And there were multiple people in that class who were a South Asian Canadian, born and raised, like second generation, and were in that class to try and learn something about their culture, about, know, where their people come from. Because I think, yeah, it was an overwhelmingly positive experience. And I really appreciated how forthright the professor was in identifying his own position of you know, I'm a white guy teaching brown history to a bunch of people who are here to also learn about their own history because--the one conversation that really stood out to me was when I came home, and I was talking to my mom about one of the lectures that we had on what's called like, the Indian mutiny in 1857 I believe—I could have my dates wrong. And my mom just kind of looked at me and was like, "What are you talking about? What mutiny? I think you mean, the first War of Independence." I had to really reflect on like, what I was saying and the position that I was being taught this event, essentially. You know, like to say that it's a mutiny, I would say is a very Eurocentric position, whereas my mom who had learned about the exact same event from going to school in India learned it as, you know, the first War of Independence, which really is kind of what it was, right? It was the first time that the people of South Asia rebelled against the East India Company and what it was doing there. I think that was the first time I had to recognize like positionality mattered, and just like who the information and how it was being filtered, how that plays a role and how I'm able to sort of digest and make opinions for myself. Where the oral history I think, can really, like make this one dimensional narrative, like a lot more dynamic, is sort of showing what the day-to-day lived impact was, through people's life stories, right? Like people talking about their experiences of like living during the mutiny, like what was that like when all of a sudden, you know, it's not the East India Company that's taking—you know, influencing South Asia now. It's like the British government that's taking over. Or something like partition is huge right? Partition happened, not just in along the Pakistan/India border, but also along the Bangladesh/India border, right? But we only really hear about one side—or at least, I only really grew up hearing mostly about India/Pakistan one. Whereas there's this whole other boundary that also existed. And it's still, you know, the facts are still felt today, certainly like my own family's oral histories, like only really deal with our family and our immediate context in India's history. But I think if there was any way to sort of share more lived experiences, I think it would really help sort of add more layers and more textures to what actually India or South Asia actually is.

ALISHA I agree, I often feel a great sense of connection to other South Asian stories on social media, and it helps me rethink my own, or at least contextualize my own in a way that wasn’t available to me before.

SONIA Because I think like immigrant parents can definitely have this very nostalgic view of the place that they left behind. And I think even for my own parents, like the way that they talk about the India that existed when they live there, it does not exist in that way today at all. They present this very idyllic life. But even when they go back, they find it really hard to try and fit in because the village that my parents grew up in, like one of the villages doesn't even exist anymore, because it's been absorbed by the city, the other one is on its way there. My mom's family doesn't even own the house that she grew up in anymore. So it's just like, it's just not the same. I think their memories are often like frozen in time. So it can be hard for like second generation who are going back to places where South Asia itself is very—it's becoming quite modernized in a way, like there's so much more global influence there. So it can be hard to sort of try and piece together like what you're hearing from your family versus what you're actually seeing when you're there, because the two don't always connect.

ALISHA Yeah, I completely agree. I think that's something that I am also internally struggling with, because I have this desire to visit so much of North India, where my family is from, it looks very different. I don't think my dad's house he grew up in also, I don't think their family has it anymore. And he went to a boarding school, in the Himalayas. I mean, that school still exists, but to think that I'm sure it looks very different from when he was a kid. And you know, because of social media and Instagram, and travel influencing and all of this kind of stuff. There are these idealized versions of what India looks like, through this, you know, very filtered lens, obviously. And I do wonder, like, if a lot of the sort of places that are probably also frozen in my dad's memory, or even my grandparents, like, what's even left of it, you know? And of the remaining relatives, they're like, they probably don't feel as curious, right? Because that's just home for them. Whereas I'm coming in, like, "Oh my God," I'm just trying to understand so much of my background. So it's eventually whenever I make my way to India, it's going to be a very complicated trip with a lot of feelings, I think, for me. With research like the art collections, like the Gwillim project, or like with the Gwillim sisters, because they exist in universities, so much of our understanding feels legitimized because, well, this is a collection, it's from a university, of course, it has to be the right thing to read or the right thing to share. Is this Eurocentric framing intentional?

SONIA I think yes, it's intentional, because, you know, that's where it started, right? Like archives were used to maintain colonial governments and hold records that documented all of that. If it's still supposed to be that way—that I kind of struggle with because I think most archives are trying to not be that. But I don't know if the work goes far enough sometimes. I think there's always a lot of discussion about what can change and what can—you know, what things can be done differently and how to reach out to other communities, but I don't always think people know how to do it. Some of this could come down to the fact that the profession itself is not very diverse, like there's very few BIPOC archivists or librarians out there. Even if intentions are to decolonize the environment when the people who are trying to do that don't even understand how to go about it, because they don't have the experience, like they have never lived the life of, you know, a South Asian woman or South Asian Canadian or whomever, they just don't have an awareness that exists with being somebody who isn't white essentially in a white world, right?

[music fades in]

ALISHA What I love about Sonia’s work is this idea of ownership. Extending an archive to a contributor to tell their personal story, and carving a place for themselves in history is really validating. Thanks to social media, of course, everyday people are able to tell their history from their perspective and their stories and cultures are no longer bound by gatekeepers. Brick and mortar museums kind of exist as analogue platforms, controlled by a small group of people, giving them a lot of control to decide what is on display and to present the exhibits in their own way. Social media, on the other hand, is easier to navigate. Yes, algorithms dictate what you end up seeing on your timeline. But it can be less intimidating to share something because these apps encourage us to share in the first place. Let's take Twitter for example. Twitter has helped make news gathering easier and more immediate and entirely transformed how journalists like me report on different communities. We can hear people's firsthand accounts and experiences often in real time. Imagine if the Gwillim sisters tweeted some of the things they wrote in their letters. In order to amplify more Brown voices, we need platforms that can share our stories in raw and unfiltered ways. But that’s easier said than done. We need collaboration from editors, journalists, and newsroom leaders from all walks of life. I wanted to talk about this with another journalist and podcaster, so I chatted with Tamara Khandaker. She’s the host of the CBC podcast “Nothing Is Foreign.”

ALISHA As podcast hosts, as the journalists that we both are, a lot of people—a lot of old timey newspaper people—say we are writing the first draft of history. I've never been a fan of that expression. But I think in 2021, so much that idea has shifted in the industry. And it's pivoted to audio storytelling. So in a larger context, throughout this podcast, throughout the series, we've been talking about what role librarians and archivists play in documenting history and making it relevant and accessible today. So in your opinion, how do you think these types of industries—so non-media people—what do you think they'll say about how we, as journalists are documenting history in this sort of audio podcasting world that we're in now?

TAMARA It's hard to even answer it and just answer the question in just like an audio specific way, because the first thing that comes to mind for me is I think they'll probably say that a lot of the documenting happened on social media first.That a lot of the historians were just like, average people who saw things and tweeted them or took video and like, posted it. That the number of sources where you could get your information expanded, vastly, probably too much. That many more people just felt like they could contribute to the conversation into that process of documenting the history. And maybe that, you know, a lot of our understanding of what happened or what has been happening came from commentary from people that we trust, and that relationship between the person consuming the content and the person delivering the content has become really important. I think that's like a distinguishing feature of the way that we consume the news right now. And the way that we document history right now. And I think that extends to audio, like with podcasting, there's an expectation that the host will build a relationship to the listener, there is an expectation of openness and, like, vulnerability. And that's what keeps people coming back. They want to feel like they're listening to a friend explain the news to them, which I kind of love because I don't know how to do it any other way. And I don't think that I would have made a great traditional broadcaster. So yeah, I don't know, I think there is much more of a willingness, or even an appetite, to have the news presented to you in an informal and chatty way, that's less crafted. And, you know, with audio storytelling in the form of podcasting, obviously, the other huge change is the makeup of who is delivering the news. We're not anywhere near where we should be in terms of diversity in newsrooms in North America. But there have definitely been improvements. And I think we're moving in the direction of a more accurately representative, more inclusive media.

ALISHA Yeah, to your point on that. Two things. First of all, I do agree, I think we are sort of breaking barriers in terms of who are sources and who are the people who are integral to the story. And a lot of those people are people we can just message on social media to, you know, add context, add colour. And I think that really helps bring people in, in that more friendly, everyday kind of tone like you're saying. But do you think—I do agree that, you know, we're getting there in terms of diversity and inclusion. But as a woman of color, do you think there is more of a burden placed on you to make sure you're bringing in new or marginalized voices in your coverage? And quite frankly, do you think that's an unfair responsibility for you to have?

TAMARA I think there's a burden for sure. Or at least I put that pressure on myself a lot. And I feel really responsible. And I feel disappointed when I fail to do that. Because I feel like I'm letting people down, if I have this platform, and I'm not pushing to bring new voices to the table. I don't know if I'd call it an unfair burden. I think it's something I want to do just because it makes for stronger journalism. In a country that's so diverse, and where there's, you know, people from so many different interesting backgrounds. But I do wish that my non-POC colleagues, my white colleagues, were better at doing that, and tried harder to do that. Absolutely.

ALISHA Do you ever feel like you've been tokenized in a newsroom? Or have you ever felt the need to address it, if you have felt sort of othered in meetings or just in the way, maybe you've been treated by leadership?

TAMARA I have. I've had my face—I'm Brown—I've had my face used to promote things in a way that's made me pretty uncomfortable. In a way that's, like, pretty transparent, in that, you know, they're trying to showcase the diversity of their newsroom. And I brought it up very gently, just sort of pointing out that, maybe the language about diversity and this ad is a little too on the nose, maybe my face kind of speaks for itself. And we don't need to go further than that to point this out. It's the stuff like that, and it is something that you always wonder about, like, why am I being asked to cover the story? Or why am I being asked to help on a certain assignment? And then you wonder, do I shy away from this? Or do I lean into it? Especially when you're asked to report on communities of colour. I know that I'm more of an expert on some of these things, just by virtue of my own life experience. So maybe it's a good thing. But in short, yeah, I think that's a very common experience for most people of colour who work in journalism.

