Episode 1: We're All Archivists, if You Think About it

[theme music plays]

ALISHA You’re listening to Lost Voices: An Untold Story of the South Asian Diaspora, a podcast about demystifying archives and the South Asian experience in Canada. I’m Alisha! I’m a journalist and editor from Toronto. I think a lot about how storytelling can cut through the noise, and stand a chance at survival in the attention economy and have a lasting impact. Thanks for joining me! Now let me tell you what this show is all about.

[music fades out, fades back in]

ALISHA So there’s this thing called The Gwillim Project. It’s a research project based at McGill University in Montreal that brings together letters and drawings scattered all over the world, like a digital archive. The project is about the lives of the Gwillim sisters — two British gals in 19th century Madras, India. McGill has a bunch of archival material from that time period. So does the South Asia Museum in the UK. They have one sister’s album that she sent home. And the British Library’s got a massive pile of letters from the Gwillim sisters that make up a big chunk of this archival material. Their letters offer us a glimpse into life in pro-colonial India. I like to think of this as today’s equivalent of two well-to-do white girls from the UK backpacking to India after graduation. Obviously, they’d be documenting their entire trip on social media. This is what I imagine their photos to look like in their phone: hundreds of selfies along the beach, artsy photos of flowers and narrow side streets, and perfectly angled 'Outfit Of The Day' photos in front of colourful architecture. And one sister was even a bird watcher! In some ways, the Gwillim sisters and I are alike. In those letters, they wrote in great detail about the clothes they wore, what the weather was like on their adventures, and the dances and parties they attended. I’d do that too — probably in really long essay captions on Instagram. Okay, I’m kidding, those are the worst! But, you get the idea. Listen to this diary entry from Mary Gwillim, about her very active social life:

VOICEOVER Dinners and balls are very frequent and dancing as much pleasant to hear than you would think it could be in a warmer climate, as the rooms are quite open and the evenings are very cool and pleasant. In most of the dining rooms, they have two men who stand in the opposite corners of the room with very large fans made in the form of flags. They are much automated with painting and brass. They're made of assorted crafts, which when dampened gives out a very agreeable perfume. These cool the room very much. Most ladies have servants who found them during dinner, and stand behind their chairs for that purpose. So you see, great pains is taken to prevent our feeling any inconvenience in the heat.

ALISHA So having a personal fanner really brings home the things we don't have in common. But there’s one thing that’s painfully clear about all of this old material: I’m learning about a period of Indian history through the eyes of two sisters—from England. I’m not a history major, but it’s been well-established that the history we learned in school was taught and is still taught through a colonial lens. Of course, historical material documented by people in India does exist around this time period. But not many Western libraries and archives have any of this material. Maybe libraries in India have it, but it's generally not available online. Let's say you did get your hands on some of it. Chances are it would be in Telugu, which was the local language in Madras at the time. So you can see how you're pretty much limited to learning about your own cultural history through colonial sources. I chatted with Victoria Dickenson, she’s Professor of Practice at McGill University, and she got the grant for the Gwillim Project. She advocates for more inclusivity in how history is presented, specifically in museums.

VICTORIA You know, you're often using the settlers, or even visitors, but you're trying to get underneath them to find out was really—you know, if there are no written records and no textual records, not even an oral records, for early material, and no visual records, how do you get at that early history? Well, you can only get it through what remains. And so this is, in a sense, what we could do here. Can we get underneath the text and the images to find out more? These are descriptions that for the most part, we're not permitted to mend. These entres, we're not permitted to mend. So that, in fact, those Gwillim Sisters had this kind of privileged look into the society. They had some knowledge of local culture and language. And they were sympathetic observers. So that's the perspective we've been taking. What can we learn? We were very inspired—or at least I was recently—by a conference at Kew Gardens, where they talked about decolonizing the archives and how they were doing it. And we're talking in this case, archives of lists of plants. You know? Records of gardens. How do you decolonize that? What one young woman had done was she went through all their archives and found that the archives—written by the British—had all these records of the gardeners, who were mainly Indian—not always, but mainly. And of their illnesses, their time off, their families, all sorts of things. And so she was able to reconstruct the life of the Indian gardeners at the beginning of the end of the 19th century through these really, basically, colonial records of employment. So, this is the kind of thing, too. This sort of notion of can we have a different perspective that broadens our knowledge of the world by using these texts? So that's what we're trying to do with this.

[music fades in]

ALISHA Like Victoria said, the process of "decolonizing" an archive with her academic expertise definitely takes work. It requires open-mindendess and a willingness to appreciate other world views. But this unlearning isn't unique to academia. It's happening in my industry— the media industry—as well. I chatted about this with Olivia Bowden, a reporter at the Toronto Star, and Shetu Modi, a Toronto-based video producer.

