Episode 2: Value Can't be Accepted at Face Value

[theme music plays]

ALISHA You’re listening to Lost Voices: podcast about demystifying archives and the South Asian experience in Canada. I’m Alisha! I’m a journalist and editor from Toronto. If you joined us in the last episode, you’ll remember I talked a lot about the nuances of being a second-generation South Asian and how that ties into my identity — in the real world and online, which is basically the same thing these days. Today we're going to talk about how the Gwillim collection of artwork and letters became valuable in the first place. Who decides what’s valuable anyway? Is it just a bunch of librarians in a circle, socially distanced in a park coming up with these definitions? It might be helpful to think about it like this: What’s something you’ve been collecting since you were a kid? If you sold it today, would it go for something like 10 times what you paid? Some of the stuff I collected as a kid—and I’m going to out myself right now as a kid of the 90s—is worth a lot. Some of it isn't. Like one of the beanie babies I owned, Patti the Platypus, is worth 10k today! But my grandma’s gold necklace is never going to be resold. So there are two things happening here: one form of collecting is made with the intention of resale, and the other is tied to a personal connection I have with the object. So what makes something valuable? Is it because of its monetary worth or emotional worth? I spoke to Lauren Williams; she works in the Rare Books and Special Collections department at McGill University. She’s the liaison librarian for the Blacker-Wood Natural History Collection. This collection was originally founded in 1920 by Dr. Casey Wood, an ophthalmologist who went from studying the human eye to the eyes of birds. Dr. Wood travelled widely, and from 1920 to his death in 1942, he was responsible for acquiring books, manuscripts, paintings and drawings and artifacts for the Blacker-Wood Library. Elizabeth's bird drawings have been largely overlooked until recently. But now, researchers are recognizing the value of her artistic work.

[music fades out and back in]

ALISHA I think it's natural for us to want to document and archive, whether it's physical material photos, digital material of our lives, I think that's a pretty normal thing to do, even before social media existed. But maybe from your professional perspective, why do you think we like to collect things?

LAUREN I suspect it comes from a very basic human instinct, you know, from our past, in terms of gathering food and belongings that are necessary for our survival. I think, from the time humans came on to the earth—came onto the scene—we've been collecting things for various reasons. So I do feel like there's almost an instinctual urge within us to collect. But today, I think, you know, obviously, that's less pressing, and we collect for different kinds of reasons. Whether it's personal, material, personal collections, or something for posterity, where you're saving your work for future generations. I think that it brings people pleasure, first of all, to build a collection of something. I think that we everybody feels a certain pride of ownership when it comes to certain kinds of things, whether it's objects, or experiences, or anything, really. And I think that there's also a little bit of a desire to bring some order to our worlds that usually we have very little control over. And so when we develop a collection of anything, whether it's sneakers or books, we're arranging it, ordering our world in a small way, which I think, sort of assuages some of our anxiety about the things in our world that we can't control. And I also think nostalgia has a lot to do with it. I think everybody has points in their life experiences, people, places that they want to remember. And so of course, collecting some object from that moment is a really nice way of tying us to that experience and allowing us to remember it. So I think for all those reasons, whether it's personal or professional, we really like this act of collecting, and it seems to tap into something very deep in our, in our human experience.

ALISHA From your perspective, does something become quote unquote, an "archived material" when it gets donated to the institution? What is the process for that?

LAUREN What I consider an archive to mean, generally, the library and archive world, it tends to mean any group of material that is unpublished, and that's sort of brought together under a certain theme. And that theme could be anything, a certain subject, or it's just all the material created by a certain person. Say you're an author, like Margaret Atwood, her archival papers are held at the University of Toronto. And so it's all kinds of things like letters she's written, emails she's written, the drafts of the works of her books that she's written before they become published, even material from her childhood, her childhood diaries and drawings and things like that are all in there. And so none of that material is published. Obviously, anyone could walk into any library and get one of her books out. But this is all the extra material that goes on behind the scenes that contributes toward her eventual publications. Generally, we would consider an archival collection to be something like that, a collection of documents that either relates to a person or is all one sort of subject. Institutions also have archives because it's important for them to retain their documentation. So their business records, the emails that they've sent the, their financial records for, in case they get audited, all sorts of things like that. McGill University has its own archives, for instance, that contains all of the administrative documents for the whole university, but also all of the work that the professors who've worked at McGill have created. So those are generally what we would consider archival collections in an institution, whereas in the library, which we would consider separate from the archive, is all published—tends to be—published information, printed books, things like that. But outside of the Library and Archives world, I've heard people refer to the library as an archive. I think in general terms, archive just means any collection of information. So I don't think something necessarily has to be donated to an institution in order to be an archive. I mean, just the natural things that you accumulate over the course of your life could be an archive.

[music fades in]

ALISHA There’s a precedent in Western civilizations in using collections and archives as a means of understanding the world. The downside is, that many of these ended up benefiting from colonial and expansionist interests of their Western creators. While collecting exists in all cultures, the way Europeans approach the process is what frames almost all of such activity in 20th century North America. This is something to keep in mind, as we continue to expand the Gwillim Project. To get a better understanding of how the Gwillim collection came to be—so all the bird paintings and letters written by the Gwillim sisters—I’m going to continue the story of Dr. Casey Wood.

[music fades out and in]

ALISHA So like I said earlier, there was a guy, an eye doctor, named Casey Wood. He was interested in bird vision, and travelling the world. One of the main places he visited often was India. At a certain point in his life, he accumulated a lot of books. And he decided that he really wanted to donate all of them to a certain institution so that they could be preserved for future generations. He wasn’t from Montreal, but he did go to med school there, and so that’s how the collection ended up at the university, and eventually to me. Casey Wood was really into birds, like, he had agents working all over the world trying to track down really rare species of certain ornithological works. He also really liked to hunt down illustrations, because this was pre-photography, pre-iPhone... so if you were studying anything in the natural world, you had to be a very good artist. You had to be able to sketch what you were looking at so that you could refer back to it later in more detail. Eventually, Casey was in London and went to a rare bookseller’s shop. When he was there, he asked whether they had any drawings or illustrations of birds, and the dealers thought about it for a while and said, “Hm, I think we might have this box of stuff in the basement.” He went down to the basement, rummaged around and pulled up this big portfolio that was covered in dust. Casey Wood opened it up and inside was a series of 121 watercolor paintings of birds that had been painted in India in the early 1800s by a woman named Elizabeth Gwillim.

VOICE OVER You will be so good as to image no opportunity of sending drawing people of all sorts, for Betsy has acquired such a facility in drawing the birds, is so anxious to go on with her collection that I can scarcely be allowed a bit of good paper to practice on. Least the stock should be exhausted before a fresh supply comes to hand. We're also into one of the following colors: prussian blue, indigo, light red, burnt amber, gallstone, four or five dozen of black lead pencils, as many brushes of all sizes. Pens, writing paper with sand, and colored wafers, as you kindly send them before will always be truly acceptable, two good pen knives and two or three pair of scissors, a few needles, some tape bobbin, both silk and cotton.

ALISHA Because of Casey’s expertise, he was quickly able to see that these weren’t ordinary paintings of birds. They were painted by someone with serious talent. And they were equally valuable for their scientific accuracy. But it also was taken for granted at the time. Remember, this is pre-photography, which means Elizabeth, the artist who created these paintings, was not seen as an artist people could take seriously...simply because she was a woman. Lauren brings this up too.

[music fades out and back in]

ALISHA I think it would be best if you could tell us the story of Casey Wood and the discovery of the collection.