ALISHA So where is the line between being from the group you are reporting or collecting from and being burdened to do so because of a lack of understanding from white colleagues? I don't know, this is something I've discussed with a lot of friends over the years. But I do think there's an unspoken mindset that reporters and editors have to tone down their coverage to appeal to a wide audience. Obviously, that's, I think something people are critical of when it comes to legacy media, especially. You know, not everyone agrees with me. And they do think that, of course, we live in an industry now where there is so much more niche content, there are news outlets that are produced or written by, created by people of color, by the South Asian diaspora specifically. So of course, there's lots of waves that are like improving in that sense. But do you think this idea that we have to tone down for a wider audience—do you think there's any truth to that?

TAMARA Yes, for sure, I think that's why we're still having this nonsense objectivity debate in Canadian media, right? Like, I know for a fact that something is racist, but there's still a question around whether I can call it that because some people would disagree. And then my objectivity as a reporter would be questioned. You know, when I'm interviewing people of colour, I often have the urge to have a really frank conversation with them about race and ask them really honest questions that come from my perspective as someone who sees how racism factors into so many of the stories that I cover. But like, I'll tone it down, because I know in the back of my head, I know it won't be seen as objective or some people will dismiss it as not objective. And I've also had experiences where I'll pitch a story with a racial angle. And my editor won't even know what to do with that information, or they just won't get it. And then I'll be like, okay, I guess like, this is not for a mainstream audience. So I'll just drop that idea. And it just won't happen. But yeah, I don't think that we've reached the level of discourse on race in Canada that I hope we'd be at.

ALISHA It wasn't until I was out of university, that I realized how much I wanted to, and needed to, search for my community stories, stories that weren't being heard or shared. And moreover, stories that were in danger of being lost. I discovered a social media account called Sikh Archive. They do similar work to the Brown History account, but with a twist. Their website tells me they're developing a Google Calendar app that can be used to notify their members of significant events that happened on this day via push notifications. And this got me thinking, nobody, including me, is claiming to be an expert in South Asian history or culture, we are as much consumers of this content as we are producers. What does our reliance on memory say about the very nature of oral history? Of course facts and archival research, support so many of these digital archive projects. But there are some things that remained true simply because of the way in which people remember them, that needs to be celebrated and normalized. Lots of the social media based projects I've mentioned, are what I'd like to call memory projects. They can't replace the work of a historian or other official ways of record keeping. But these photos and posts can't be subjected to scholarly analysis either. These social media driven archives help generate an appetite for history beyond scholarly circles. And that's also something worth celebrating. Oral storytelling, whether for digital archives or journalism, is a legitimate and time old way of sharing our history and shaping our history. Throughout this series, I've been asking myself, what role does memory play in the reconstruction of the past? It's clear that our collective memory can become a repository of an alternative account, a version of history that comes closer to the truth. And that's exactly what we should be striving for.

ALISHA Thanks for listening to Lost Voices: An Untold Story of the South Asian Diaspora. A podcast by McGill University, hosted and written by me, Alisha, produced in collaboration with editaudio. Special thanks to Ana, Richard, Steph, Lauren, Toolika, Sophie, Kanika, and others, like my Grandma! In our next and final episode, we'll be looking at the archive, from a bird's eye view, to think about how new spaces can spawn new archive of opportunities.