ALISHA There's definitely been a rise in South Asian centered media outlets like Brown Girl Magazine, The Juggernaut, The Aerogram. Obviously, it's really important that these outlets center their reporting on the brown experience. What makes I think these outlets so special is that they're normalizing and validating our life experiences. And I think both of you prioritize marginalized voices in your reporting. But what I find interesting is because, in a larger sense, with this podcast, we're looking at this colonial research through an academic lens, but as non-academics that we are, is there a way for us in our industry to form some sort of maybe, like, blueprint for people who are working in archiving in libraries who are really like in touch with this very primary research? Is there a way for them to look to the media industry to help sort of uncover or, you know, tease out the voices that are often the white voices? Because so much of what we do is make sure that people of colour, and underrepresented communities aren't in the margins.

OLIVIA Hi, I'm Olivia Bowden. I'm a staff reporter at The Toronto Star. No, I think that's really important, because I think historical fields do have the same problem as journalism, in that it's, you know, majority white. So I think having that kind of lens isn't a go-to. If they read, you know, say media from The Juggernaut, and they see that kind of framing, I think what would help is if they just bring on more diverse academics in the first place, because I understand that this isn't your worldview, then it's not going to be, you know, your instinct, and you're really going to have to go out of your way not to make the history sort of Euro-centric, especially when the documents are from the perspective of white people. So I think they're going to have to approach it, you know, very critically and do things, you know, differently than maybe what they're used to, which is important.

SHETU Hi, I'm Shetu Modi and I'm a writer, director and editor. I agree about having like more, more diversity, just in academia, I think that would help. Especially because I don't necessarily think like white academics would have access to the same like communities and even like Facebook groups that we would have access to. For example, I'm part of a BIPOC TV and film group on Facebook, as well as the South Asians in Entertainment group. Obviously, those spaces are for BIPOC people and South Asian people and they're exclusive spaces so that people can be like, I guess, freer in their conversation. I don't think it was, like academia is all white than they're not going to know—they're not going to have insight into any of those conversations or even like be privy to them.

[music fades in]

ALISHA As a second-gen Canadian with South Asian heritage, I often ask myself what it means to be “brown.” I was raised by an Indian mom who grew up in northern Alberta. She didn’t know anyone who looked like her. I mean, there were no South Asian families in the Prairies at the start of the sixties. At the time, a dashing Quebecois politician named Pierre Trudeau—you might’ve heard of him—had transfixed the nation. He championed relaxed immigration policies and inserted multiculturalism into the Canadian national identity. Trudeaumania was altering the country’s cultural landscape. [clips of crowds cheering for Pierre Trudeau fades in] The left was mesmerized, the right rolled its eyes. The young politician was often swarmed by throngs of youths. Canada—land of lumberjacks, farmers, and fishermen—was changing. My dad was born and raised in India. After finishing up his degree in New York, he met my mom and they got married in Ottawa and had me. When I ask my dad what his childhood was like, it feels kind of surreal. He went to boarding school in Nainital, a Himalayan resort town. It was a seven hour car ride from his home in Delhi. He always tells me he basically went to Hogwarts. The Great Hall looks identical to the one in his school. When we’re allowed to travel again, Nainital is the first place I’d like to visit. And that’s the thing about being second-gen—naturally I feel removed from my dad’s birthplace, but I have a burning desire to see it for myself. I’m sure anyone who’s a child of immigrants can relate to that.

[music fades out]

ALISHA So much of the South Asian experience is different for everyone. We're all South Asian, but we all obviously all identify differently. But we do have overlapping experiences amongst all of us. Kind of on a lighter note, I love talking to other South Asians, specifically about some of the quirks about how our family preserves personal history. For example, you know, my dad recently just told me he doesn't fully believe it, but his sister told me in India that his birthday is wrong. His passport, the dates don't match up. And it's probably because they had to change his birth date so he could get into the right boarding school and get in at the right time so he could go to school with his siblings. And that is something that's super common. I'm sure tons of other people can relate to that.

OLIVIA Yes, definitely. No, it's the same with with my grandfather. I think he has the same passport birthday as like three of his siblings. So it looks like they were all just happened to be born on the same day, but it was also so we could go to school earlier.

SHETU We don't even know when my Ba was born. Like we estimate it was around 1914. But we never—like there's no record of her birth. So when she passed away in 2003, we think she was 89. But we're not positive.

ALISHA Pictures of my dad from these times supposedly exist, but I’ve never seen them. If they do, there are very few. Photographic documentation was not high on the list of priorities at the time. So my dad exists in a hiccup of reality, the product of tales spun by those around him. I do, however, have fond memories of my dad videotaping all my dance and piano recitals when I was a kid. Every birthday party and every family vacation, he’d turn on his Narrator Voice and document the big and the small. He was especially proud of the fact that our JVC camcorder neatly fit in its own leather bag. My dad isn’t a social media kinda guy, but that camcorder was certainly his way of preserving our childhood forever.