LAUREN He recognized right away that they were valuable, which was really lucky. Because I think at the time, especially in the early 20th century, women's work, especially in the scientific world, was not taken very seriously. So we're lucky, I think, that Casey Wood saw these and saw the value in them, even though they were done by a woman, and decided that they were worth acquiring for him. So he bought them right away. And he brought them back to McGill. And so if it hadn't been for that sort of chance discovery, who knows what would have happened to these paintings, we might not have ever ended up seeing them, they might have just stayed in that basement.

ALISHA What's interesting is, we wouldn't even know about the Gwillim sisters, if this collection of paintings wasn't considered valuable in the first place. And obviously, it was deemed valuable by Casey Wood. But that legitimacy is what is letting us even discuss it today, which is weird.

LAUREN And it's always interesting to think about why somebody finds something valuable, it's so subjective. If another collector had happened across these paintings, they might not have cared about them at all. So it just so happens that one person found invaluable. And so then, by that one act, they made them valuable for future generations.

[music fades out and back in]

ALISHA So as we said, sexism is alive and well today, and it was even worse in the time of the Gwillim Sisters. Their work was devalued by many. And there’s another issue here: both Casey Wood and the Gwillim Sisters are white. White people creating, defining and determining what is valuable about South-Asian history. And we see this sexism and colonialism play out in things we deem valuable today, and often, we don’t stop to question why that is. Let’s take a pop culture example. Hear me out. Does anyone remember when Blake Lively and Ryan Reynolds held their 2012 wedding at Boone Hall, a former plantation site in South Carolina? People Magazine, Harper’s Bazaar, and Vogue all wrote about how beautiful it was. The media initially glossed over how problematic this whole situation was. Now think of your Instagram feed. You’re scrolling mindlessly, and if you saw a photo of that wedding, you may tap the heart. I doubt you’re going to stop and look up the history of their wedding location. Meanwhile, historians and activists have long-said using these venues for celebratory events like weddings glorifies the American system of slavery and the violent oppression of Black people. According to InStyle magazine, it wasn’t until 2020 that the couple publicly addressed the controversy and apologized. Ryan Reynolds and Blake Lively admitted they saw the plantation site listed as a wedding venue on Pinterest and only later saw the site as quote “a place built upon devastating tragedy” unquote. In 2019, Pinterest announced it would stop promoting content that romanticizes plantation weddings. It took Pinterest seven years to make that announcement. But yes, Pinterest did crack down and restricted plantation wedding content, though you can still search "plantation wedding", but now your results will include a banner explaining that the content may violate the brand’s policies. So we can see how the women, being women, improved the archive. Shocker! Imagine if we could also hear these experiences from the perspectives of Indian women? I spoke to Toolika Gupta about this. She’s the director of the Indian Institute of Crafts & Design, in Jaipur, India. Dr. Gupta joined the Gwillim Project at McGill after reading through the letters written by the Gwillim sisters. She was so fascinated by their observations — especially as an Indian academic — that she had to contribute her expertise to the archive.

TOOLIKA Yes, the Gwillim Sisters letters are very, very interesting, I would like to point that out. Because I'm a researcher already in the field of British colonial history, working on textiles and clothing, so there wasn't anything, which really shocked me. But I must say, I was really amused to read the letters, because it confirmed a lot of things that I had worked on earlier. And I am in the capacity of dress historian in this project. In fact, each letter—and the best part is that they are uncensored. So it's fun to read.

ALISHA What is one one example of something in the Gwillim letters that really struck you?

TOOLIKA What struck me was the kind of paintings of birds made by, you know, both the sisters, how beautifully they have painted it. I mean, if I look at it from another perspective, I feel if any man would have painted those kinds of pictures, he would have become a popular historian or whatever, bird researcher and would have been known by that name. Here, probably it was reduced to the hobby of the two women. It's amazing the kind of work that the women have done.

ALISHA How can we how can we look at this research knowing that it is a colonial collection of research and, exactly, look at it in a more unbiased way?

TOOLIKA I think that is the reason why they have involved researchers from India as well. And that is the the beauty of this project, because it will have plural voices, it'll have many voices. Things that I know about my country, you know, not everybody knows about them. And then when they write about particular kinds of clothing, or particular color, or dye, I'm very well aware of it. And to a person who's not lived here, who does not understand. For example, in India, there are people who do not own any possession. And they roam around begging for arms. But there, they are knowledgeable people, they are seekers, they don't have attachment to material goods. And the sisters right of them as beggars, because that is their point of view. You know, they look at them as beggars. But what they don't realize is that actually, they beg because they are not beggars, but because they are knowledgeable men, who have a certain kind of—they are seers, for example, and they meet people, they give them advice. And whatever people give them in return, they eat that. So these kinds of things, you know, so it's very good that there are plural voices, we are able to talk about things from our perspective. And and I think it's very important today because we are continuously decolonizing at the moment. Plural voices are coming up. And it's very important to hear them because everything cannot be looked at with a single lens. It needs different points of views. And so I think it's very important that they have, for every chapter, I think they've included an Indian voice and a Western voice, which I think is the beauty of this project.

[music fades in]

ALISHA Dr. Gupta's contributions to the Gwillim Collection challenge the Eurocentric lens that has historically framed this research. It reminded me of this article I read in The New Yorker earlier this year...about the British Slavery Database. An actual database has been created to document British venues that are often popular tourist attractions, and how they're connected to colonialism or slavery. It was pretty eye-opening to me because it appears to be a tangible step coming from the museum world to own up to Great Britain's dark side of history. And thanks to this British Slavery Database, 93 historic houses were identified by the National Trust as having links with Britain’s colonial and slave-owning past, according to the article. Out of curiosity, I looked one up on Instagram that I thought was particularly pretty. Turns out it’s on many lists of “best film locations of Jane Austen adaptations.” Surprise, surprise. Of course, there’s no mention of the estate’s slave-owning ties. Instead, multiple sites inform me that “wandering the grounds will make me feel like an 18th-century heroine.” We can’t accept archival material, whether it’s paintings of birds, or so-called heritage sites, to be valuable just because someone said they were. After all, who are they valuable for? Value can’t be accepted at face value.

[music fades out]

ALISHA We talked a lot about a lot about this in the first episode, and I talked a lot about this with my friends, this idea that like, you know, there's creators these days and second generation artists, people who work in the media and creative industries, who are really making history accessible, in a way kind of like what we're doing right now, in a way that really makes it feel like it's not just like a footnote. Is that where you see collecting and curating going from here?

LAUREN I can say that I am really seeing a trend in archives and library, sort of professional discussion at conferences and things like that. People are much, much more aware of the need to do this kind of work, to add more voices to the narrative, to broaden our focus, to re-contextualize things like colonial collections. And so I think that it's moving toward the forefront of what we're doing. I hope that libraries and archives, in western institutions anyway, don't focus too much on trying to collect, trying to sort of grab those artifacts from other cultures, because often also, Western institutions have more money to pay for these things when they come up at auction or when they're being sold by a dealer. And I hope that instead, that Western institutions don't put all their energies toward only collecting that material because I really do think that it should belong to the people who created it. And it should be given back to their cultures for them to do whatever they want with it.

[theme music fades in]

ALISHA Thanks for listening to Lost Voices: An Untold Story of the South Asian Diaspora. A podcast by McGill University, hosted and written by me, Alisha, produced in collaboration with editaudio. Special thanks to Ana, Richard, Steph, Lauren, Toolika, Sophie, Kanika, and others. In our next episode, we'll take a look at the future of archiving and how that's taking shape in our increasingly social media driven world.