பகுதி 3: எனது வாய்மொழி வரலாறு இன்றி நான் இல்லை எனது வாய்மொழி வரலாறு இன்றி நான் இல்லை தெற்காசியாவிலிருந்து புலம்பெயர்ந்த இரண்டாம் தலைமுறைக் கனேடியர்கள் தங்களின் செழுமையான வரலாற்றைப் புதுமையான அணுகக்கூடிய வழிகளில் ஆவணப்படுத்துகின்றனர், இதன் மூலம் தங்கள் மூதாதையர்கள் வரலாற்றின் டிஜிட்டல் காப்பகங்களை உருவாக்குகின்றனர். இந்தத் தளங்கள் இணைய வெளியை அதிகமாக ஆக்கிரமித்து வருகின்றன, மேலும் அவர்களின் படைப்பின் மிக முக்கிய நோக்கமான அவர்களின் தனிப்பட்ட மற்றும் கூட்டு வரலாற்றை பல பரிமாணங்களில் அடையாளப்படுத்தி வருகின்றன. இது தெற்காசிய வரலாற்றை மக்கள்மயப்படுத்துவதற்கும், ஓரங்கட்டப்பட்ட பழைய கதைகளைப் பகிர்வதற்குமான பேசப்படாத ஆனால் ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட இயக்கமாக உள்ளது. ஆவணக் காப்பகங்களின் எதிர்காலம் எவ்வாறு இருக்கும்? டொரண்டா பல்கலைக்கழகம், ஸ்கார்பரோவின் தரவு மற்றும் டிஜிட்டல் தொகுப்பு நூலகர் சோனியா தலிவாலுடன் அலிஷா பேசுகிறார். மேலும் இன்றைய செறிவுற்ற ஊடகப் பரப்பில் வாய்மொழி கதைசொல்லல் மற்றும் ஒலிவழிக் கதைசொல்லுக்கு இடையேயான ஒப்புமைகளைப் பற்றி பேசுவதற்கு அலிஷாவுடன் தி குளோப் மற்றும் மெயில்சின் தினசரி செய்தி பாட்காஸ்ட், தி டெசிபலின் தொகுப்பாளர் தமரா கந்தாக்கரும் இணைகிறார். தமிழாக்க உரை: அலிஷா நீங்கள் கேட்டுக் கொண்டிருப்பது மறந்துபோன குரல்கள்: கனடாவில் ஆவணக்காப்பகங்கள் மற்றும் தெற்காசிய அனுபவத்தை விளக்கும் ஓர் பாட்காஸ்ட். என் பெயர் அலிஷா! நான் டொராண்டோவில் பத்திரிக்கையாளராகவும் எடிட்டராகவும் பணி செய்கிறேன். நீங்கள் கடைசி எபிசோடில் எங்களுடன் இணைந்திருந்தால், மதிப்பு மற்றும் எந்த ஆராய்ச்சி மதிப்புமிக்கது என்பதை யார் தீர்மானிக்கிறார்கள் என்று நான் பேசியதை நினைவுபடுத்திப் பாருங்கள்? இதனை நீங்கள் தொடர்ந்து பின்தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள் எனில், டாக்டர். கேசி வுட் மற்றும் இந்தியாவிலிருந்து எலிசபெத் க்வில்லிம் பறவை வரைபடங்களை அவர் திடீரெனக் கண்டுபிடித்தத்திலிருந்து, அவை க்வில்லிமின் காப்பகத்திற்கு வந்தது வரையிலான விவரங்களை நன்கு புரிந்துகொண்டிருப்பீர்கள். இன்று நாம் வாய்மொழி வரலாறு குறித்து பேசப் போகிறோம். நமது விருந்தினர்களை அழைப்பதற்கு முன்பாக தெற்காசிய மில்லினயல்கள் (என்னையும் சேர்த்து) வாய்மொழி வரலாறு என்ற சிந்தனையை எப்படி தலைகீழாக மாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று உங்களிடம் கூற விரும்புகிறேன். க்வில்லிமின் கடிதங்கள் பெரும்பாலானோரால் மறக்கப்பட்டதாக இருந்தன, அவை இல்லாமல், க்வில்லிம் சகோதரிகள் வசித்த இந்தியாவைப் பற்றிய ஆழமான புரிதல் நமக்குக் கிடைத்திருக்காது. இந்தக் கடிதங்களைப் புதிய வெளிச்சத்தில் பார்ப்பதன் மூலம், வாய்மொழி வரலாற்றின் பொருளையே நாம் மறுவரையறை செய்து படிமலரச் செய்கிறோம். நல்வாய்ப்பாக, எனது மூதாதையர்களின் வாய்மொழி மரபு காரணமாக எனது சொந்த வரலாற்றில் பல கடத்தப்பட்டு வந்துள்ளன. காப்பகங்களின் முழு வரையறையையும் மறுசிந்தனைக்கு உட்படுத்தும் சில இன்ஸ்டாகிராம் கணக்குகள் மற்றும் பாட்காஸ்ட்களை நான் குறிப்பிட்டிருந்தேன். இவற்றில் ஒன்றுதான் பிரவுண் ஹிஸ்டரி பாட்காஸ்ட். இது மார்ச் 2019 இல் தொடங்கப்பட்ட பல நபர்களிடமிருந்து பெறப்பட்ட கூட்டு முயற்சி ஆகும். இதன் நிறுவனர் டொரண்டோவைச் சேர்ந்த அசூன் ஜாபர் வரலாறு, பாதி நினைவிலிருக்கும் நிகழ்வுகள், மங்கி வரும் குடும்பப் புகைப்படங்கள், பொக்கிசக் கதைகளை மானுடமயப்படுத்த விரும்பினார், 1000-க்கும் மேற்பட்ட சமர்ப்பிப்புகளுடன் கிட்டத்தட்ட இரண்டாண்டுகளுக்குப் பிறகு, இப்போது இத்தளம் அரை மில்லியனுக்கும் அதிகமான மக்களைக் கொண்ட ஒரு சமூகமாக உள்ளது, அவர்கள் அனைவரும் அறியப்படாத கதைகளையும் வாழ்க்கையையும் சொல்லும் திரும்பச் சொல்லும் பணியில் ஈடுபட்டுள்ளனர். எடுத்துக்காட்டாக அவற்றில் நான் மிகவும் விரும்பும் ஒரு கதை இதோ. [இசை மங்கி, மீண்டும் மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] வாய்ஸ் ஓவர் இவர்கள் என்னுடைய தீதுவும் நானா பாயும் ஆவர். அவர்கள் வங்கதேசத்தில் இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கு இடையே அதிகமான பதற்றம் நிலவிய காலகட்டத்தில் சந்தித்தனர். ஒரு குறிப்பிட்ட கலவரத்தின் போது, எனது பாட்டியின் சகோதரர்களில் ஒருவர் கைது செய்யப்பட்டார். எனவே அவரது பிணைக்காக எனது தாத்தாவை அவர் சந்திக்க வேண்டி நேர்ந்தது, ஏனெனில் அந்த நேரத்தில், எனது தாத்தா வங்கதேசத்தில் குல்னா மாவட்டத்தில் மெஹ்ராபூர், குஸ்தியாவின் உட்கோட்ட அதிகாரியாக இருந்தார். அடிப்படையில், அவர் மேயருக்கு இணையான பதவியில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார். எனது பாட்டி தனது சகோதரரை விடுவிப்பதற்காக தனது அப்பாவுடன் சென்றிருந்தார். எனது தாத்தா அவர் மிகவும் அழகாக இருப்பதாக நினைத்தார் எனவே அவர் கிளம்புவதற்கு முன்பாக நாம் வெளியே சந்திக்கலாமா எனக் கேட்டார். எனது தாத்தா முஸ்லிம் என்பதால் எனது பாட்டி இது தவறு என ஆரம்பத்தில் நினைத்தார். எனது பாட்டி இந்து. ஆனால் அவரை மீண்டும் பார்த்த பிறகு ஒப்புக் கொண்டார். அவர்கள் இருவரும் காதலில் விழுந்தனர், எனது பாட்டி திருமணம் செய்ய சம்மதிக்கும் வரை இரகசியமாகச் சந்தித்துக் கொண்டனர். எனது பாட்டி தனது தந்தையின் சம்மதத்தைக் கேட்டார், ஆனால் அவரது குடும்பத்தினர் கடுமையாக எதிர்த்ததால், இருவரும் ஓடிப் போனார்கள். சிறிது காலத்திற்குப் பின்னர் அவர்கள் சமாதானமாகி எனது பாட்டியையும் தாத்தாவையும் ஏற்றுக் கொண்டனர். எனினும், கைது செய்யப்பட்டிருந்த அவரது சகோதரர், பாட்டியுடனான உறவை முற்றிலும் துண்டித்துக் கொண்டார், தனது மரணம் வரை அவர் தனது சகோதரியுடன் பேசவில்லை. எப்படியிருந்தாலும், எனது தாத்தா பாட்டி, 2017 -இல் எனது நானா பாயின் இறப்பு வரை பிரியாமல் இருந்தனர். நான் இந்தக் கதையை மிகவும் விரும்புகிறேன், என்னால் முடிந்த போதெல்லாம் அதனை நினைவு கூறுகிறேன். [இசை மங்கி, மீண்டும் ஒலிக்க ஆரம்பிக்கிறது] அலிஷா தெற்காசிய நினைவுக் காப்பகங்களைப் பலரிடமிருந்து சேகரிக்கும் கூட்டு முயற்சி, எவ்வளவு அழகாக உள்ளது? இதில் நான் மிகவும் விரும்புவது என்னவென்றால் மக்கள் தங்களின் சொந்த வரலாற்றின் மீது உரிமை எடுத்துக் கொண்டு தங்கள் கடந்த காலத்தைச் சுற்றி இணையச் சமூகங்களை உருவாக்குகின்றனர். கதைகள் மற்றும் புகைப்படங்களைப் பகிர்வதன் மூலம் நாம் பகிரப்பட்ட சமூகம் மற்றும் கலாச்சாரத்தின் கடந்த கால எச்சங்களை ஒன்றிணைக்க முடியும். இந்த வாய்மொழி வரலாறு நம்மில் பலர் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ளச் சிரமப்படும் கடந்த காலத்தில் நம்மை வேரூன்ற வைக்கிறது. எனது கல்வியும் வளர்ப்பு முறையும் தெற்காசியாவின் கலாச்சாரத்தை வடிவமைக்கும் சிந்தனை, மக்கள், இயக்கங்கள் பற்றிய எனது புரிதலில் பெரும் இடைவெளிகளை ஏற்படுத்துகின்றன. பிரவுண் ஹிஸ்டரி இன்ஸ்டகிராம் எங்கள் வரலாறுகளின் பகுதிகளை ஒன்றிணைப்பதற்கு எனக்கும் இன்னும் பலருக்கும் உதவியது. சில வாரங்களுக்கு முன், 1940 ஆம் ஆண்டின் செய்தித்தாளின் முழுப் பக்கப் பதிப்பைப் பார்த்தேன், அதில் வான்கூவரில் நடைபெற்ற தெற்காசிய திருமணங்களுள் ஒன்று காட்டப்பட்டிருந்தது. 