VOICEOVER We just packed the trunk. It's August 2003 and we are in Calgary. It's the second day of our vacation and we'll be driving through the Rocky Mountains. We're heading to Vancouver on Highway One. We're hoping the drive is 10 hours or so. It's a beautiful sunny day. No clouds at all.

ALISHA Unlike my dad, my mom has albums and albums of pictures from her childhood. Whenever I look at them, it's a visceral reminder that she grew up in a Canada that looked very different from the one I grew up in. It's funny how those photos, neatly kept in a bookshelf, would probably garner hundreds of likes on Instagram today. Throwback Thursday, anyone? Do people even still do that? Sahaj Kohli is the founder of Brown Girl Therapy, the first and largest mental health community for children of immigrants. You can find her on IG @browngirltherapy. We talked about how millennials and the South Asian diaspora are using social media today. It goes a lot deeper than likes.

SAHAJ You know, bicultural and multicultural folks, we're constantly experiencing what is known as bicultural straggling. So we're in a perpetual war of negotiation with two or more cultures. And so who we are around will obviously impact the way that we feel like we can relate to one identity, one culture, how we want to be seen, perceived. And as humans, we are all motivated by something, right? We're motivated by achievement, we're motivated by power, by change. But for many of us who are navigating multiple cultures and identities, we're also motivated by affiliation. So many of us have grown up in households, like I said, we're we're expected to act in certain ways, we're expected to uphold certain values, hide parts of our culture or history, you know, because we didn't want to get bullied in school, and a need for affiliation replicates in these online spaces. We all have this need to be accepted, to feel a sense of belonging. So the one thing I really like about social media—of course, there are many pros and cons to it. But the one thing that I've really enjoyed as a millennial is this influx of cultural and identity driven communities. So these communities allow people to explore kind of in a low stakes way. You know, there's a potential for anonymity, there's potential for never having to comment, to engage, but really just witnessing other people's conversations, the content, the resources, and being able to say, where do I fit in? What does this feel like to me? Does this feel good? Do I want to include myself more in these types of conversations? Do I actually not relate to this? It really shines a light on so much for us personally, and how we relate to our identities and allows us to reflect on what it means to reclaim who we are. So I think, you know, our need for affiliation drives us to find people who look like us, who speak like us, who have shared experiences like us. And I see that so much and social media and I think it can be such a beautiful way for us to build our own worthiness and anchor ourselves and who we are and who we want to be.

[music fades in]

OLIVIA You know, as I became an adult in the last few years, it's become really, really important to me to embrace my South Asian heritage because I'm half-South Asian. So my mom is South Asian and my dad is white with like British and Irish roots. Growing up, we've always just been closer to the Indian side. I spent my whole life, you know, going to temple, celebrating all kinds of traditions, doing puja with my grandmother. I'm, you know, quite white passing and my name is a pretty white name—Olivia. So, you know, on Twitter, I put my middle names in my Twitter name, to sort of indicate more my background, because I think it's a crucial part of my identity. And for me, whether it's my co-workers, my friends, anyone else, it's really important to me that they recognize that part of me. Even in terms of my sources as well. So, you know, that's why I put my full name in my Twitter bio.

[music fades in]

ALISHA It might not seem like a big deal, but intentionally choosing how we present ourselves on social media platforms, especially on Twitter as a journalist, is a professional archive of sorts. Future employers look us up, past colleagues stay up-to-date on our work, and we all kind of exist in this giant virtual living room where everyone says the same thing in different words. While our timelines on Twitter are ephemeral, what we share on our accounts inadvertently becomes an archive, too. I use social media as a personal archiving tool. I think Instagram has really become a tool to document history—our personal histories—and a place to reclaim our ancestry in an accessible way.

ALISHA I think there's also been a steady rise of social media accounts, like The Brown History podcast, there's the Sikh Archive, there's the Lost Here Project. The running theme with all of these types of social media accounts and podcasts is their retelling the South Asian experience, but through millennial voices. And because the South Asian diaspora is so diverse, it's so far reaching, these accounts are working to document our rich histories in new and accessible ways. Why do you think this is so important right now in this moment?

SAHAJ I think every marginalized community is kind of in this moment, where we are kind of reclaiming who we are, right? I mean, this goes way back to Indigenous people having their land and cultures and people taken from them. But I think now we are just in a political and social moment, where every generation, when we look at Gen Z too, as young Gen Z are wanting to reclaim who they are, and fight for social justice, and fight for social advocacy, and that involves automatically identity and culture, and community. And so as a millennial with a large social media following, that is predominantly other millennials, I can say that the one thing I see anecdotally is that so many of us haven't had access to our own personal histories, let alone accurate histories of our general community or ancestors due to colonization, a lack of tangible resources, an inability to have to even access oral stories within our own families. And these accounts that you named, they give us a way to learn about our ancestors, to feel connected to where we come from, to understand our own intergenerational trauma or intergenerational narratives. The stories that have been told for for centuries amongst people in our own community and culture, and that in itself—I keep using this term, reclaim our identity. But that is the most powerful thing that we are looking for. And it goes back to affiliation, wanting to have that sense of belonging and understanding. So many of us have felt displaced. And so a lot of these accounts are giving us something to kind of tether and anchor into, which I think is so powerful.