பகுதி 2: மதிப்பை பார்வை மதிப்பில் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது மதிப்பை பார்வை மதிப்பில் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது க்வில்லிம் கலைப்படைப்புகள் மற்றும் கடிதங்களின் சேகரிப்பு எப்படி முதல் இடத்தில் மதிப்புமிக்கதாக மாறியது? அவை மதிப்புமிக்கவை என யார் முடிவு செய்தார்கள், எதன் அடிப்படையில் அவை காப்பகமாக தகுதி பெற்றது? McGill -இல் உள்ள அரிய புத்தகங்கள் மற்றும் சிறப்பு சேகரிப்புகள் பிரிவில் உள்ள நூலகர் லாரன் வில்லியம்ஸுடன் அலிஷா இந்தக் கேள்விகளை ஆராய்கிறார். இந்திய கைவினை மற்றும் வடிவமைப்பு நிறுவனத்தின் இயக்குநர்டாக்டர் டூலிகா குப்தா, இந்த ஆராய்ச்சியில் இந்திய பெண் கண்ணோட்டங்களின் மதிப்பை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறார். பின்டெரெஸ்ட் மற்றும் இன்ஸ்டாகிராம் போன்ற சமூக ஊடக நிறுவனங்கள் வரலாற்றைப் பற்றிய நமது பார்வைகளை வடிவமைப்பதில் உடந்தையாக உள்ளதா? அலிஷா ஆவணப்படுத்துதல் மற்றும் சேகரிப்பதற்கான நமது உள்ளார்ந்த தேவை மற்றும் வரலாற்று தளங்களின் மதிப்பை தீர்மானிப்பதில் சமூக ஊடகங்கள் வகிக்கும் பங்கை ஆராய்கிறார். தமிழாக்க உரை: [தீம் மியூசிக் இசைக்கப்படுகிறது] அலிஷா தொலைந்து போன குரல்கள் என்ற தலைப்பிலான பாட்காஸ்ட்டை கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்: காப்பகங்கள் பற்றிய எளிமையான புரிதல் மற்றும் கனடாவில் உள்ள தெற்காசியர்களின் அனுபவங்கள் பற்றிய பாட்காஸ்ட் இது. என் பெயர் அலிஷா! நான் டொராண்டோவில் பத்திரிக்கையாளராகவும் எடிட்டராகவும் பணி செய்கிறேன். எங்களின் முந்தைய தொடரை நீங்கள் கேட்டிருந்தீர்கள் என்றால், இரண்டாம் தலைமுறை தெற்காசியனாக இருப்பதன் நுணுக்கங்கள் மற்றும் அது எனது அடையாளத்துடன் எவ்வாறு இணைகிறது என நிஜ உலகிலும் ஆன்லைனிலும் நான் நிறைய பேசியது உங்களுக்கு நினைவிருக்கும். இன்று நாம் க்வில்லிம் கலைப்படைப்பு மற்றும் கடிதங்களின் தொகுப்பு எப்படி மதிப்புமிக்கதாக மாறியது என்பதைப் பற்றி பேசப் போகிறோம். எது மதிப்புமிக்கது என்பதை யார் தீர்மானிப்பது? ஒரு பூங்காவில் சமூக இடைவெளிவிட்டு நூலகர்கள் வட்டமாக உட்கார்ந்து கொண்டு இதற்கான விளக்கங்களை முடிவு செய்வார்களா? இதைப் பற்றி இப்படிச் சிந்திப்பது உதவியாக இருக்கும்: நீங்கள் சிறுவயதில் இருந்து எதைச் சேகரித்து வருகிறீர்கள்? இன்று நீங்கள் அவற்றை விற்றால், நீங்கள் செலுத்தியதை விட 10 மடங்கு விலை போகுமா? 90களின் குழந்தையாக இப்போது நானே என்னைப்பற்றி வெளிப்படுத்த போகிறேன் - அவை மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும். அவற்றுள் சில அவ்வாறு இருக்காது. எனக்கு சொந்தமான பீனி பொம்மைகளில் ஒன்றான பட்டி தி பிளாட்டிபஸ் உடைய இன்றைய மதிப்பு 10 ஆயிரம்! ஆனால் என் பாட்டியின் தங்க அட்டிகை மறுவிற்பனை செய்யப்படாது. எனவே இங்கே இரண்டு விஷயங்கள் நடக்கின்றன: ஒரு வகையான சேகரிப்பு மறுவிற்பனை செய்யும் நோக்கத்துடன் செய்யப்படுகிறது, மற்றொன்று அந்தப் பொருளுடன் நான் கொண்டிருக்கும் தனிப்பட்ட தொடர்புடன் சம்பந்தப்பட்டதாக இருக்கின்றது. அப்படியென்றால் எந்த ஒன்று ஒரு பொருளை மதிப்புமிக்கதாக ஆக்குகிறது? பண ரீதியாக அந்தப் பொருளுக்கு இருக்கும் மதிப்பினாலா அல்லது உணர்வு ரீதியாக அந்தப் பொருளுக்கு இருக்கும் மதிப்பினாலா? McGill -இல் உள்ள அரிய புத்தகங்கள் மற்றும் சிறப்பு சேகரிப்புகள் பிரிவில் உள்ள நூலகர் லாரன் வில்லியம்ஸுடன் அலிஷா இந்தக் கேள்விகளை ஆராய்கிறார். இவர் பிளாக்கர்-வுட் நேச்சுரல் ஹிஸ்ட்ரி சேகரிப்புக்கான இணைப்பு நூலகராகவும் இருக்கிறார். இந்த சேகரிப்பு முதலில் 1920 -இல் டாக்டர் கேசி வுட் என்பவரால் நிறுவப்பட்டது, இவர் ஒரு கண் மருத்துவர், இவர் மனித கண்களிலிருந்து பறவைகளின் கண்கள் வரை படித்திருக்கிறார். இவர் 1920 முதல் 1942-இல் அவர் இறக்கும் வரை, பல இடங்களுக்கு பயணம் செய்திருக்கிறார். புத்தகங்கள், கையெழுத்துப் பிரதிகள், ஓவியங்கள் மற்றும் வரைபடங்கள் மற்றும் கலைப்பொருட்களை பிளாக்கர்-வுட் நூலகத்திற்காக வாங்குவதன் பொறுப்பு இவருடையதே. எலிசபெத்தின் பறவை வரைபடங்கள் சமீப காலம் வரை பெரும்பாலும் கவனிக்கப்படாமல் இருக்கின்றன. ஆனால் இப்போது, ஆராய்ச்சியாளர்கள் அவரது கலைப் பணியின் மதிப்பை அங்கீகரிக்கின்றனர். [இசை மங்கி, மீண்டும் ஒலிக்க ஆரம்பிக்கிறது] அலிஷா ஆவணப்படுத்தவும் காப்பகப்படுத்தவும் நாம் விரும்புவது இயல்பான விஷயமென்று நான் நினைக்கிறேன், அது நம் வாழ்வின் அசல் பொருட்களாக இருந்தாலும் சரி, டிஜிட்டல் பொருட்களாக இருந்தாலும் சரி, சமூக ஊடகங்கள் வேரூன்றுவதற்கு முன்பே இது மிகவும் சாதாரணமான விஷயம் என்று நான் நினைக்கிறேன். ஆனால் உங்கள் தொழில்முறை கண்ணோட்டத்தில், நாங்கள் ஏன் பொருட்களை சேகரிக்க விரும்புகிறோம் என்று நினைக்கிறீர்கள்? லாரன் இது மிகவும் அடிப்படையான மனித உள்ளுணர்வுகளில் இருந்து வருவதாக நான் நினைக்கிறேன். கடந்த காலத்திலிருந்தே, நாம் நமது உயிர்வாழ்வதற்குத் தேவையான உணவு மற்றும் பொருட்களை சேகரித்து வந்திருக்கிறோம். மனிதர்கள் பூமிக்கு வந்த