200 விருந்தினர்கள் கலந்துகொண்டிருந்தனர், அதில் பாதி பேர் வெள்ளை இனத்தவர்கள். அது சீக்கியத் திருமணம் என்றாலும், அந்தக் கட்டுரை அவர்களை இந்துக்கள் எனக் குறிப்பிட்டது. இது அந்தத் திருமணத்தைக் குறித்த ஒரு சிறு பிழையாகத் தெரியலாம், ஆனால் உண்மையில் அது மிகப் பெரிய ஒன்றாகும். 1940லிலும் சரி இன்றும் சரி, இந்த நாட்டில் பழுப்பு நிற மக்களின் வரலாறு வெள்ளையினத்தவர் பார்வையில் மட்டுமே சொல்லப்படாமல் வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. க்வில்லிம் சகோதரிகளின் கடிதங்களும் இதையே சுட்டிக் காட்டுகின்றன. வாய்ஸ் ஓவர் இந்திய இராணுவத்தில் பாதி இந்துக்களும் பாதி முஸ்லிம்களும் இருந்தனர். இவர்கள் இந்தக் காலம் வரை ஆங்கிலேயருடன் அதிக பிணைப்பில் இருந்தனர். எல்லா ஒழுங்குமுறைகளுக்கும் அமைதியாகக் கட்டுப்பட்டனர். நமது போர்களில் விசுவாசத்துடன் போரிட்டனர். தோல்களைத் தொட்டதால் தங்களை மாசுபடுத்திக் கொண்டதாக இந்துக்கள் நினைத்தனர். முஸ்லிம்கள் பன்றிகளை வெறுக்கின்றனர் என்பது அனைவருக்கும் தெரியும். அலிஷா இராணுவத்தைப் பற்றிய மேரியின் உற்றுநோக்கல்கள் அவரது ஆங்கிலப் பின்னணிக்கு ஏற்ப உள்ளது. அவர் அந்தக் காலத்தைச் சேர்ந்தவராக இருந்தாலும், இந்தக் கடிதங்கள் சமூகத்தைக் குறித்த அவரது அறியாமையையும் நிலையையும் நினைவூட்டுவதாக உள்ளன. இதுபோன்ற கடிதங்கள் பிரவுண் ஹிஸ்டரி பாட்காஸ்ட் போன்ற திட்டங்களின் முக்கியத்துவத்தைப் புரிந்துகொள்ள நமக்கு உதவுகின்றன. இன்ஸ்டகிராம் கணக்கில் எனக்குப் பிடித்த புகைப்படங்களில் சில பிரவுண் ஹிஸ்டரி புகைப்படத் தொகுப்பில் சமர்ப்பிக்கப்பட்டவையாகும். எனது தாத்தா பாட்டியைப் போல இருக்கும் ஆண்கள் பெண்களின் பழைய புகைப்படங்கள் இந்தக் கணக்கில் புகைப்படங்களைப் சமர்ப்பித்த அவர்கள் குழந்தைகள் மற்றும் பேரக்குழந்தைகளால் எழுதப்பட்ட கடல் கடந்த அவர்களின் பயணத்தைக் கூறும் தலைப்புகளையும் உள்ளடக்கியுள்ளன. நான் எனது படுக்கையின் கீழ் இருக்கும் பழைய புகைப்படங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது, நான் எனது பாட்டியின் புகைப்படங்கள் இரண்டைக் கண்டெடுத்து சமர்ப்பிக்க நினைத்தேன். முதலாவது புகைப்படம் 60களில் எட்மண்டில் வசிக்கும் போது எடுக்கப்பட்ட அவரது படம். அவர் கனேடிய மண்ணிற்குப் புதியவராக இருந்தார், சேலை அணிந்து பள்ளி செல்வதற்குத் தயாராக தனது டிரைவேயின் முன் நின்று கொண்டிருந்தார். அலிஷாவின் பாட்டி நான் இந்தப் புகைப்படத்தில் எட்மண்டில் மிகவும் மோசமான காலகட்டத்தைப் பார்க்கிறேன். நான் 1965 இல் எட்மண்டிற்கு வந்திறங்கினேன், நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்தப் புதிய பூமியில் புதிதாக ஆசிரியர் வேலை கிடைத்தது. அப்பொழுது நான் எனது சேலையை அணிந்துகொண்டிருக்கிறேன். அந்த நேரத்தில், எட்மண்டில் நான்கு அல்லது ஐந்து குடும்பங்கள் மட்டுமே இருந்தன, இங்கிருந்த மக்கள், மாணவர்கள் மற்றும் வேறெவரும் எந்த பழுப்பு நிறத்தவரையும் பார்த்ததில்லை குறிப்பாக சேலை அணிந்தவர்கள். எனவே நான் பள்ளிக்குச் சென்று அவர்களுக்குக் கற்பித்த போது, நான் பைஜாமா அணிந்திருப்பதாக அவர்கள் நினைத்தனர். அது தான் எனக்கு ஞாபகத்தில் உள்ளது. அப்போது எனக்கு 30 வயது இருக்கும். இது எனக்கு முற்றிலும் புதிய அனுபவமாக இருந்தது, முதலாவதாக மொழி, ஏனெனில் இந்தியாவில் நான் கற்பித்தாலும் அப்போது அங்கே ஆங்கில வழிக் கல்வி இருக்கவில்லை, நீங்கள் உங்கள் சொந்த தேசிய மொழியில் கற்பிப்பீர்கள். ஆனால் இங்கே ஆங்கிலத்தில் கற்பிக்க வேண்டும். எனவே அது புதிய பூமி, புதிய மக்கள், புதிய கலாச்சார அனுபவமாக இருந்தது. கொஞ்சம் சவாலாக இருந்தாலும், இந்தப் புதிய சூழலில் பொருந்திக் கொண்டு வாழ என்னால் முடிந்த அளவு முயற்சித்தேன். எனது சிறந்த முயற்சியால் அதனைச் செய்தும் முடித்தேன். அலிஷா இரண்டாவது புகைப்படம் எனக்கு மிகவும் பிரியமானது. இதில் நானும் எனது நானியும் ஓட்டாவாவின் ரைடியூ மையத்தில் சாண்டா கிளாசுடன் இருக்கிறோம். அலிஷாவின் பாட்டி, நான் எட்மண்டிலிருந்து ஒட்டாவாவிற்கு வந்த போது, ஒட்டாவா அழகிய இடமாகவும், சிறிது கதகதப்பாகவும் இருந்தது, நான் மிக வேகமாக அதற்கேற்ற மாதிரி மாறிக் கொண்டோம். எனது முதல் பேத்தியாக நீ பிறந்தாய். ஒட்டாவா நமது வாழ்வின் மிக, மிக முக்கிய இடமாக எப்போதும் இருக்கும். ஏனெனில் முதல் பேரக்குழந்தை என்பது மிக முக்கியமானதாகும், அதைப் பெறுவதே அதிர்ஷ்டம். இப்போது இந்தப் படத்தைப் பார்க்கும் போது, அந்தக் கிறிஸ்துமஸ் நேரத்தில் நாங்கள் உன்னை மிகவும் அழகுபடுத்தி, புதிய ஆடைகள் அணிவித்து சாண்டாகிளாசிடம் கூட்டிச் செல்வோம். அங்கே புகைப்படம் எடுப்போம். அதுதான் இந்த புகைப்படம். எனக்கு ஞாபகம் உள்ளது, நான் உன்னை அங்கே சாண்டா கிளாசிடம் கூட்டிச் சென்றேன், நீ மிகவும் சத்தமாக சிரித்துக் கொண்டிருந்தாய். இந்தப் புகைப்படம் அந்த நாட்களை நினைவுபடுத்துகிறது. நான் இளமையாக இருந்தேன், இப்போது எனக்கு கொஞ்சம் வயதாகிவிட்டது, 80 வயதிற்கு மேலாகிறது, இப்போது எனது இரண்டாம் தலைமுறை வளர்ந்து கனேடியக் கலாச்சாரத்துடன் கலப்பதை நான் பார்க்கிறேன். நாம் ஓர் நவீன கனேடியக் குடும்பம், நாம் எல்லாவற்றிற்கும் மாறிக் கொள்கிறோம், நாம் எல்லாக் கனேடிய திருவிழாக்களையும் கவலையின்றி மகிழ்ச்சியுடன் கொண்டாடுகிறோம், ஏனெனில் எனது குழந்தைகளும், அனைவரும், அதனை விரும்புகிறார்கள். இது தான் எனது வீடு. அங்கே இருந்த நமது முதல் தலைமுறைக்கு முற்றிலும் மாற்றமாக எனது இரண்டாம் தலைமுறை வளர்ந்து இங்கே பொருந்திக் கொள்வதைக் கண்டு நான் பெருமை கொள்கிறேன், நான் அவர்களைக் காண்பதில் மகிழ்ச்சியடைகிறேன். இதெல்லாம் தொழில் நுட்பம் அது இன்னும் வளர்கிறது. நான் உங்களைப் பார்க்கிறேன். நான் அதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். அலிஷா பிரவுண் ஹிஸ்டரி பாட்காஸ்ட் போன்ற தளங்களில் எனது நானி கூறியதைப் போன்ற கதைகள் உள்ளன, இந்தக் கதைகளில் இணையத்தை அதிகம் ஆக்கிரமித்து வருகின்றன, அவற்றின் படைப்பின் மிக முக்கிய நோக்கமான தனிப்பட்ட மற்றும் கூட்டு வரலாற்றை பல பரிமாணங்களில் அடையாளப்படுத்தி வருகின்றன. இது வரலாற்றை மக்கள்மயப்படுத்துவதற்கும், ஓரங்கட்டப்பட்ட பழைய கதைகளைப் பகிர்வதற்குமான பேசப்படாத ஆனால் ஒருங்கிணைக்கப்பட்ட இயக்கமாகும். சமூகம் பகிர்வதற்கு நினைவுகூர்வதற்கு முக்கியமானதாகக் கருதுபவற்றிற்கு ஏற்ப நாம் எப்படி மாறி வருகிறோம்? நான் இது பற்றி சோனியா தாலிவாலுடன் பேசினேன். அவர் டொரண்டோ பல்கலைக்கழகம், ஸ்கார்புரோவில் தரவு மற்றும் டிஜிட்டல் தொகுப்பு நூலகராக இருக்கிறார். [இசை மெல்ல மெல்ல மங்குகிறது] சோனியா ஆவணங்களைக் காப்பெடுப்பவர்களுக்கும் நூலகர்களும் செய்யும் விஷயங்களின் முடிவு தகவல்களை மிகவும் பரவலாகக் கிடைக்கச் செய்வதே என்று நான் கூறுவேன். அதனை நோக்கி எப்படிச் செல்கிறோம் என்பதில் தான் நாம் சிறிது வேறுபடுகிறோம், காப்பெடுப்பவர்கள் தனித்துவமான பதிவேட்டு வகைகள், நினைவு வளங்கள் சார்ந்த பொருட்கள் ஆகியவற்றில் அதிகம் கவனம் செலுத்துகிறார்கள், மற்றும் நிறுவனங்கள் இதில் சிறிது வேறுபடுகின்றன. அதேநேரம் நூலகங்கள் தகவல்களைச் சேகரித்து அதனை முடிந்த வரை பரவலாகப் பரப்புவதை நோக்கியதாகவே எப்போதும் உள்ளன. இதில் குறுக்கீடு எங்கே நடக்கிறதென்றால், எனக்குத் தெரிந்த வகையில் டிஜிட்டல் நடைமுறைகளில் தான் அதிகம் நடக்கிறதென்று