[music fades in]

ALISHA We don't have such a focus on written history, and written preservation. So, you know, not knowing the length of someone's life is not so absurd. You know, when my grandma tells me, my Noni, she will be like, well, when she went to the Ganges River to like, put my grandpa's ashes into the water, she went into a cave. There was a man in the cave, and he had like a big book that was 1000s of pages high. And it had some sort of note keeping, or record keeping of everyone who's passed through. And she found like, some sort of confirmation of her lineage or his last name, to confirm like, okay, other people, like, decades before have come here to put their ashes. And that was like the closest she ever got to feeling like, okay, well, there was this other family that existed before. And it's kind of haunting to think about it, but also must have felt very, I guess, affirming to be in the middle of this holy water in this cave, and to see, you know, her husband's last name live on, I guess. So much on the record keeping, especially from our grandparents generation is so fragmented. Millennials are creating archives of our own ancestries. And I think we're doing that primarily through social media. Is there a way that you think we're sort of creating an archive of ourselves and of our identities in any particular way that you maybe think you're doing that and maybe you're not even aware you're doing it?

OLIVIA I think you've kind of mentioned this to us, too, with social media. And you know, even on Instagram, there's an archive function. So you know, just posting in general, I feel like it, you know, it's creating an archive of our lives. And then, you know, when I archive posts, I keep them you know, just for myself, if they're old. And I guess it's just sort of the, you know, the history of my life in the last few years.

SHETU Yeah, I agree. Social media—I also archived my family's entire collection of home videos from the 90s and the 2000s. So yeah, just creating an archive—it's not like an archive that's accessible to everyone. But it's still like a record of how we, as an immigrant family, grew up and lived this century and last.

[music fades in]

ALISHA Social media in general is now entirely a means for self-expression, mobilization and resistance. Diasporic art on Instagram has blown up in recent years, and has become a new engine and defining trait of contemporary activism in general. It's served as an entry point for deeper engagement by harnessing the power of people of colour who are taking up traditionally unoccupied space online. I guess every social platform is an archiving tool if you think about it. Of the thousands of memories I have stored on my devices—and in the cloud now—most are cloudless reminders of the past. When algorithms surface these images, my sense of time and place becomes warped. It’s been especially pronounced during COVID, for obvious reasons. In order to move forward in a pandemic, most of us were supposed to go almost nowhere. Time has become shapeless. Over the last several years, many apps have started to include their own features that automatically reminded people of their digital histories. Facebook being, of course, the most obvious and influential. In 2015 it launched On This Day, after noticing that people were often looking back at old photos and posts. Notifications nudge you to revisit a photo from that day two years ago, or even seven years ago, and reshare it. In 2016, Apple added a Memories tab to its Photos app with the release of iOS 10. Three years later, Google added a feature that showed old photos at the top of the page. It’s called—wait for it—Memories.

[music fades out and back in]

ALISHA Okay, so back to the Gwillim sisters. Imagine if they could tag the street markets they visited. Imagine, for one brief moment, if we had access to a cloud where all this photographic and written material was perfectly piled up for us to peruse and extract and interpret. Having this excessive amount of personal data documented on our grids and our timelines is just our way of telling our story—or at least, some version of it. Now what if archival material from the past—like the Gwillim project—was re-told or re-imagined for today? What would that look like? In this case, how can we make sure South Asian voices are prioritized when we’re talking about even this little sliver of Indian history? You and I can freely curate what we want the world to see and think about us. In the same way, my understanding of my Indian heritage and my Indian ancestry can only be understood by the privileged few who were able to witness it all those centuries ago. The breadth of information we now produce has outpaced our ability to preserve it for the future. Traditionally, librarians and archivists are the keepers of history. They, along with digital historians, are still trying to understand the challenges involved in modern preservation. But how can we make sure untold stories can survive? Over the series, that’s exactly what we’re going to try and figure out.

[music fades out, comes back in]

ALISHA Thanks for listening to Lost Voices: An Untold Story of the South Asian Diaspora: a podcast by McGill University, hosted and written by me, Alisha, produced in collaboration with editaudio. Special thanks to Ana, Richard, Steph, Lauren, Sophie, Kanika, Victoria, Olivia, Shetu, Sahaj, and others. In our next episode, we'll be talking about how the Gwillim project became a valuable piece of research in the first place, and why value is so tied to our understanding of history.