காலம் முதலே, நாம் பல்வேறு காரணங்களுக்காக பொருட்களை சேகரிக்கிறோம் என்று நான் நினைக்கிறேன். எனவே, சேகரிக்க வேண்டும் என்ற உந்துதலை கொடுக்கும் உள்ளுணர்வு நமக்குள் இயல்பாகவே இருப்பது போல் உணர்கிறேன். ஆனால் இன்று, அந்த அழுத்தம் குறைவாகவே இருக்கிறதென்று நினைக்கிறேன். பல்வேறு வகையான காரணங்களுக்காக நாம் சேகரிக்கிறோம். அது தனிப்பட்ட பொருள், தனிப்பட்ட சேகரிப்புகள் அல்லது சந்ததியினருக்கான ஏதாவது ஒரு விஷயம் என எதுவாக இருந்தாலும், எதிர்கால சந்ததியினருக்காக உங்கள் பணியைச் சேமிக்கிறீர்கள். முதலில், ஏதாவது ஒரு தொகுப்பை உருவாக்குவது மக்களுக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது என்று நான் நினைக்கிறேன். சில வகையான விஷயங்கள் என வரும்போது, பொருள்கள், அல்லது அனுபவங்கள், அல்லது அது வேறு எதுவாக இருந்தாலும், நாம்தான் அவற்றுக்கு உரிமைதாரர் என வரும்போது நமக்கு ஒருவிதமான பெருமை உணர்வு ஏற்படுகிறது என்று நான் நினைக்கிறேன். பொதுவாக நமக்கு மிகக் குறைவான கட்டுப்பாட்டைக் கொண்ட நம் உலகத்தவர்களுக்கு சில ஒழுங்குகளைக் கொண்டுவருவதற்கான ஆசையும் கொஞ்சம் இருக்கிறது என்று நான் நினைக்கிறேன். எனவே, எதையாவது ஒரு சேகரிப்பை அல்லது தொகுப்பை நாம் உருவாக்கும்போது, அது ஸ்னீக்கர்கள் அல்லது புத்தகங்கள் என எதுவாக இருந்தாலும், அதை நாம் ஒழுங்குபடுத்துகிறோம், நம் உலகத்தை ஒரு சிறிய வழியில் வரிசைப்படுத்துகிறோம், இது நம்மால் கட்டுப்படுத்த முடியாத நம் உலகில் உள்ள விஷயங்களைப் பற்றிய நமது கவலையை ஓரளவு குறைக்கிறது என்று நான் நினைக்கிறேன். மேலும் ஏக்கத்திற்கும் இதற்கும் நிறைய தொடர்பு இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன். ஒவ்வொருவருக்கும் அவர்களின் வாழ்க்கை அனுபவங்கள், அவர்களின் மக்கள், இடங்கள் என எல்லாவற்றிலும் அவர்கள் நினைவில் கொள்ள விரும்பும் ஏதோ ஒரு விஷயம் இருக்கிறது என்று நான் நினைக்கிறேன். நிச்சயமாக, அந்த தருணத்திலிருந்து சில பொருட்களை சேகரிப்பது, அந்த அனுபவத்துடன் நம்மை இணைக்கவும், அதை நினைவில் வைத்துக் கொள்ளவும் ஒரு நல்ல வழியாக இருக்கிறது. எனவே அந்த காரணங்களுக்காகவும், அது தனிப்பட்டதாக இருந்தாலும் சரி அல்லது தொழில் ரீதியாக இருந்தாலும் சரி, இந்த சேகரிப்புச் செயலை நாம் மிகவும் விரும்புகிறோம், மேலும் இது நமது மனித அனுபவத்தில் மிகவும் ஆழமான விஷயத்தைத் தொடுகிறது. அலிஷா உங்கள் கண்ணோட்டத்தில், நிறுவனத்திற்கு ஏதேனுமொன்றை நன்கொடையாக வழங்கும்போது, அவை மேற்கோள் காட்டப்படாத, "காப்பகப்படுத்தப்பட்ட பொருள்" ஆகுமா? அதற்கான செயல்முறை என்ன? லாரன் காப்பகம் என்றால் பொதுவாக நூலகம் மற்றும் காப்பக உலகம் என்று நான் கருதுகிறேன், இது வெளியிடப்படாத எந்தவொரு பொருளின் குழுவையும் குறிக்கும், மேலும் அது ஒரு குறிப்பிட்ட கருப்பொருளின் கீழ் ஒன்றாக இணைக்கப்படும். அந்த தீம் எதுவாகவும் இருக்கலாம், ஒரு குறிப்பிட்ட விஷயமாக இருக்கலாம் அல்லது அது ஒரு குறிப்பிட்ட நபரால் உருவாக்கப்பட்ட அனைத்து பொருட்களாகவும் இருக்கலாம். நீங்கள் மார்கரெட் அட்வுட் போன்ற ஒரு எழுத்தாளர் என்று வைத்துக்கொள்வோம், அவரது காப்பக ஆவணங்கள் டொராண்டோ பல்கலைக்கழகத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளன. . எனவே அவற்றில் அவர் எழுதிய கடிதங்கள், அவர் எழுதிய மின்னஞ்சல்கள், அவரது புத்தக படைப்புகள் வெளியிடப்படுவதற்கு முன்பு அவர் எழுதிய வரைவுகள், அவருடைய குழந்தைப் பருவத்தில் நிகழ்ந்த விஷயங்கள், அவருடைய குழந்தைப் பருவ நாட்குறிப்புகள் மற்றும் வரைபடங்கள் மற்றும் அது போன்ற விஷயங்கள் அனைத்தும் இருக்கும். அதனால் அந்த பொருள் எதுவும் வெளியிடப்படவில்லை. நிச்சயமாக, யார் வேண்டுமானாலும் எந்த நூலகத்திலும் நுழைந்து அவரது புத்தகங்களில் ஒன்றைப் பெறலாம். ஆனால் இவை அனைத்தும் திரைக்குப் பின்னால் நடக்கும் கூடுதல் விஷயங்கள் ஆகும், இது அவரது இறுதி வெளியீடுகளுக்கு பங்களிக்கிறது. பொதுவாக, காப்பக சேகரிப்பு என்பதை ஆவணங்களின் தொகுப்பாகவே கருதுவோம், அது ஒன்று ஒரு நபரைப் பற்றியதாக இருக்கும் அல்லது அது ஏதேனுமொரு விஷயத்தைப் பற்றியதாக இருக்கும். நிறுவனங்கள் தங்கள் ஆவணங்களை பாதுகாப்பாக வைத்துக் கொள்வது முக்கியம் என்பதால் அவர்களிடமும் காப்பகங்கள் உள்ளன. எனவே அவர்களின் வணிகப் பதிவுகள், அவர்கள் அனுப்பிய மின்னஞ்சல்கள், அவர்கள் தணிக்கை செய்யப்பட்டால் அவற்றுக்கான நிதி பதிவுகள், இது போன்ற எல்லா வகையான விஷயங்களும் அவற்றில் இருக்கும். McGill பல்கலைக்கழகம் அதன் சொந்த காப்பகங்களைக் கொண்டுள்ளது, உதாரணமாக, முழு பல்கலைக்கழகத்திற்கான அனைத்து நிர்வாக ஆவணங்களையும் கொண்டுள்ளது, அதே சமயம் McGill பல்கலைக்கழகத்தில் பணிபுரிந்த பேராசிரியர்கள் உருவாக்கிய அனைத்து படைப்புகளையும் கொண்டுள்ளது. எனவே இவற்றையெல்லாம் ஒரு நிறுவனத்தில் இருக்கும் காப்பக சேகரிப்புகள் என்று கருதுவோம், அதேசமயம் காப்பகத்திலிருந்து வேறுபட்டது என்று கருதும் நூலகத்தில், அனைத்தும் வெளியிடப்பட்டவையாக இருக்கும் - வெளியிடப்படவிருக்கும் தகவல்களாக இருக்கும், அச்சிடப்பட்ட புத்தகங்கள் போன்றவையாக