நான் கூறுவேன். ஏனெனில் அவை எப்போதும் மாறிக் கொண்டே இருக்கின்றன, மேலும் அதிக அளவில் உள்ளன. எனவே ஒவ்வொரு தொழில்முறையிலிருந்தும் நடைமுறைகளைப் பின்பற்றுவது என்பது மிக வலுவான வகைப் பின்னணியை உருவாக்க உதவுகிறது எனவே பயனர்கள் டிஜிட்டல் தொகுப்புகளை அணுகவும் அவர்களின் எந்தவொரு ஆராய்ச்சி நோக்கங்களுக்காக அவற்றைப் பயன்படுத்தவும் முடியும். அலிஷா கனடாவில் பிறந்து வளர்ந்த ஒருவராக ஒரு தெற்காசியராக, எனது வம்சாவளியைப் பற்றி மேலும் அறிந்துகொள்வதற்கான இடங்கள் மற்றும் பிற வளங்களைக் கண்டறிய நான் விரும்புகிறேன் என்று உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும், ஒருவேளை எங்கே தேடுவது என்று எனக்குத் தெரியாமல் இருக்கலாம், ஆனால் உங்களைப் போன்ற நபர்கள் இதுபோன்ற வேலையைச் செய்து வருகிறீர்கள். சோனியா எனது அன்றாட வேலை சில நேரங்களில் இந்தத் தொகுப்புகளின் மெட்டா டேட்டாவில் உதவுவதாக இருக்கும், அதில் நாங்கள் இப்போது பன்மொழி மெட்டா டேட்டாவைச் செய்வது எப்படி என்று சிந்தித்து வருகிறோம், குறிப்பாக மெட்டா டேட்டா தரநிலைகளே அனைத்தும் ஆங்கிலத்தில் இருப்பதாக கருதிக் கொண்டிருக்கும் போது. ஆங்கிலத்தில் அவற்றிற்கு பெயர் வைத்தல் மற்றும் இரண்டு பெயர் வைப்பதல் என பெயர் வைக்கும் முறைகள் கூட மாறுபடுகின்றன? உங்களுக்குத் தெரியுமா, முதல், நடுப் பெயர், கடைசிப் பெயர் என்ற வழக்கமான பெயர் வைக்கும் முறை தமிழர்களிடம் இல்லை. எனவே தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் மெட்டா டேட்டாவை உருவாக்கும் போது நீங்கள் அதனை எப்படி மொழிபெயர்ப்பீர்கள். தொகுப்புகளின் மூல மொழியை அங்கீகரிப்பதும் முக்கியமானதாகும். ஏனெனில் அது அதன் வரலாற்றின் ஒரு பகுதியாகும். காப்பகங்கள் உண்மையில் காலனியாதிக்கக் கட்டமைப்புகளை நிறுவ, உருவாக்க, பராமரிக்க முக்கியப் பங்கு வகித்தன என்பதைப் புரிந்து கொள்வது இங்கே முக்கியமானதாகும். காப்பகங்கள் உண்மையில் காலனியாதிக்க அரசாங்கங்கள், காலனியாதிக்கக் கொள்கைகளுக்கு உதவ எப்படிப் பயன்படுத்தப்பட்டன, அவற்றின் கூறுகளாக எப்படி இருந்தன என்பதை காப்பகங்கள் பற்றிய பாடங்களில் உள்ளடக்குவது அவசியம் என நான் நினைக்கிறேன். அவற்றில் இப்போது இருக்கும் பதிவேடுகள், மக்களுக்குச் செய்யப்பட்டதன் மிச்சங்களே ஆகும். காலனியாதிக்க காப்பகங்களில் பெரும்பாலும் ஒரு தரப்பின் கண்ணோட்டம் மட்டுமே கொண்டுள்ளன. எனவே காப்பகங்களின் காலனியாதிக்கப் பார்வையை நீக்கும் முயற்சிகளில் அந்தக் காப்பகங்களின் நிலையையும் ஆராய வேண்டும். எனவே, மக்கள் காப்பகங்களுக்குச் செல்லும் போதும் காப்பகப் பதிவேடுகளை ஆராயும் போது இதனை அறிந்திருக்க வேண்டியது அவசியம் என நான் நினைக்கிறேன். எனது வரலாற்றை மேற்கத்தியக் கல்விக் கட்டமைப்பிற்குள் இருந்து கற்கும் முழுச் சூழ்நிலையையும் ஒரு வகையில் நான் கடந்து வந்திருக்கிறேன். அலிஷா உங்கள் சொந்த வரலாற்றின் மீதான உங்கள் தனிப்பட்ட அனுபவம் உங்கள் வேலை அணுகுமுறையை வடிவமைப்பதில் உங்களுக்கு உதவியதாக நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? சோனியா நானும் பெரும்பாலானவர்களைப் போல எனது சொந்த குடும்ப வரலாறு அல்லது எனது குடும்பப் பின்னணி பற்றி அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக எனது தாத்தா பாட்டி சொன்னதை வைத்து துண்டு துண்டாகவே அறிந்துகொண்டு வளர்ந்தேன். எனது குடும்பத்தினர் பிரித்தானியக் காலகட்டம் மற்றும் அதற்குப் பிந்தைய வரலாற்றை மட்டுமே பேசுகிறார்கள் என நான் நினைக்கிறேன். எனது இளங்கலைப் படிப்பில், நவீன தெற்காசிய வரலாறு என்ற வகுப்பில் படித்தேன், அது வெள்ளையின கனேடிய நபரால் கற்பிக்கப்பட்டது, பழுப்பு நிறத்தவர் வரலாற்றைக் கற்பிக்கும் ஓர் வெள்ளையினத்தவர் என்று அனைவரும் அறிந்திருந்தனர். மேலும் அந்த வகுப்பில் இங்கேயே பிறந்த வளர்ந்த இரண்டாம் தலைமுறை தெற்காசிய கனேடியர்கள் பலர் இருந்தனர், அவர்கள் தங்களின் கலாச்சாரம், தங்கள் மக்கள் எங்கிருந்து வந்தார் என்று சிறிதளவு கற்றுக் கொள்ள முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தனர். அது மிகவும் நேர்மறை அனுபவமாக இருந்ததாக நான் நினைக்கிறேன். ஏனெனில் அந்தப் பேராசிரியர் நான் இங்கே தங்களது வரலாற்றை அறிய வந்திருக்கும் சில நபர்களுக்கு பழுப்பு நிறத்தவர் வரலாற்றைக் கற்பிக்க முயற்சிக்கும் ஓர் வெள்ளை இனத்தவர் என்பதை அடையாளப்படுத்திக் கொள்வதில் வெளிப்படையாக இருந்ததை நான் பாராட்டுகிறேன். ஒருமுறை வீட்டிற்கு வந்து எனது அம்மாவுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த உரையாடல் எனக்கு நினைவில் உள்ளது, எங்களது விரிவுரையில் இடம் பெற்றிருந்த 1857 -இல் நடந்த இந்தியக் கலகம் பற்றி எனது அம்மாவுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தேன் – அப்போது நான் கூறிய தேதி தவறாக இருந்திருக்க வேண்டும் என நினைக்கிறேன். எனது அம்மா என்னைப் பார்த்து, “எதைப் பற்றி நீ பேசுகிறாய்? என்ன கலகம்? நீ முதல் இந்திய சுதந்திரப் போரைக் குறிப்பிடுகிறாய் என நான் நினைக்கிறேன்” என்று கூறினார். நான் அதனைக் குறித்து என்ன சொன்னேன் அந்த நிகழ்வு பற்றி எனக்கு என்ன கற்பிக்கப்பட்டது என்று சிந்திக்க வேண்டியிருந்தது. உங்களுக்குத் தெரியுமா, அதனை கலகம் என்று கூறுவது ஐரோப்பியர்களை மையப்படுத்திய நிலையாகும், அதேநேரம் அதே நிகழ்வை இந்தியாவில் பள்ளிக்குச் செல்லும் போது கற்றுக் கொண்ட எனது அம்மாவிற்கு, அது முதல் இந்திய சுதந்திரப் போர், அது தான் உண்மையான நிலைப்பாடு இல்லையா? அது தான் தெற்காசிய மக்கள் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனிக்கு எதிராகவும் அவர்கள் செய்து கொண்டிருந்தவற்றிற்கு எதிராகவும் கிளர்ந்தெழுந்த முதல் நிகழ்வாகும். இது தான் நிலைப்பாட்டையும் முக்கியமானதாகக் கொள்ள வேண்டும் மற்றும் தகவல் யாருடையது, அது எப்படி வடிகட்டப்படுகிறது, அது என்ன பங்கு வகிக்கிறது, அதனை எப்படி வகைப்படுத்துவது என்பதை புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்பது போன்ற கருத்துக்களை எப்படி வெளிப்படுத்த வேண்டும் என உணர்ந்து கொண்ட நேரம் என நான் நினைக்கிறேன். வாய்மொழி வரலாறு உண்மையில் இந்த ஒரு பரிமாணப் பார்வை பன்முகப்படுத்த முடியும், அங்கு வாழ்ந்த மக்களின் கதைகளின் வழியாக அன்றாட வாழ்க்கையில் அதன் தாக்கத்தை காட்ட முடியும், இல்லையா? கலகத்தின் போது வாழ்ந்த தங்களின் அனுபவங்களை, திடீரென அப்படி நிகழும் போது எப்படி இருந்தது என்பதைப் பற்றி மக்களுடன் பேசும் போது, இப்போது கிழக்கிந்திய கம்பெனி தெற்காசியாவின் மீது தாக்கம் செலுத்தவில்லை. பிரிட்டன் அரசாங்கம் தாக்கம் செலுத்தி வருகிறது என்பதை நீங்கள் அறிந்துகொள்ளலாம். அல்லது பிரிவினை போன்ற ஒரு விஷயத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், சரியா? பிரிவினை நிகழ்ந்தது இந்தியா/பாகிஸ்தான் எல்லையில் மட்டும் அல்ல, வங்கதேசம்/இந்தியா எல்லையிலும் தான் பிரிவினை நிகழ்ந்தது, சரிதானே? ஆனால் நாம் உண்மையில் ஒரு பக்கத்தை மட்டுமே கேட்கிறோம் – அல்லது, நான் இந்தியா/பாகிஸ்தான் பற்றி மட்டுமே பெரும்பாலும் கேட்டு வளர்ந்திருக்கிறேன். அதே நேரம் மற்றொரு புற எல்லையும் இருந்தது. உங்களுக்குத் தெரியுமா, நமது குடும்பத்தின் வாய்மொழி வரலாறு, இந்திய வரலாற்றினை நமது குடும்பம் மற்றும் நமது உடனடிப் பின்னணியில் பார்ப்பதைப் போல, மறுபுற