ALISHA In our next episode, we'll be talking about how The Gwillim collection became a valuable piece of research in the first place and why value is so tied to our understanding of history.

பகுதி 1: நீங்கள் ஒரு விஷயத்தை யோசித்துப் பார்த்தீர்கள் என்றால், நாம் அனைவருமே ஒரு விதத்தில் ஆவணக் காப்பாளர்களே நீங்கள் ஒரு விஷயத்தை யோசித்துப் பார்த்தீர்கள் என்றால், நாம் அனைவருமே ஒரு விதத்தில் ஆவணக் காப்பாளர்களே நாம், இளைய தலைமுறை, இன்னும் விரிவாக சொல்ல வேண்டுமானால் கனடிய தெற்காசிய புலம்பெயர்ந்தோர், வாழ்வினை ஆன்லைனில் எப்படி காப்பகப்படுத்தப் போகிறோம்? 100 ஆண்டுகள் என்று வைத்துக்கொள்வோம், அதற்குப் பிறகு சமூக ஊடகங்களில் நம்மைப் பற்றி நாம் விட்டுச்செல்லும் டிஜிட்டல் மிச்சமீதிகளைப் பற்றி வரலாற்றாசிரியர்கள் என்ன சொல்வார்கள்? அலிஷா, தி க்வில்லிம் (The Gwillim) திட்டத்தை நமக்கு அறிமுகப்படுத்துகிறார் - இது 1700 -களில் இந்தியாவின் சமூகத்தைப் பற்றிய ஒரு பார்வையை நமக்கு வழங்குகிறது. காலனித்துவ காலத்தில் புழக்கத்தில் இருந்த எழுத்துக்கள் மற்றும் வரைபடங்களின் குவியலில் இருந்து அர்த்தத்தைக் கண்டுபிடிக்க முயற்சித்து, அதில் இடைக்கோடிடப்பட்ட அவரது சொந்த பூர்வீக இனத்தை கேள்வி கேட்கும் அவரைப் பின்தொடர்வோம். இவருடன் டொராண்டோ ஸ்டாரில் நிருபராக இருக்கும் ஒலிவியா பௌடன், ET கனடாவில் வீடியோ தயாரிப்பாளராக இருக்கும் ஷேது மோடி மற்றும் பிரவுன் கேர்ள் தெரபியின் நிறுவனர் சஹாஜ் கோஹ்லி ஆகியோரும் இணைந்து கொள்கின்றனர். தமிழாக்க உரை: [தீம் மியூசிக் இசைக்கப்படுகிறது] அலிஷா நீங்கள் தொலைந்து போன குரல்கள் என்ற தலைப்பிலான வலையொலியை கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்: தெற்காசிய புலம்பெயர்ந்தோரின் சொல்லப்படாத கதை, காப்பகங்கள் பற்றிய எளிதான புரிதல் மற்றும் கனடாவில் உள்ள தெற்காசியர்களின் அனுபவங்கள் பற்றிய பாட்காஸ்ட் இது. என் பெயர் அலிஷா! நான் டொராண்டோவில் பத்திரிக்கையாளராகவும் எடிட்டராகவும் பணி செய்கிறேன். கவனத்தைக் கவரும் விதத்தில் எப்படி கதை சொல்லி, அதற்கு உயிர்ப்பு கொடுத்து, நீடித்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவது என்பது பற்றி நிறைய யோசித்தேன். என்னுடன் இணைந்ததற்கு நன்றி! இந்த நிகழ்ச்சி என்னவென்று இப்போது சொல்கிறேன். [இசை மங்கி, மீண்டும் ஒலிக்க ஆரம்பிக்கிறது] அலிஷா தி க்வில்லிம் (The Gwillim) திட்டம் என்று ஒன்று இருக்கிறது. இது மாண்ட்ரீலில் உள்ள McGill பல்கலைக்கழகத்தில் மேற்கொள்ளப்படும் ஒரு ஆராய்ச்சி் திட்டமாகும், இத்திட்டம் டிஜிட்டல் காப்பகம் போல உலகம் முழுவதும் பரவிக்கிடக்கும் கடிதங்கள் மற்றும் வரைபடங்களை ஒன்றிணைக்கிறது. இத்திட்டம் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவின் மெட்ராஸில் இருந்த க்வில்லிம் சகோதரிகளின் வாழ்க்கையைப் பற்றியது. McGill பல்கலைக்கழகத்தில் அந்த காலகட்டத்தில் இருந்தே காப்பகப் பொருட்கள் வைக்கப்பட்டிருந்தது. இங்கிலாந்தில் உள்ள