இருக்கும். ஆனால் நூலகம் மற்றும் காப்பக உலகிற்கு வெளியே, மக்கள் நூலகத்தை ஒரு காப்பகம் என்று குறிப்பிடுவதை நான் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். பொதுவாக, காப்பகம் என்பது எந்தவொரு தகவலின் தொகுப்பையும் அல்லது சேகரிப்பையும் குறிக்கும். எனவே, ஒரு ஆவணம் அல்லது பொருள் காப்பகமாக இருப்பதற்கு அவற்றை ஏதாவது ஒரு நிறுவனத்திற்கு நன்கொடை அளிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று நினைக்கிறேன். அதாவது, உங்கள் வாழ்நாளில் நீங்கள் சேகரிக்கும் இயற்கையான விஷயங்கள்கூட ஒரு காப்பகமாக இருக்கலாம். [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா மேற்கத்திய நாகரிகங்களில் உலகத்தைப் புரிந்துகொள்வதற்கான வழிமுறையாக சேகரிப்புகள் மற்றும் காப்பகங்களைப் பயன்படுத்துவதில் ஒரு முன்மாதிரி உள்ளது. இதில் பாதகமான விஷயம் என்னவென்றால், இவற்றில் பல அவற்றின் மேற்கத்திய படைப்பாளிகளின் காலனித்துவ மற்றும் விரிவாக்க நலன்களிலிருந்து பயனடைகின்றன. அனைத்து கலாச்சாரங்களிலும் சேகரிப்பு உள்ளது என்றாலும், ஐரோப்பியர்கள் இந்த செயல்முறையை அணுகும் விதம், 20 ஆம் நூற்றாண்டில் வட அமெரிக்காவில் கிட்டத்தட்ட அத்தகைய அனைத்து நடவடிக்கைகளையும் உருவாக்குகிற விதமாக உள்ளது. க்வில்லிம் திட்டத்தை நாங்கள் தொடர்ந்து விரிவுபடுத்துவதால், இதை மனதில் கொள்ள வேண்டும். புரிந்துகொள்வதற்கு— அனைத்து பறவை ஓவியங்கள் மற்றும் க்வில்லிம் சகோதரிகள் எழுதிய கடிதங்களே காரணம்—நான் டாக்டர் கேசி வுட்டின் கதையைத் தொடரப் போகிறேன். [இசை மங்கி, மீண்டும் மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா நான் முன்பே சொன்னது போல, கேசி வுட் என்ற பெயரில் ஒரு கண் மருத்துவர் இருந்தார். அவர் பறவையின் பார்வை பற்றி ஆராய்வது மற்றும் உலகம் முழுவதும் பயணம் செய்வதில் ஆர்வமாக இருந்தார். அவர் அடிக்கடி சென்று வந்த முக்கிய இடங்களில் இந்தியாவும் ஒன்று. அவரது வாழ்க்கையில் ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டத்தில், அவர் நிறைய புத்தகங்களைக் குவித்தார். எதிர்கால சந்ததியினருக்காக அவை அனைத்தையும் ஒரு குறிப்பிட்ட நிறுவனத்திற்கு நன்கொடையாக வழங்க அவர் முடிவு செய்தார். அவர் மாண்ட்ரீலைச் சேர்ந்தவர் அல்ல, ஆனால் அவர் அங்குள்ள மருத்துவப் பள்ளிக்குச் சென்றார், அதனால்தான் அப்பல்கலைக்கழகத்தில் சேகரிப்பை வழங்கினார், இறுதியில் அது என் பொறுப்பிற்கு வந்தது. கேசி வூட் உண்மையில் பறவைகள் மீது ஆர்வம் கொண்டிருந்தார், அவருக்காக பணிபுரியும் முகவர்கள் உலகம் முழுவதும் இருந்தார்கள், அவர்களின் மூலம் சில பறவையியல் படைப்புகளின் மிகவும் அரிதான இனங்களைக் கண்டறிய முயன்றார். அவர் உவமைகளை வேட்டையாடுவதை மிகவும் விரும்பினார், ஏனென்றால் அதுதான் அப்போது முன் புகைப்படம், முன் ஐபோன் என்பதாக இருந்தது. எனவே நீங்கள் இயற்கை உலகில் எதையாவது படிக்கிறீர்கள் என்றால், நீங்கள் ஒரு சிறந்த கலைஞராக இருக்க வேண்டும். நீங்கள் எதைப் பார்க்கிறீர்கள் என்பதை நீங்கள் வரைந்திருக்க வேண்டும், இதன்மூலம் பின்னர் அவற்றை இன்னும் விரிவாகப் பார்க்க முடியும். இறுதியில், கேசி லண்டனில் இருக்கும்போது, ஒரு அரிய புத்தக விற்பனையாளரின் கடைக்குச் சென்றார். அங்குள்ளவர்களிடம் பறவைகளின் வரைபடங்கள் அல்லது விளக்கப்படங்கள் உள்ளதா என்று அவர் கேட்டார், வியாபாரிகள் சிறிது நேரம் யோசித்து, "ம்ம், அவை அடித்தளத்தில் இருக்கிறதென்று நினைக்கிறேன்", என்றார். அவர் அடித்தளத்திற்குச் சென்று, சுற்றி வளைத்து தேடி, தூசியால் மூடப்பட்ட இந்த பெரிய போர்ட்ஃபோலியோவை மேலே இழுத்தார். கேசி வூட் அதைத் திறந்து பார்க்கையில், உள்ளே 1800-களின் முற்பகுதியில் இந்தியாவில் எலிசபெத் க்வில்லிம் என்ற பெண்ணால் வரையப்பட்ட பறவைகளின் 121 வாட்டர்கலர் ஓவியங்களின் சீரிஸ் இருந்தது. வாய்ஸ் ஓவர் அனைத்து விதமான ஓவியர்களையும் அனுப்பும் வாய்ப்பே இல்லை என்று நீங்கள் நன்றாகப் படம்பிடிப்பீர்கள். பறவைகளை வரைவதில் பெட்ஸி அத்தகைய வசதியைப் பெற்றிருப்பதால், தனது சேகரிப்பைத் தொடர மிகவும் ஆர்வமாக உள்ளார். நான் பயிற்சி செய்து பார்க்க எனக்கு அத்தகைய நல்ல காகிதம் அரிதாகவே கிடைத்தது. புதிய சப்ளை கைக்கு வருவதற்கு முன் குறைந்தபட்சம் இருப்பு தீர்ந்துவிட வேண்டும். நாங்கள் பின்வரும் வண்ணங்களில் ஒன்றாக இருக்கிறோம்: புருஷியன் நீலம், இண்டிகோ, வெளிர் சிவப்பு, எரிந்த அம்பர், பித்தப்பை, நான்கு அல்லது ஐந்து டஜன் கருப்பு ஈய பென்சில்கள், எல்லா அளவுகளிலும் பல தூரிகைகள். பேனாக்கள், மணலுடன் கூடிய எழுதும் காகிதம் மற்றும் வண்ணச் செதில்கள், நீங்கள் முன்பே அனுப்புவதால் அது எப்போதும் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கதாக இருக்கும், இரண்டு நல்ல பேனா கத்திகள் மற்றும் இரண்டு அல்லது மூன்று ஜோடி கத்தரிக்கோல், சில ஊசிகள், சில டேப் பாபின், பட்டு மற்றும் பருத்தி இரண்டும். அலிஷா கேசிக்கு இதில் அனுபவம் இருந்ததன் காரணமாக, இவை சாதாரண பறவைகளின் ஓவியங்கள் அல்ல என்பதை அவரால் விரைவாகக் கண்டுபிடிக்க முடிந்தது. அவை தீவிர திறமை கொண்ட