எல்லையின் உண்மைகளும் இன்றும் உணரப்பட்டு வருகின்றன. இதுபோன்ற வாழ்க்கை அனுபவங்களைப் பகிர்வதற்கு ஏதேனும் வழி இருந்தால், இந்தியா அல்லது தெற்காசியா என்றால் உண்மையில் என்ன என்பதைப் பற்றிய கூடுதல் அடுக்குகளையும் படிநிலைகளையும் சேர்ப்பதற்கு அது உதவும் என நான் நினைக்கிறேன். அலிஷா நான் நிச்சயம் ஒப்புக் கொள்கிறேன், நான் சமூக ஊடகங்களில் பார்க்கும் பிற தெற்கு ஆசியக் கதைகளுடன் அடிக்கடி நெருக்கமான பிணைப்பை உணர்கிறேன், மேலும் இது எனது சொந்த வரலாற்றை மீள் சிந்தனை செய்ய அல்லது குறைந்தபட்சம் இதற்கு முன்பு கிடைத்திராத வகையில் சூழ்நிலைப்படுத்திப் பார்க்க எனக்கு உதவுகிறது. சோனியா நிச்சயமாக புலம்பெயர்ந்த பெற்றோர்களுக்கு அவர்கள் விட்டு வந்த இடத்தைப் பற்றிய மிகவும் ஏக்கமான பார்வை இருக்கும் என நான் நினைக்கிறேன். எனது பெற்றோர்கள் கூட அவர்கள் அங்கே வாழ்ந்தபோது இருந்த இந்தியாவைப் பற்றி பேசுவதைப் போல, இன்றைக்கு இந்தியா இல்லை. அவர்கள் மிகவும் கச்சிதமான வாழ்க்கையை விவரிக்கின்றனர். ஆனால் அவர்கள் திரும்பச் சென்றால் கூட அவர்களுக்கு முயற்சி செய்து பொருந்திக் கொள்வது அங்கே கடினமாக உள்ளது ஏனெனில், எனது பெற்றோர்கள் வளர்ந்த கிராமங்களில் ஒன்று மற்ற கிராமங்களைப் போல இப்போது இல்லை, அது நகரத்தின் ஒரு பகுதியாகிவிட்டது, மற்றொரு கிராமமும் அதை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருக்கிறது. எனது அம்மாவின் குடும்பத்தினரிடம் எனது அம்மா வளர்ந்த வீடு இல்லை. எனவே இப்போது இருப்பதும் அதுவும் ஒன்றல்ல. அவர்களின் நினைவுகள் காலத்தோடு உறைந்துவிட்டன என நான் நினைக்கிறேன். எனவே இரண்டாம் தலைமுறையினரைப் போல் அங்கே திரும்பச் செல்வது அவர்களுக்குக் கடினமாக இருக்கும் ஏனெனில் தெற்காசியா – மிகவும் நவீனமாகி வருகிறது, அங்கே உலகளாவிய தாக்கம் அதிக அளவில் உள்ளது. எனவே உங்கள் குடும்பத்தினரிடமிருந்து நீங்கள் கேட்டவற்றையும் அங்கே நீங்கள் உண்மையில் பார்ப்பவற்றையும் ஒன்றாக இணைக்க முயற்சிப்பது ஒரு வகையில் கடினமாக இருக்கலாம், ஏனெனில் இரண்டும் எப்போதும் ஒன்றல்ல. அலிஷா ஆமாம், நான் முழுமையாக ஒப்புக் கொள்கிறேன். அது தான் எனது உள்ளத்தின் சிந்தனையிலும் உள்ளது என நினைக்கிறேன், ஏனெனில் எனது குடும்பத்தினர் வாழ்ந்த வட இந்தியாவைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆசை எனக்கு உள்ளது, ஆனால் அது மிகவும் வித்தியாசமாக உள்ளது. எனது அப்பா வளர்ந்த வீடும் அவரது குடும்பத்தினரிடம் இல்லை என நான் நினைக்கிறேன். அவர் இமயமலையில் இருந்த ஓர் உறைவிடப் பள்ளியில் படித்தார். அந்தப் பள்ளி இன்னமும் உள்ளது, ஆனால் அது அவர் சிறுவயதிலிருந்ததை மிகவும் விட வித்தியாசமாக இருக்கும் என நான் நினைக்கிறேன். உங்களுக்குத் தெரியுமா, சமூக ஊடகம் மற்றும் இன்ஸ்டகிராம், சுற்றுலாவை ஊக்குவிக்கும் வகையான விஷயங்கள் போன்றவை. இவை இந்தியாவின் கற்பனையான தோற்றத்தை வழங்குகின்றன. இது நிச்சயமாக கேமரா லென்ஸ்களால் வடிகட்டப்பட்டதாக உள்ளது. அதைப் போல, இந்த இடங்கள் எனது அப்பாவின், எனது தாத்தா பாட்டியின் நினைவுகளில் அப்போது அவர்கள் விட்டுவந்ததைப் போலவே உறைந்துவிட்டதாக நான் நினைக்கிறேன், அதில் மீதி என்ன இருக்கிறது தெரியுமா? அங்கே இருக்கும் உறவினர்களுக்கு அதே ஆர்வத்தைத் தூண்டுவதாக இல்லை அல்லவா? ஏனெனில் அவர்களுக்கு வெறும் வீடு தானே. அதேவேளை, எனக்கு, “கடவுளே,” நான் எனது பின்னணியைப் பற்றி புரிந்துகொள்வதற்கு அதிகம் முயற்சிக்கிறேனோ என்றுள்ளது. எனவே நான் இந்தியாவிற்குச் செல்லும் போதெல்லாம் எனக்கு அது உணர்வுகளுடன் கலந்த சிக்கலான பயணமாக உள்ளது என நான் நினைக்கிறேன். கலைத் தொகுப்புகள், க்வில்லியம் திட்டம் அல்லது க்வில்லியம் சகோதரிகள் போன்ற ஆராய்ச்சிகள் பல்கலைக்கழகங்களில் உள்ளதால், பிழையற்றதாக மாறி, இந்தத் தொகுப்புகள் பல்கலைக்கழகத்தில் உள்ளது என்பதால் படிப்பதற்கு அல்லது பகிர்வதற்கு நிச்சயம் சரியானதாகத் தான் இருக்கும் என்ற உணர்வு நமது புரிதலில் ஏற்பட்டு விடுகிறது. இந்த ஐரோப்பிய மையப்படுத்திய கட்டமைப்பு உள்நோக்கம் கொண்டதா? சோனியா ஆம், உள்நோக்கம் கொண்டது என்றே நினைக்கிறேன், ஏனெனில் அது எங்கே தொடங்கியது என்று உங்களுக்குத் தெரியும் தானே? ஆவணக் காப்பகங்கள் காலானியாதிக்க அரசாங்கங்களால் பராமரிக்கப்பட்டு வந்தன மேலும் அவை குறித்த அனைத்தையும் ஆவணப்படுத்தி வைத்திருந்தன. அது இன்னுமும் அந்த முறையிலேயே இருக்க வேண்டுமா – அதற்குத் தான் நான் போராடி வருகிறேன் ஏனெனில் பெரும்பாலான ஆவணக் காப்பகங்கள் அவ்வாறு இருக்கக்கூடாது என முயற்சிக்கின்றன. ஆனால் அந்த முயற்சி வெகுதூரம் செல்வதற்குப் போதுமானதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. எதனை மாற்றலாம் – எதனை வேறு வகையில் செய்யலாம் பிற சமூகங்களை எப்படி அணுகலாம் என்பது பற்றி எப்போதும் கலந்துரையாடல்கள் நடைபெற்றுக் கொண்டே இருக்கின்றன, ஆனால் அதனை எப்படிச் செய்வது என்று அவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. இந்தத் தொழில் மிகவும் பன்முகத்தன்மை வாய்ந்ததாக இல்லை என்பது இதற்கு ஒரு காரணமாக இருக்கக்கூடும், ஏனெனில் மிகவும் குறைவான BIPOC காப்பெடுப்பவர்கள் அல்லது நூலகர்கள் மட்டுமே உள்ளனர். இவற்றின் நோக்கம் காலனித்துவச் சூழலில் இருந்து நீக்க வேண்டும் என்பதாக இருந்தாலும், அதனைச் செய்ய முயற்சிப்பவர்கள் அதனைச் செய்வது எப்படி என்பதை அறிந்திருக்கவில்லை, அவர்கள் அந்த வாழ்க்கையை வாழ்ந்த தெற்காசிய பெண்ணாக அல்லது தெற்காசிய கனேடியராக அல்லது மற்றவர்களாக இல்லை, எனவே வெள்ளை இனத்தவரின் உலகில் வாழும் வெள்ளை இனத்தவர் அல்லாதவர்களிடம் இருக்கும் விழிப்புணர்வு அவர்களிடம் இல்லை, சரிதானே? [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா சோனியாவின் வேலையில் நான் விரும்புவது சொந்த உரிமை உணர்வை வழங்கும் சிந்தனையாகும். பங்களிப்பாளர்களுக்கு அவர்களின் தனிப்பட்ட கதைகளைச் சொல்வதற்காக காப்பகங்களை விரிவுபடுத்துவதால், அவர்களிடம் வரலாற்றின் மீது ஏற்படும் ஆசை உண்மையில் அங்கீகாரம் அளிப்பதாகும். நிச்சயமாக, சமூக ஊடங்களின் மூலம் சாதாரண மக்களும் தங்களின் பார்வையிலிருந்து வரலாற்றைச் சொல்ல முடிகிறது மேலும் அவர்களின் கதைகளும் கலாச்சாரங்களும் எவராலும் கட்டுப்படுத்தப்படுவதில்லை. செங்கல் மற்றும் சாந்தினால் கட்டப்பட்டுள்ள அருங்காட்சியகங்கள் தற்போது ஒரு சிறு குழுவினரால் கட்டுப்படுத்தப்படும் பழைய தளங்களாகி விட்டன, அதில் எதனைக் காட்சிப்படுத்த வேண்டும் எப்படி காட்சிப்படுத்த வேண்டும் என்பதை முடிவெடுப்பதற்கான கட்டுப்பாடு அந்தக் குழுவினரிடமே உள்ளது. மறுபுறம் சமூக ஊடகங்கள் பயன்படுத்த எளிதானவை. ஆம், நீங்கள் உங்கள் காலக்கோட்டில் எதைப் பார்க்கிறீர்கள் என்பதை அல்காரிதம்கள்தான் தீர்மானிக்கின்றன. ஆனாலும் ஏதேனும் ஒன்றைப் பகிர்வதை குறைந்த அச்சுறுத்தல் கொண்டதாக உள்ளது ஏனெனில் இந்தத் தளங்கள் பகிர்வதற்கு ஊக்குவிப்பதாக உள்ளன. எடுத்துக்காட்டாக டிவிட்டரை எடுத்துக் கொள்வோம். டிவிட்டர் செய்தி சேகரிப்பதை எளிதானதாகவும் உடனடியானதாகவும் மாற்ற உதவியுள்ளது மேலும் என்னைப் போன்ற ஊடகவியலாளர்கள் வெவ்வேறு சமூகங்களைப் பற்றி செய்தி அறிவிக்கும் முறையையே முற்றிலும் மாற்றியுள்ளது. நாம் நிகழ்நேரத்தில் மக்களின் நேரடிக் கருத்துக்களையும் அனுபவங்களையும் பெரும்பாலும் கேட்க