தெற்காசிய அருங்காட்சியகத்திலும் இவ்வாறு உள்ளன. அவர்களிடம் ஒரு சகோதரியின் ஆல்பமும் உள்ளது. அதை அவர் தன் சொந்த நாட்டிற்கு அனுப்பி வைத்துள்ளார். பிரிட்டிஷ் நூலகம் க்வில்லிம் சகோதரிகளிடமிருந்து ஏராளமான கடிதங்களைப் பெற்றது, அவை இந்த காப்பகப் பொருளின் பெரிய பகுதியை உருவாக்குகின்றன. அவர்கள் அனுப்பிய கடிதங்கள் காலனித்துவ சார்பு இந்தியாவின் வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஒரு பார்வையை நமக்கு வழங்குகின்றன. இங்கிலாந்தில் இருந்து நல்ல வசதி படைத்த இரண்டு வெள்ளைப் பெண்கள் பட்டப்படிப்பு முடிந்து இந்தியாவுக்குச் சென்றதை இன்றைய வாழ்வுச் சூழலில் பொருத்திப்பார்க்க விரும்புகிறேன். கண்டிப்பாக, அவர்கள் தங்கள் முழு பயணத்தையும் சமூக ஊடகங்களில் ஆவணப்படுத்துவார்கள். கடற்கரை ஓரங்களில் நூற்றுக்கணக்கான செல்ஃபிகள், பூக்களின் கலைநயமிக்க புகைப்படங்கள், குறுகலான தெருவோரங்கள் மற்றும் வண்ணமயமான கட்டிடக்கலைக்கு முன்னால் மிகச்சரியான கோணத்தில் 'அன்றைய ஆடையணிகளுடன்' புகைப்படங்கள் என்கிறவாறு அவர்களின் புகைப்படங்கள் அவர்களின் மொபைலில் இருக்குமென நான் கற்பனை செய்து பார்க்கிறேன். மேலும் ஒரு சகோதரி பறவை கண்காணிப்பாளராகவும் இருந்திருக்கிறார்! சில விதத்தில், க்வில்லிம் சகோதரிகளும் நானும் ஒரே மாதிரியாகவே இருக்கிறோம். அந்தக் கடிதங்களில், அவர்கள் அணிந்திருந்த உடைகள், சாகசப் பயணங்களில் தட்பவெப்பநிலை எப்படி இருந்தது, கலந்துகொண்ட நடன நிகழ்ச்சிகள், பார்ட்டிகள் போன்றவற்றை மிக விரிவாக எழுதியிருக்கிறார்கள். நானும் அப்படித்தான் - இன்ஸ்டாகிராமின் மிக நீண்ட கட்டுரை தலைப்புகளில் எழுதுகிறேன் என நினைக்கிறேன். சரி, விளையாட்டுக்கு சொன்னேன், அவை மிக மோசமானவை! ஆனால், இப்போது உங்களுக்கு ஓரளவு புரிந்திருக்கும். மேரி க்வில்லிமின் மிகவும் சுறுசுறுப்பான சமூக வாழ்க்கையைப் பற்றிய இந்த டைரி பதிவைக் கேளுங்கள்: வாய்ஸ்ஓவர்: இரவு விருந்துகளும் நடன நிகழ்ச்சிகளும் அடிக்கடி நிகழும், இதமான தட்பவெட்ப நிலையில் நடனமாடுவது என்பது நீங்கள் நினைப்பதை விட மிகவும் இனிமையானதாக இருக்கும், ஏனெனில் அறைகள் பெரும்பாலும் திறந்திருக்கும், மாலைவேளை மிகவும் குளிர்ச்சியாகவும் இனிமையாகவும் இருக்கும். பெரும்பாலான சாப்பாட்டு அறைகளில், கொடிகள் வடிவில் தயார் செய்யப்பட்ட மிகப் பெரிய விசிறிகளுடன் அறையின் எதிர் மூலைகளில் இரண்டு ஆண்கள் நின்றுக்கொண்டிருப்பார்கள். அவ்விசிறிகள் ஓவியம் மற்றும் பித்தளை மூலம் மிகவும் தானியங்கி முறையில் இயங்கின. அவை பலவகைப்பட்ட கைவினைப்பொருட்களால் தயார் செய்யப்பட்டவை, அவை ஈரமாகினால் மிகவும் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய வாசனை திரவியத்தை நுகரலாம். இவை அறையை இன்னும் குளிர்ச்சியாக்கின. பெரும்பாலான பெண்களின் இரவு உணவின் போது, அவர்களுக்கு விசிறி விடுவதற்கு அவர்களின் நாற்காலிக்குப் பின்னால் சேவையாளர்கள் நின்றுக்கொண்டிருப்பார்கள். இவ்விஷயங்களை வைத்துப் பார்க்கும்போது, வெப்பத்தினால் எந்த