ஒருவரால் வரையப்பட்டவை. மேலும் அவை அவற்றின் அறிவியல் துல்லியத்திற்கு சமமாக மதிப்புமிக்கவையாக இருந்தன. ஆனால் அதுவும் அந்த நேரத்தில் சாதாரணமாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டது. நினைவில் கொள்ளுங்கள், இது புகைப்படத்திற்கு முந்தையது மட்டுமே, அதாவது இந்த ஓவியங்களை உருவாக்கிய கலைஞரான எலிசபெத், ஒரு பெண்ணாக இருந்ததால், மக்கள் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளக்கூடிய ஒரு கலைஞராக அவரை பார்க்கவில்லை. லாரன் இதையும் கொண்டு வருகிறார். [இசை மங்கி, மீண்டும் ஒலிக்க ஆரம்பிக்கிறது] அலிஷா கேசி வுட்டின் கதையையும் சேகரிப்பின் கண்டுபிடிப்பையும் நீங்கள் எங்களுக்குச் சொன்னால் நன்றாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். லாரன் அவை மதிப்புமிக்கவை என்பதை அவர் அறிந்துகொண்ட உடனேயே, இது நம்முடைய அதிர்ஷ்டம் என எண்ணினார். ஏனென்றால் அந்த நேரத்தில், குறிப்பாக 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், பெண்களின் பணி, குறிப்பாக அறிவியல் உலகில், பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளப்படவில்லை. அந்த விஷயத்தில் நாம் அதிர்ஷ்டசாலி என்று நினைக்கிறேன். அவை ஒரு பெண்ணால் உருவாக்கப்பட்டிருந்தாலும், அவற்றை அவர் வாங்குவது பிரயோஜனமிக்கது என்று முடிவு செய்தார். எனவே அவர் உடனடியாக அவற்றை வாங்கினார். அவர் அவற்றை கொண்டு வந்து McGill இடம் ஒப்படைத்தார். அப்படியென்றால், அந்த மாதிரியான வாய்ப்புக் கண்டுபிடிப்பு இல்லாமல் இருந்திருந்தால், இந்த ஓவியங்கள் என்னவாகி இருக்கும் என்று யாருக்குத் தெரியும், நாம் அவற்றைப் பார்த்திருக்க முடியாது, அவை அந்த அடித்தளத்திலேயே இருந்திருக்கலாம். அலிஷா இதில் சுவாரஸ்யமான விஷயம் என்னவென்றால், இந்த ஓவியங்களின் சேகரிப்பு முதலில் மதிப்புமிக்கதாக கருதப்படாவிட்டால், க்வில்லிம் சகோதரிகளைப் பற்றி நமக்குத் தெரிந்திருக்காது. நிச்சயமாக, இவற்றை மதிப்புமிக்கதாக கருதியது கேசி வுட். ஆனால் அந்த நியாயத்தன்மைதான் இன்று அதைப் பற்றி விவாதிக்கவும் நம்மை அனுமதிக்கிறது, இது விசித்திரமான விஷயம்தான். லாரன் யாரோ ஒருவர் ஏதோ ஒரு விஷயத்தை ஏன் மதிப்புமிக்கதாக கருதுகிறார் என்பதை பற்றி யோசிப்பது சுவாரஸ்யமாக இருக்கிறது. அது மிகவும் அகநிலை சார்ந்தது. இந்த ஓவியங்களை வேறொரு சேகரிப்பாளர் கடந்து சென்றிருந்தால், அவர் அவற்றைப் பற்றி கவலைப்படாமல் இருந்திருக்கலாம். ஒரு நபர் அவற்றை விலைமதிப்பற்றதாகக் கண்டது எதேச்சையாக நடந்தது. எனவே, அந்த ஒரு செயலின் மூலம், அவர்கள் எதிர்கால சந்ததியினருக்கு அவற்றை மதிப்புமிக்கவர்களாக ஆக்கினர். [இசை மங்கி, மீண்டும் ஒலிக்க ஆரம்பிக்கிறது] அலிஷா நாம் கூறியது போல், பாலினப் பாகுபாடு இன்று உயிருடன் இருக்கிறது, க்வில்லிம் சகோதரிகளின் காலத்தில் அது இன்னும் மோசமாக இருந்தது. அவர்களின் பணி பலரால் குறைவாக மதிப்பிடப்பட்டது. இங்கே மற்றொரு சிக்கல் உள்ளது: கேசி வூட் மற்றும் க்வில்லிம் சகோதரிகள் இருவரும் வெள்ளையர்கள். தெற்காசிய வரலாற்றில் எவை மதிப்புமிக்கதோ அவற்றையே வெள்ளையர்கள் உருவாக்குகிறார்கள், வரையறுக்கிறார்கள் மற்றும் தீர்மானிக்கிறார்கள். இன்று நாம் மதிப்புமிக்கதாகக் கருதும் விஷயங்களில் இந்த பாலியல் பாலினப் பாகுபாடு மற்றும் காலனித்துவம் விளையாடுவதைக் காண்கிறோம், பெரும்பாலும் அது ஏன் என்று கேள்வி எழுப்புவதை நாம் நிறுத்துவதில்லை. ஒரு பாப் கலாச்சார உதாரணத்தை எடுத்துக் கொள்வோம். நான் சொல்வதை கேளுங்கள். பிளேக் லைவ்லி மற்றும் ரியான் ரெனால்ட்ஸ் ஆகியோர் 2012 ஆம் ஆண்டு தங்கள் திருமணத்தை தென் கரோலினாவில் உள்ள பூன் ஹாலில் நடத்தியது யாருக்காவது நினைவிருக்கிறதா? பீப்பிள் இதழ், ஹார்பர்ஸ் பஜார் மற்றும் வோக் அனைத்தும் அது எவ்வளவு அழகான திருமணம் என்பதைப் பற்றி எழுதின. இந்த முழுச் சூழ்நிலையும் எவ்வளவு சிக்கலானது என்பதை ஊடகங்கள் ஆரம்பத்தில் மூடிமறைத்தன. இப்போது உங்கள் இன்ஸ்டாகிராம் ஃபீடை பற்றி சிந்தியுங்கள். நீங்கள் கவனமில்லாமல் ஸ்க்ரோல் செய்து செய்கிறீர்கள், அந்த திருமணத்தின் புகைப்படத்தைப் பார்த்தவுடன், நீங்கள் அந்த இதயத்தைத் தட்டலாம். நீங்கள் சற்று நிறுத்தி அவர்களின் திருமண இடத்தின் வரலாற்றைப் பார்ப்பீர்கள் என்று நான் யூகிக்கிறேன். இதற்கிடையில், வரலாற்றாசிரியர்கள் மற்றும் ஆர்வலர்கள் திருமணங்கள் போன்ற கொண்டாட்ட நிகழ்வுகளுக்கு இந்த இடங்களைப் பயன்படுத்துவது அமெரிக்க அடிமை முறை மற்றும் கறுப்பின மக்களின் வன்முறை ஒடுக்குமுறையை மகிமைப்படுத்துகிறது என்று நீண்ட காலமாக சொல்லி வருகின்றனர். இன்ஸ்டைல் பத்திரிகையின் கூற்றுப்படி, 2020 ஆம் ஆண்டு வரை இந்த ஜோடி சர்ச்சை பற்றி பகிரங்கமாக பேசி மன்னிப்பு கேட்டது. ரியான் ரெனால்ட்ஸ் மற்றும் பிளேக் லைவ்லி ஆகியோர் தோட்டத் தளத்தை பின்டெரெஸ்ட்டில் திருமண இடமாகப் பட்டியலிட்டதைக் கண்டதாக ஒப்புக்கொண்டனர், ஆனால் பின்னர் தான் மேற்கோளிடப்படாத அந்த தளத்தின் மேற்கோளான "பேரழிவு தரும் சோகத்தின் மீது கட்டப்பட்ட இடம்" என்பதை பார்த்ததாக ஒப்புக்கொண்டனர். 