முடிகிறது. கற்பனை செய்து பாருங்கள், க்வில்லிம் சகோதரிகள் தங்களின் கடிதங்களில் எழுதிய விஷயங்களை டிவிட் செய்தால் எப்படி இருக்கும். பழுப்பு நிற மக்களின் குரல்களை அதிகம் கேட்கச் செய்வதற்கு, நமது கதைகளை வடிகட்டப்படாத மூல வடிவத்தில் பகிரக்கூடிய தளங்கள் நமக்குத் தேவை. ஆனால் இது சொல்வதற்கு எளிதானது ஆனால் செய்வதற்குக் கடினமானது. இதற்கு நமக்கு வாழ்வின் அனைத்து நிலைகளிலிருந்தும் ஆசிரியர்கள், பத்திரிக்கையாளர்கள், செய்தியறைத் தலைவர்களின் கூட்டுழைப்பு தேவைப்படுகிறது. நான் இது பற்றி மற்றொரு பத்திரிக்கையாளர் மற்றும் பாட்காஸ்டர் உடன் பேச விரும்பினேன். எனவே இதுபற்றி தமரா கந்தாக்கருடன் உரையாடினேன். அவர் CBC பாட்காஸ்ட் “நத்திங் இஸ் பாரின்” -இன் தொகுப்பாளராக உள்ளார். அலிஷா பாட்காஸ்ட் தொகுப்பாளர்களாக, பத்திரிக்கையாளர்களாக நாம் இருவரும் வரலாற்றின் முதல் வரைவுகளை எழுதிக் கொண்டிருக்கிறோம் என பல நபர்கள் —பல பழைய கால பத்திரிக்கையாளர்கள் பலர் கூறுகின்றனர். அந்தக் கூற்று எனக்கு பிடித்தமானது இல்லை. ஆனால் 2021 இல், இத்துறையின் சிந்தனை முற்றிலும் மாறியது. ஒலிக் கதைசொல்லலை நோக்கி அது சுழலத்தொடங்கியது. எனவே விரிவான பின்னணியில், இந்த பாட்காஸ்ட் முழுவதும், இந்தத் தொடர் முழுவதும் வரலாற்றை ஆவணப்படுத்துவதிலும் அணுகக்கூடியதாக்குவதிலும் இன்று நூலகர்கள் மற்றும் காப்பெடுப்பவர்கள் வகிக்கும் பங்கு என்ன என்று நாம் பேசி வருகிறோம். எனவே உங்களது பார்வையில், இந்த வகைத் துறைகள் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள் மற்றும் இப்போது நாம் செய்து கொண்டிருப்பதைப் போல ஒலி பாட்காஸ்ட் மூலம் வரலாற்றைப் பத்திரிக்கையாளர்களாக நாம் ஆவணப்படுத்துவது குறித்து, ஊடகத்துறை சாராத மக்கள் என்ன கூறுவார்கள் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள்? தமரா இது பதிலளிப்பதற்குக் கடினமானது அதுவும் ஒலி வடிவில் பதிலளிப்பதற்குக் கடினமான கேள்வி, ஏனெனில் எனது சிந்தனைக்கு வரும் முதலாவது விஷயம் பெரும்பாலான ஆவணப்படுத்துதல்கள் சமூக ஊடங்களில் நடப்பதாக அவர்கள் கூறக்கூடும். அதாவது பெரும்பாலான வரலாற்று ஆய்வாளர்கள், செய்திகளைப் பார்த்து டிவிட் செய்த அல்லது வீடியோ மற்றும் புகைப்படம் எடுத்த, அதனைப் பதிவிட்ட சாதாரண நபர்களைப் போன்றவர்களே. நீங்கள் உங்கள் தகவல்களைப் பெறக்கூடிய மூலங்களின் எண்ணிக்கை பரந்த அளவில் அதாவது மிக அதிகம் என எண்ணலாம். வரலாற்றை ஆவணப்படுத்தும் உரையாடல்களில் தாங்களும் பங்களிக்க முடியும் என அதிகமான நபர்கள் உணருகின்றனர். மேலும், உங்களுக்குத் தெரியும், என்ன நடந்தது அல்லது என்ன நடக்கிறது என்பது பற்றிய நமது புரிதலானது நாம் நம்பக்கூடிய நபர்களின் கூற்றிலிருந்து வந்தது, மேலும் உள்ளடகத்தைப் பெறக்கூடிய மற்றும் வழங்கக்கூடிய நபர்களுக்கு இடையேயான உறவு மிகவும் முக்கியமானதாக மாறிவிட்டது. அது தான் இப்போது நாம் செய்தியைப் பெறக்கூடிய வித்தியாசமான அம்சம் என்று நான் நினைக்கிறேன். மேலும் நாம் தற்போது வரலாற்றை ஆவணப்படுத்தக்கூடிய வழி. இது பாட்காஸ்ட் போன்ற ஒலி வழிகளுக்கும் பொருந்தும், கேட்பவர்களுடன் தொகுப்பாளர் ஓர் உறவை உருவாக்குவார் என்ற எதிர்பார்ப்பு உள்ளது, வெளிப்படைத்தன்மை மற்றும் பாதிக்கப்படக்கூடிய தன்மை போன்றவைக்கான எதிர்பார்ப்பும் உள்ளது. அது தான் மக்களைத் திரும்பவும் வரச் செய்கிறது. அவர்கள் ஒரு நண்பர் செய்தியைத் தங்களுக்கு விளக்குவதைக் கேட்பதைப் போல உணர விரும்புகின்றனர், இதுபோன்ற அன்பை வேறு வழிகளில் கொண்டுவருவதை எவ்வாறு என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நான் சிறந்த பாரம்பரிய பாட்காஸ்டராக ஆகியிருப்பேன் என்று நினைக்கவில்லை. எனவே, முறைசாரா வடிவில் ஒழுங்கின்றி அரட்டை அடிப்பதைப் போல செய்தி வழங்குவதைக் கேட்பதற்கான அதிகமான ஆர்வம் அல்லது விருப்பம் இருந்ததாக நான் நினைக்கவில்லை. உங்களுக்குத் தெரியுமா, பாட்காஸ்ட் வடிவில் ஒலி கதைசொல்லினால் ஏற்பட்ட மற்றொரு பெரிய மாற்றம் செய்தி வழங்குபவரின் ஒப்பனை. வட அமெரிக்காவின் செய்தி அறைகளில் இருக்க வேண்டிய பன்முகத்தை நிலையை நாம் இன்னும் அடையவில்லை. ஆனாலும் நிச்சயமாக சில முன்னேற்றங்கள் உள்ளன. நாம் மிகத் துல்லியமான பிரதிநிதித்துவப்படுத்தல், கூடுதல் உள்ளடக்கிய ஊடகம் என்ற நிலையை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என நான் நினைக்கிறேன். அலிஷா ஆம், அதைப் பற்றிய உங்கள் கருத்து. இரண்டு விஷயங்கள் உள்ளன. முதலாவது, நான் அதனை ஒப்புக் கொள்கிறேன், யார் மூலம் மற்றும் யார் மக்கள் மற்றும் யார் கதையுடன் இணைந்தவர்கள் என்ற வரைமுறையை நாம் உடைக்கிறோம் என நான் நினைக்கிறேன். இவர்களில் பெரும்பாலான நபர்கள் செய்திகளில் பின்னணி, மற்றும் சூழலைச் சேர்ப்பதற்காக நாம் எளிதில் குறுஞ்செய்தி மூலம் தொடர்பு கொள்ளக்கூடியவர்கள். அதுதான் மக்களை நீங்கள் கூறியதைப் போல மிகவும் நட்பான, தினமும் கேட்பதைப் போன்ற தொனியுடன் அதிகம் ஈர்க்க உதவுகிறது என நான் நினைக்கிறேன். ஆனால், பன்முகத்தன்மை மற்றும் உள்ளடக்குதலை நாம் முன்னேறுகிறோம் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா. ஆனால் ஒரு நிறமுடைய பெண்ணாக, புதிய அல்லது ஓரங்கட்டப்பட்ட குரல்களை உங்கள் செய்திகளில் கொண்டு வர வேண்டுமென்ற சுமை உங்கள் மீது சுமத்தப்படுவதாக நினைக்கிறீர்களா? இன்னும் வெளிப்படையாக, இது உங்களின் மீது சுமத்தப்பட்ட நியாயமற்ற பொறுப்பு என நினைக்கிறீர்களா? தமரா நிச்சயம் அந்தச் சுமை இருப்பதாக நினைக்கிறேன். அல்லது குறைந்தபட்சம் அந்தச் சுமையை என் மீது நானே சுமத்திக் கொள்கிறேன். நான் அதற்கு மிகவும் பொறுப்பாக உணர்கிறேன். நான் அதனை் செய்யத் தவறும் போது வருத்தமடைகிறேன். ஏனெனில் என்னிடம் இதற்கான தளம் இருந்து, புதிய குரல்களை முன்னே கொண்டு வருவதற்கு நான் முயற்சிக்கவில்லை எனில், நான் மக்களைக் கைவிடுவதைப் போல உணர்கிறேன். இதனை நியாயமற்ற சுமை என அழைப்பேனா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. அது என்னை வலிமையான பத்திரிக்கையாளராக்குவதற்காக நான் செய்ய விரும்பும் ஓர் விஷயம் என நினைக்கிறேன். ஆனால் பன்முகத்தன்மை கொண்ட ஒரு நாட்டில், பல்வேறு ஆர்வமிக்க பின்னணியில் இருந்து வரும் மக்கள் இருக்கிறார்கள் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். ஆனால், எனது நிறம் சாராத சகாக்கள், எனது வெள்ளையின சகாக்கள் அதைச் செய்வதில் சிறந்தவர்களாக இருக்க வேண்டும், இன்னும் கடினமாக முயற்சிக்க வேண்டும். நிச்சயமாக. அலிஷா செய்தியறைகளில் நீங்கள் உங்கள் சிறுபான்மையை நிலையைப் பயன்படுத்தி முன்னேறியதைப் போல் நடத்தப்படுவதாக உணர்ந்திருக்கிறீர்களா? அல்லது கூட்டங்களில் நீங்கள் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தால், அல்லது தலைமைப் பொறுப்பிலுள்ளவர்களால் அவ்வாறு நடத்தப்பட்டிருந்தால் அதற்கு எதிர்வினையாற்ற வேண்டுமென எப்போதாவது உணர்ந்திருக்கிறீர்களா? தமரா நான் உணர்ந்திருக்கிறேன். சில விஷயங்களை ஊக்குவிப்பதற்காக எனது பழுப்பு முகம் பயன்படுத்தப்பட்டது என்னை அசௌகரியமாக உணரச் செய்தது. அது ஒரு வகையில் செய்தியறையின் பன்முகத்தன்மை காட்டுவதற்கான வெளிப்படைத்தன்மை வழிமுறையாகும். நான் இந்த விளம்பரம் மற்றும் பன்முகத்தன்மை குறித்த வாசகங்கள் இலேசாக இடையூறு செய்வதாக இருப்பதை மிக