அசௌகரியமும் ஏற்படாமல் தடுக்க பெரும் முயற்சி எடுக்கப்படுவதை நீங்கள் புரிந்து கொள்ளலாம். அலிஷா: எனவே தனிப்பட்ட முறையில் விசிறி வீசுபவர்களைக் கொண்டிருப்பது பொதுவாக மாறுபட்ட அனுபவங்களை நமக்குத் தருகிறது. ஆனால் இந்த பழைய பொருள் அனைத்திலும் வலிமிகுந்த தெளிவான ஒரு விஷயம் இருக்கிறது: நான் இந்திய வரலாற்றின் ஒரு காலகட்டத்தைப் பற்றி இங்கிலாந்தில் இருந்து சென்ற இரண்டு சகோதரிகளின் பார்வையின் மூலம் அறிந்து கொள்கிறேன். நான் வரலாற்று பாடத்தை முதன்மையாக எடுத்து படிக்கவில்லை. ஆனால் நாம் பள்ளியில் கற்றுக்கொண்ட வரலாற்று செய்திகளின் மூலமும் இது பற்றி நமக்கு நன்கு தெரிகிறது, இத்தகைய காலனித்துவ ஆதாரங்கள் மூலமும் இன்னும் இவற்றைப் பற்றி கற்றுக்கொண்டு இருக்கிறோம். இந்தியாவில் அப்போது இருந்தவர்கள் இந்த காலப்பகுதிக்கான வரலாற்று தகவல்களை நிச்சயமாக ஆவணப்படுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால், பல மேற்கத்திய நூலகங்கள் மற்றும் காப்பகங்களில் இந்தத் தகவல் ஆதாரங்கள் எதுவும் இல்லை. இந்தியாவில் உள்ள நூலகங்களில் இந்தத் தகவல் ஆதாரங்கள் இருக்கலாம், ஆனால் அவை ஆன்லைனில் கிடைப்பதில்லை. அத்தகைய தகவல் ஆதாரங்கள் உங்கள் கைக்கு கிடைக்கிறது என்று வைத்துக்கொள்வோம். அது தெலுங்கு மொழியில் இருக்க வாய்ப்புள்ளது, ஏனெனில் அந்தக் காலக்கட்டத்தில் மதராஸில் தெலுங்குதான் உள்ளூர் மொழியாக இருந்தது. எனவே காலனித்துவ ஆதாரங்கள் மூலம் உங்கள் சொந்த கலாச்சார வரலாற்றைப் பற்றி அறிந்துகொள்ளும் வாய்ப்பு எவ்வளவு குறைவாக உள்ளது என்பதை நீங்கள் பார்க்கலாம். நான் விக்டோரியா டிக்கன்சனுடன் பேசினேன், அவர் McGill பல்கலைக்கழகத்தில் பயிற்சிப் பேராசிரியராக இருக்கிறார், அவர் க்வில்லிம் திட்டத்திற்கான மானியத்தைப் பெற்றுள்ளார். குறிப்பாக அருங்காட்சியகங்களில், வரலாறு எவ்வாறு முன்வைக்கப்படுகிறது என்பது அதிகம் சேர்க்கப்பட வேண்டுமென்று அவர் வாதிடுகிறார். விக்டோரியா நீங்கள் பெரும்பாலும் குடியேறியவர்களை அல்லது பார்வையாளர்களைப் பயன்படுத்துகிறீர்கள், ஆனால் அவற்றின் நிஜத்தன்மையை அறிய அவர்களைத் தாண்டியும் ஆராய முயற்சி செய்கிறீர்கள், ஆரம்பகால ஆதாரங்கள் குறித்து எழுதப்பட்ட பதிவுகளோ உரைப் பதிவுகளோ இல்லை என்றால், வாய்மொழிப் பதிவுகள் கூட இல்லை என்றால், காட்சிப் பதிவுகள் எதுவும் இல்லை என்றால், இந்த ஆரம்பகால வரலாறு குறித்த தகவலை எப்படிப் பெறுவீர்கள்? எவை மீதமுள்ளதோ அதையே நீங்கள் பெற முடியும். ஒரு வகையில், அதைத்தான் நம்மாலும் இங்கே செய்ய முடியும். இன்னும் நிறைய விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்ள இந்த உரை மற்றும் புகைப்படங்களை இன்னும் ஆழமாக சென்று பார்ப்போமா? இவை பெரும்பாலும், நாம் இணைத்துப் பார்க்க அனுமதிக்கப்படாத விளக்கங்கள். இந்தப் பதிவுகளை இணைத்துப் பார்ப்பதற்கு நமக்கு அனுமதி இல்லை. எனவே, உண்மையில் சொல்லப்போனால், அந்த க்வில்லிம் சகோதரிகள் சமூகத்தில் இந்த வகையான சலுகை பெற்ற கண்ணோட்டத்தைக் கொண்டிருந்தனர். அவர்களுக்கு