2019 இல், பின்டெரெஸ்ட் தோட்டத் திருமணங்கள் இடம்பெறும் உள்ளடக்கத்தை விளம்பரப்படுத்துவதை நிறுத்துவதாக அறிவித்தது. அந்த அறிவிப்பை வெளியிட பின்டெரெஸ்ட்டுக்கு ஏழு வருடங்கள் எடுத்தது. ஆனால் ஆம், பின்டெரெஸ்ட் தோட்டத் திருமண உள்ளடக்கத்தைக் குறைத்து கட்டுப்படுத்தியது, இருப்பினும் நீங்கள் "தோட்டத் திருமணத்தை" தேடலாம், ஆனால் இப்போது உங்களுக்கு கிடைக்கும் முடிவுகளில் உள்ளடக்கமானது பிராண்டின் கொள்கைகளை மீறக்கூடும் என்று விளக்கும் பேனர் இருக்கும். எனவே பெண்கள், பெண்களாக இருந்து, காப்பகத்தை எப்படி மேம்படுத்தி இருக்கிறார்கள் என்பதை பார்க்கலாம். ஓர் அதிர்ச்சி! இந்த அனுபவங்களை இந்தியப் பெண்களின் பார்வையில் இருந்தும் கேட்க முடியுமா என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள்? இதுபற்றி டூலிகா குப்தாவிடம் பேசினேன். இந்தியாவின் ஜெய்ப்பூரில் உள்ள இந்திய கைவினை மற்றும் வடிவமைப்பு நிறுவனத்தின் இயக்குநராக இவர் இருக்கிறார். டாக்டர் குப்தா, க்வில்லிம் சகோதரிகள் எழுதிய கடிதங்களைப் படித்த பிறகு, McGill க்வில்லிம் திட்டத்தில் சேர்ந்தார். அவர்களின் அவதானிப்புகளின் மூலம் அவர் மிகவும் கவரப்பட்டார் - குறிப்பாக ஒரு இந்திய கல்வியாளராக - அவர் தனது நிபுணத்துவத்தை காப்பகத்திற்கு பங்களிக்க வேண்டியிருந்தது. டூலிகா ஆம், க்வில்லிம் சகோதரிகளின் கடிதங்கள் மிகவும் சுவாரசியமானவை, அதை நான் சுட்டிக்காட்ட விரும்புகிறேன். ஏனென்றால் நான் ஏற்கனவே பிரிட்டிஷ் காலனித்துவ வரலாற்றில் ஆராய்ச்சியாளராக இருக்கிறேன், ஜவுளி மற்றும் ஆடைகள் துறையில் வேலை செய்கிறேன், அதனால் இது எதுவும் என்னை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கவில்லை. ஆனால் நான் ஒன்றை சொல்லியாக வேண்டும், கடிதங்களைப் படித்து நான் மிகவும் மகிழ்ந்தேன், ஏனென்றால் நான் முன்பு பணியாற்றிய பல விஷயங்களை இது உறுதிப்படுத்தியது. இந்தத் திட்டத்தில் நான் ஆடை வரலாற்றாசிரியர் தகுதியில் இருக்கிறேன். உண்மையில் சொல்லப்போனால், ஒவ்வொரு கடிதத்திலும் உள்ள சிறந்த பகுதி அவை தணிக்கை செய்யப்படாதவை. அதனால் படிக்க மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது. அலிஷா க்வில்லிம் கடிதங்களில் உண்மையில் உங்கள் மனதை தொட்ட ஏதாவதொரு விஷயம் அல்லது உதாரணம் இருக்கிறதா? டூலிகா சகோதரிகள் இருவரும் வரைந்த பறவைகளின் ஓவியங்கள், அதை எவ்வளவு அழகாக வரைந்திருக்கிறார்கள் என்பதுதான் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. நான் இதை வேறொரு கோணத்தில் பார்த்தால், இதுபோன்ற படங்களை ஆண் யாராவது வரைந்திருந்தால், அவர் ஒரு பிரபலமான வரலாற்றாசிரியர் அல்லது பறவை ஆராய்ச்சியாளராக மாறியிருப்பார், மேலும் அந்த பெயரால் அறியப்பட்டிருப்பார். இங்கே, இவை இரண்டு பெண்களின் பொழுதுபோக்காக குறைத்து மதிப்பிடப்படுகிறது என்று நினைக்கிறேன். இந்தப் பெண்கள் செய்திருக்கும் வேலை மிகவும் ஆச்சரியத்தைத் தருகிறது. அலிஷா இது இந்த ஆராய்ச்சியை காலனித்துவ ஆய்வுகளின் தொகுப்பு என்று தெரிந்தும், சரியாக, இன்னும் பக்கச்சார்பற்ற முறையில் இதை எப்படி பார்க்கலாம்? டூலிகா அவர்கள் இந்தியாவிலிருந்தும் ஆராய்ச்சியாளர்களை ஈடுபடுத்தியதற்கு அதுவே காரணம் என்று நினைக்கிறேன். அதுவே இந்தத் திட்டத்தின் அழகு, ஏனெனில் இது பன்மைக் குரல்களைக் கொண்டிருக்கும், பல குரல்களைக் கொண்டிருக்கும். எனது நாட்டைப் பற்றி எனக்குத் தெரிந்த விஷயங்கள், அனைவருக்கும் தெரியாது. பின்னர் அவர்கள் குறிப்பிட்ட வகை ஆடைகள் அல்லது குறிப்பிட்ட நிறம் அல்லது சாயம் பற்றி எழுதும் போது, அது எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். இங்கு வசிக்காதவருக்கு ஒன்றும் புரியாது. உதாரணமாக, இந்தியாவில் எந்த உடைமையும் இல்லாதவர்களும் இருக்கிறார்கள். மேலும் அவர்கள் ஆயுதங்களுக்காக பிச்சை எடுத்து அலைகிறார்கள். ஆனால் அங்கே அவர்கள் அறிவாளிகள், தேடுபவர்கள், பொருள் மீது பற்று இல்லாதவர்கள். மேலும் சகோதரிகள் அவர்களை பிச்சைக்காரர்களாகவே பார்க்கிறார்கள், ஏனென்றால் அது அவர்களின் பார்வை. அவர்கள் அவர்களை பிச்சைக்காரர்களாக பார்க்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் உண்மையில் உணராத விஷயம் என்னவென்றால், அவர்கள் பிச்சைக்காரர்கள் அல்ல என்பதால் அவர்கள் பிச்சை எடுக்கிறார்கள், ஆனால் அவர்கள் அறிவுள்ள மனிதர்கள், அவர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட வகையான - அவர்கள் பார்ப்பனர்கள், உதாரணமாக, அவர்கள் மக்களைச் சந்திப்பதால், அவர்கள் அவர்களுக்கு அறிவுரை வழங்குகிறார்கள். அதற்குப் பதிலாக மக்கள் எதைக் கொடுத்தாலும் அதையே சாப்பிடுகிறார்கள். எனவே இந்த மாதிரியான விஷயங்கள்தான், பன்மைக் குரல்கள் இருப்பது மிகவும் நல்லது, நம் கண்ணோட்டத்தில் விஷயங்களைப் பற்றி பேச முடிகிறது. இந்த நேரத்தில் நாம் தொடர்ந்து காலனித்துவத்தை நீக்கி வருவதால் இன்று இது மிகவும் முக்கியமான விஷயம் என்று நான் நினைக்கிறேன். பன்மைக் குரல்கள் கேட்கின்றன. அவற்றைக் கேட்பது மிகவும் முக்கியம், ஏனென்றால் எல்லாவற்றையும் ஒரே கண்ணாடி வழியாக பார்க்க முடியாது. இதற்கு பல்வேறு