மென்மையாகச் சுட்டிக் காட்டினேன். ஒருவகையில் எனது முகமே அதனைக் கூறியிருக்கலாம். இதனைச் சுட்டிக்காட்டுவதற்கு இதனைத் தாண்டி நாம் செல்ல வேண்டியதில்லை. இதுபோன்ற விசயங்கள் தாம் நம்மை ஆச்சரியப்படுத்துகின்றன, எடுத்துக்காட்டாக, இந்தக் கதையை செய்தியாக்கும்படி என்னிடம் ஏன் கேட்கப்படுகிறது? அல்லது குறிப்பிட்ட வேலையில் உதவுமாறு என்னிடம் ஏன் கேட்கப்படுகிறது? பின்னர் நீங்கள் ஆச்சரியப்படுகிறீர்கள், நான் இதிலிருந்து வெட்கப்படுகிறேனா? அல்லது இதன் பக்கம் அதிகம் சாய்கின்றேனா? மற்றும் குறிப்பாக நிறம் சார்ந்த சமூகங்கள் குறித்த செய்தி வழங்கும் படிக் கேட்கப்படும் இடங்களில் அதிலிருந்து நான் விலகுகிறேனா. இந்த விஷயங்களில் சிலவற்றில் எனது சொந்த வாழ்க்கை அனுபவங்களின் காரணமாக நான் ஒரு வல்லுநர் போன்றவன் என்பது எனக்குத் தெரியும். எனவே அது ஒரு நல்ல விஷயமாக இருக்கலாம். சுருக்கமாகக் கூறினால், பத்திரிக்கைத் துறையில் பணியாற்றும் நிறம்சார் சமூகங்களைச் சேர்ந்த பெரும்பாலான மக்களுக்கு இது ஒரு பொதுவான அனுபவம் என நான் நினைக்கிறேன். அலிஷா எனவே நீங்கள் செய்தி சேகரிக்கும் குழுவைச் சேர்ந்த நபர் என்பதற்கும் உங்கள் வெள்ளையின சக ஊழியரின் புரிதல் போதாமையால் சுமைக்கு உள்ளாவதற்கும் இடையேயான கோடு எங்கே உள்ளது? இது பற்றி பல ஆண்டுகளாக நிறைய நண்பர்களுடன் நான் ஆலோசித்துள்ளேன். ஆனால் பரந்த பார்வையாளர்களைக் கவருவதற்காக செய்தியாளர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள் தங்கள் செய்தியாக்கங்களின் வீரியத்தைக் குறைக்க வேண்டுமென்ற பேசப்படாத மனநிலை இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன். நிச்சயமாக, பாரம்பரிய ஊடகம் என்று வரும்போது சில நபர்கள் அதனை விமர்சிக்கின்றனர். உங்களுக்குத் தெரியும், எல்லோரும் நம்முடன் உடன்படுவதில்லை. மிக அதிகளவில் சார்புநிலை ஊடக உள்ளடக்கம் இருப்பதாகவும், நிறம் கொண்டவர்களால் குறிப்பாக தெற்காசிய புலம்பெயர் மக்களால் உருவாக்கப்பட்டு, எழுதித் தயாரிக்கப்படும் செய்தி ஊடகங்கள் இருப்பதாகவும் அவர்கள் நினைக்கிறார்கள். எனவே நிச்சயமாக சிந்தனை அளவில் பல்வேறு மேம்பாட்டு அலைகள் உள்ளன. ஆனால் பரந்த பார்வையாளர்களுக்காக நாம் தொனியைக் குறைக்க வேண்டும் என்ற இந்தச் சிந்தனையில் ஏதேனும் உண்மை உள்ளது என நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா? தமரா ஆம், நிச்சயமாக, அதனால் தான் கனேடிய ஊடங்களில் இந்த முட்டாள்தனமான சார்பிலா நிலை குறித்த விவாதங்கள் இன்னமும் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன என்று நினைக்கிறேன், சரிதானே? எடுத்துக்காட்டாக, ஒரு விஷயம் இனவெறி சார்ந்தது என்று எனக்குத் தெரிகிறது, ஆனால் சிலர் அதனை ஏற்றுக் கொள்ளமாட்டார்கள் என்பதால் அதனை நான் இனவெறி என்று அழைக்கலாமா என்ற கேள்வி இன்னமும் உள்ளது. இல்லையெனில் எழுந்தால் பத்திரிக்கையாளராக எனது சார்பிலாநிலை கேள்விக்குட்படுத்தப்படும். உங்களுக்குத் தெரியுமா, நிறம் சார்ந்த மக்களை நான் நேர்காணல் செய்யும் போது, இனம் குறித்து உண்மையில் வெளிப்படையான உரையாடலை மேற்கொள்வதற்கும் நான் அளிக்கும் செய்திகள் பலவற்றிலிருந்து இனம் என்பது ஒரு முக்கியக் காரணியாக உள்ளது என்பதை உணர்ந்த ஒருவனாக எனது பார்வையிலிருந்து நேர்மையான கேள்விகளை எழுப்புவதற்கும் நான் அடிக்கடி தூண்டப்படுகிறேன். ஆனால் நான் அதன் தொனியைக் குறைத்துக் கொள்வேன், ஏனெனில் அது சார்பிலா நிலையாகப் பார்க்கப்படாது அல்லது சிலர் அதனை ஒருபக்கச் சார்பானது என நிராகரிப்பார்கள் என்று எனது மூளைக்குத் தெரியும். நான் இனம்சார்ந்த கோணத்திலுள்ள ஒரு செய்தியை முன்வைக்கும் அனுபவமும் எனக்கு உள்ளது. எனது ஆசிரியருக்கு அந்தத் தகவலைக் கொண்டு என்ன செய்வது என்று தெரியாது அல்லது அவர்களால் அதைப் புரிந்துகொள்ள முடியாது. அப்போது சரி இந்தச் செய்தி முதன்மைப் பார்வையாளர்களுக்கானது இல்லை என நான் புரிந்துகொள்வேன். எனவே அந்த யோசனையைக் கைவிட்டு விடுவேன். மேலும் அது நடக்காது. ஆனால் நிச்சயமாக கனடாவில் இனம் குறித்த உரையாடல் இருக்க வேண்டிய அளவை அடைந்துவிட்டோம் என நான் நினைக்கவில்லை. அலிஷா எனது சமூகத்தின் கதைகளை, இதுவரை கேட்டிராத அல்லது பகிரப்படாத கதைகளை தேடுவதை நான் எந்த அளவிற்கு விரும்புகிறேன் என்பதை பல்கலைக்கழகத்தை விட்டு வெளியேறும் வரை நான் உணர்ந்திருக்கவில்லை. மற்றும் அந்த கதைகள் தொலைந்துபோகும் ஆபத்திலிருந்தன. சீக் ஆர்கைவ் என்ற சமூக ஊடகக் கணக்கைக் கண்டறிந்தேன். அவர்களும் பிரவுண் ஹிஸ்டரி கணக்கைப் போன்ற வேலையைத் தான் செய்கின்றனர், ஆனால் சிறிய மாற்றத்துடன். அவர்கள் இந்த நாளில் நடந்த முக்கிய நிகழ்வுகளை புஷ் அறிவிப்புகள் வழியே தங்களின் உறுப்பினர்களுக்குத் தெரிவிக்கும் கூகுள் காலண்டர் செயலியை உருவாக்கி வருவதாக அவர்களின் இணையத்தளம் தெரிவித்தது. இது என்னைச் சிந்திக்கத் தூண்டியது, எவரும் தன்னை தெற்காசிய வரலாற்றில் அல்லது கலாச்சாரத்தில் வல்லுநர் எனக் கூறவில்லை, நான் உட்பட, நாம் அனைவரும் இந்த உள்ளடக்கத்தின் தயாரிப்பாளர்களாகவும் நுகர்வோர்களாகவும் உள்ளோம். நினைவுகளைச் சார்ந்திருக்கும் நமது நிலை வாய்மொழி வரலாற்றின் இயல்பைப் பற்றிக் கூறுவது என்ன? நிச்சயமாக இந்த டிஜிட்டல் ஆவணக்காப்பு முயற்சிகள் பலவற்றிற்கு உண்மைகள் மற்றும் காப்பக ஆராய்ச்சிகள் ஆதரவாக உள்ளன. ஆனால் மக்கள் அதனை நினைவில் வைத்திருக்கும் வழிமுறையினாலேயே சில விஷயங்கள் உண்மைகளாக உள்ளன, அதனைக் கொண்டாட வேண்டும் இயல்பானதாக மாற்ற வேண்டும். நான் குறிப்பிட்ட சமூகத் திட்டங்களில் பெரும்பாலானவை இவ்வாறு உள்ளன, நான் அவற்றை நினைவுத் திட்டங்கள் என அழைக்க விரும்புகிறேன். அவை வராற்று ஆய்வாளரின் பணிகள் அல்லது பிற அதிகாரப்பூர்வ பதிவேட்டு முறைகளுக்கு மாற்று அல்ல. இந்தப் புகைப்படங்களையும் பதிவுகளை ஆராய்ச்சி சார் ஆய்வுக்கும் உட்படுத்த முடியாது. இந்த சமூக ஊடகம் சார்ந்த ஆவணக் காப்பகங்கள் ஆய்வாளர் வட்டங்களைத் தாண்டி வரலாற்றின் மீதான ஆர்வத்தை உருவாக்க உதவுகின்றன. அதுவும் கொண்டாடப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும். வாய்மொழி கதைசொல்லல் என்பது டிஜிட்டல் காப்பகம் அல்லது பத்திரிக்கைக்காக எதற்காக இருந்தாலும் அது நமது வரலாற்றைப் பகிர்வதற்கான மற்றும் நமது வரலாற்றை வடிவமைப்பதற்கான சரியான மற்றும் பழமையான வழிமுறையாகும். இந்தத் தொடர் முழுவதும், கடந்த காலத்தைக் கட்டமைப்பதில் நமது நினைவுகளின் பங்கு என்னவென்று என்னை நானே கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன்? நமது கூட்டு நினைவுகள் மாற்று செய்திக் களஞ்சியமாக, உண்மைக்கு நெருக்கமான ஒரு வரலாற்றுப் பதிப்பாக இருக்க முடியும் என்பது தெளிவாகிறது. அதற்காகத் தான் நாம் முயற்சிக்க வேண்டும். அலிஷா நீங்கள் தொலைந்து போன குரல்களை கேட்டதற்கு நன்றி: இது தெற்காசிய புலம்பெயர்ந்தோரின் சொல்லப்படாத கதை. இப்பாட்காஸ்ட்டை வழங்கியது McGill பல்கலைக்கழகம். எடிட்ஆடியோவுடன் இணைந்து தயாரித்து, இதனை உங்களுக்கு தொகுத்து வழங்குவது நான், அலிஷா. அனா, ரிச்சர்டு, ஸ்டெப், லாரன், தூலிகா, சோபி, கனிகா, எனது பாட்டி மற்றும் பலருக்கு சிறப்பு நன்றிகள்! நமது அடுத்த மற்றும் கடைசி எபிசோடில், புதிய அம்சங்கள் புதிய வாய்ப்புகளுக்கு எப்படி வழிவகுக்கும் என்பது பற்றி சிந்திப்பதற்காக, ஆவணக் காப்பகங்களை உற்று நோக்க இருக்கிறோம்.