கருத்துக்கள் தேவை. எனவே, ஒவ்வொரு தொடரிலும், அவர்கள் ஒரு இந்தியக் குரலையும் மேற்கத்திய குரலையும் சேர்த்திருப்பது மிகவும் முக்கியம் என்று நான் நினைக்கிறேன், இது இந்த திட்டத்தின் அழகு என்று நான் நினைக்கிறேன். [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா க்வில்லிம் சேகரிப்பில் டாக்டர் குப்தாவின் பங்களிப்புகள், இந்த ஆராய்ச்சியை வரலாற்று ரீதியாக வடிவமைத்த யூரோசென்ட்ரிக் லென்ஸுக்கு சவால் விடுகின்றன. இது இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் தி நியூ யார்க்கரில் பிரிட்டிஷ் அடிமை தரவுத்தளத்தைப் பற்றி நான் படித்த கட்டுரையை நினைவுபடுத்தியது. பிரபலமான சுற்றுலா தலங்களாக இருக்கும் பிரிட்டிஷ் இடங்களையும், அவை காலனித்துவம் அல்லது அடிமைத்தனத்துடன் எவ்வாறு இணைக்கப்பட்டுள்ளன என்பதையும் ஆவணப்படுத்த உண்மையான தரவுத்தளம் உருவாக்கப்பட்டது. கிரேட் பிரிட்டன் வரலாற்றின் இருண்ட பக்கத்தை சொந்தமாக்குவதற்கு அருங்காட்சியக உலகில் இருந்து வரும் ஒரு உறுதியான படியாகத் தோன்றுவதால், இது எனக்கு மிகவும் கண்களைத் திறந்து வைப்பதாக இருந்தது. இந்த பிரிட்டிஷ் அடிமை தரவுத்தளத்திற்கு நன்றி, கட்டுரையின் படி, 93 வரலாற்று வீடுகள் பிரிட்டனின் காலனித்துவ மற்றும் அடிமைகளுக்கு சொந்தமான கடந்த காலத்துடன் தொடர்புடையதாக தேசிய அறக்கட்டளையால் அடையாளம் காணப்பட்டது. ஆர்வத்தின் காரணமாக, அது மிகவும் அழகாக இருக்கும் என்று நான் நினைத்ததால் இன்ஸ்டாகிராமில் அவற்றில் ஒன்றைப் பார்த்தேன். இது "ஜேன் ஆஸ்டன் தழுவல்களின் சிறந்த திரைப்பட இடங்களின்" பல பட்டியல்களில் உள்ளது. ஆச்சரியம், ஆச்சரியம். நிச்சயமாக, எஸ்டேட்டின் அடிமை-சொந்த உறவுகளைப் பற்றி எதுவும் குறிப்பிடப்படவில்லை. அதற்கு பதிலாக, பல தளங்கள் அங்கு "தரையில் உலாவுவது என்னை 18 ஆம் நூற்றாண்டின் கதாநாயகியாக உணர வைக்கும்" என்று எனக்கு தெரிவிக்கின்றன. பறவைகளின் ஓவியங்களாக இருந்தாலும் சரி, பாரம்பரிய தளங்கள் என்று அழைக்கப்பட்டாலும் சரி, காப்பகப் பொருட்கள், யாரோ ஒருவர் சொன்னதால் மதிப்புமிக்கதாக இருக்க முடியாது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அவை யாருக்கு மதிப்புமிக்கவை? மதிப்பை பார்வை மதிப்பில் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. [இசை மெல்ல மெல்ல மங்குகிறது] அலிஷா முதல் தொடரில் இதைப் பற்றி நிறைய பேசினோம், இந்த நாட்களில் இருக்கும் படைப்பாளிகள் மற்றும் இரண்டாம் தலைமுறை கலைஞர்கள், ஊடகங்களில் பணியாற்றுபவர்கள் மற்றும் படைப்புத் துறைகளில் பணிபுரிபவர்கள், உண்மையில் வரலாற்றை அணுகக்கூடியதாக மாற்றுபவர்கள், நாம் இப்போது செய்து கொண்டிருக்கிற விதத்தில், இது ஒரு அடிக்குறிப்பு போன்றது அல்ல என்பதை உண்மையில் உணர வைக்கும் வகையிலான ஒரு யோசனையை பற்றி எனது நண்பர்களுடன் நிறைய பேசினேன். இங்கிருந்துதான் சேகரிப்பு மற்றும் பராமரிப்பு மேற்கொள்ளப்படுவதை நீங்கள் பார்க்கிறீர்களா? லாரன் காப்பகங்கள் மற்றும் நூலகம், மாநாடுகள் மற்றும் அது போன்ற விஷயங்களில் தொழில்முறை விவாதம் போன்றவற்றில் நான் உண்மையில் ஒரு போக்கைப் பார்க்க முடிகிறது என்று என்னால் சொல்ல முடியும். இந்த வகையான வேலையைச் செய்ய வேண்டும், கதைக்கு அதிக குரல்களைச் சேர்க்க வேண்டும், நம் கவனத்தை விரிவுபடுத்த வேண்டும், காலனித்துவ சேகரிப்புகள் போன்ற விஷயங்களை மறு-சூழலாக்கம் செய்ய வேண்டும் என்பதை மக்கள் அதிகம் அறிந்திருக்கிறார்கள். அதுதான் நாம் என்ன செய்கிறோம் என்பதை முன்னோக்கி நோக்கி நகர்த்துகிறது என்று நினைக்கிறேன். மேற்கத்திய நிறுவனங்களில் உள்ள நூலகங்கள் மற்றும் காப்பகங்கள், மற்ற கலாச்சாரங்களிலிருந்து அந்த கலைப்பொருட்களை சேகரிக்க முயற்சிப்பதில் அதிக கவனம் செலுத்துவதில்லை என்று நான் நம்புகிறேன், மேலும் இந்த பொருட்கள் ஏலத்தில் வரும்போது அல்லது வியாபாரிகளால் விற்கப்படும் போது அதற்கு பணம் கொடுத்து வாங்க பெரும்பாலும் மேற்கத்திய நிறுவனங்களிடத்தில் அதிக பணம் இருக்கும். அதற்கு பதிலாக, மேற்கத்திய நிறுவனங்கள் அந்த பொருளை சேகரிப்பதில் மட்டுமே தங்கள் ஆற்றல்களை செலுத்தாது என்று நான் நம்புகிறேன், ஏனெனில் அது உருவாக்கிய நபர்களுக்கு சொந்தமானதாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன். மேலும் அவர்கள் எதை வேண்டுமானாலும் செய்ய அவர்களது கலாச்சாரங்களுக்குத் திரும்பக் கொடுக்கப்பட வேண்டும். [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா நீங்கள் தொலைந்து போன குரல்களை கேட்டதற்கு நன்றி: இது தெற்காசிய புலம்பெயர்ந்தோரின் சொல்லப்படாத கதை. இப்பாட்காஸ்ட்டை வழங்கியது McGill பல்கலைக்கழகம். எடிட்ஆடியோவுடன் இணைந்து தயாரித்து, இதனை உங்களுக்கு தொகுத்து வழங்குவது நான், அலிஷா. அனா, ரிச்சர்ட், ஸ்டெஃப், லாரன், சோஃபி, கனிகா, டூலிகா மற்றும் பிறருக்கு எங்களின் சிறப்பு நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறோம். எங்களின் அடுத்த தொடரில், காப்பகத்தின் எதிர்காலத்தைப் பற்றியும், சமூக ஊடகங்களால் இயக்கப்படும் நமது உலகில் அது எவ்வாறு உருவெடுத்து வருகிறது என்பதையும் பார்க்கலாம்.