உள்ளூர் கலாச்சாரம் மற்றும் மொழி பற்றிய புரிதல் இருந்தது. அவர்கள் பரிவிரக்கமுடைய அவதானிப்பாளர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள். அந்தக் கண்ணோட்டத்தில்தான் நாமும் இப்போது பார்க்கப்போகிறோம். நாம் இவற்றிலிருந்து என்ன கற்றுக்கொள்ளலாம்? கியூ கார்டனில் நடந்த ஒரு மாநாடு எங்களை மிகவும் கவர்ந்தது - இல்லையென்றால் சமீபத்தில் நடந்த இந்த மாநாடு என்னை கவர்ந்தது என்றும் சொல்லலாம் - அந்த மாநாட்டில் இந்தக் காப்பகங்களின் காலனித்துவத்தை எப்படி நீக்குவது என்பது பற்றியும், அதை அவர்கள் எப்படி செய்கிறார்கள் என்பது பற்றியும் பேசினார்கள். நாம் இப்போது தாவரப் பட்டியல்கள் காப்பகங்கள் பற்றி பேசுகிறோம். உங்களுக்குத் தெரியுமா? தோட்டங்களின் பதிவுகள். அதன் காலனித்துவத்தை நீங்கள் எப்படி நீக்குவீர்கள்? ஒரு இளம் பெண் என்ன செய்தார் என்றால், அவர் அனைத்து காப்பகங்களையும் அலசிப்பார்த்தார் - ஆங்கிலேயர்களால் எழுதப்பட்ட காப்பகங்களில், தோட்டக்காரர்களின் இந்த பதிவுகள் அனைத்தும் இருந்தன - அந்தத் தோட்டக்காரர்கள் முதன்மையாக இந்தியர்களாகவே இருந்தனர் - அனைத்தும் அல்ல, முதன்மையாக இருந்தனர். அவர்களுக்கு இருந்த சுகமின்மை, அவர்களின் ஓய்வு நேரம், அவர்களின் குடும்பங்கள் என அனைத்து வகையான விஷயங்களும் அதில் இடம்பெற்று இருந்தன. உண்மையான, அடிப்படையான விஷயங்களைக் கொண்ட, வேலைவாய்ப்பு பற்றிய இந்தக் காலனித்துவ பதிவுகளை வைத்து அவரால் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இருந்த இந்திய தோட்டக்காரர்களின் வாழ்க்கையை மீண்டும் கட்டமைக்க முடிந்தது. ஆக, இதுவும் அப்படித்தான். இத்தகைய உரைகளை வைத்து உலகத்தைப் பற்றிய நமது அறிவை விரிவுபடுத்தும் வித்தியாசமான கண்ணோட்டத்தை நாம் ஏன் பெறக்கூடாது என்ற எண்ணம் தோன்றியது? எனவே இதைத்தான் நாம் செய்ய முயற்சிக்கிறோம். [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா விக்டோரியா சொன்னது போல, அவரது கல்வி நிபுணத்துவத்தை வைத்து ஒரு காப்பகத்தை "காலனித்துவ நீக்கம்" செய்யும் செயல்முறைக்கு அதிகம் உழைக்க வேண்டும். இதற்கு வெளிப்படையான மனப்பான்மை மற்றும் உலகத்தைப் பற்றிய பிறருடைய கண்ணோட்டத்தைப் பாராட்டக்கூடிய மனப்போக்கு தேவை. ஆனால் இதனைப் புறக்கணிப்பது கல்வித்துறைக்கு மட்டும் புதிதல்ல. இது எனது தொழில்துறையிலும் - ஊடகத்துறையிலும் நடக்கிறது. டொராண்டோ ஸ்டாரின் நிருபர் ஒலிவியா பௌடன் மற்றும் டொராண்டோவைச் சேர்ந்த வீடியோ தயாரிப்பாளரான ஷேது மோடி ஆகியோருடன் நான் இதைப் பற்றி பேசினேன். அலிஷா இதன் எழுச்சி நிச்சயமாக பிரவுன் கேர்ள் இதழ், தி ஜக்கர்நாட், தி ஏரோகிராம் போன்ற தெற்காசியாவை மையப்படுத்திய ஊடகங்களில் காணப்படுகிறது. நிச்சயமாக, இந்த விற்பனை நிலையங்கள் தெற்காசிய அனுபவத்தை தங்கள் அறிக்கையில் மையப்படுத்துகிறார்கள் என்று குறிப்பிடுவது மிகவும் முக்கியம். இந்த விற்பனை நிலையங்கள் நமது வாழ்க்கை அனுபவங்களை இயல்பாக்கி, அவற்றை சரிபார்ப்பதால் இவை சிறப்பு வாய்ந்ததாக திகழுவதாக நான் நினைக்கிறேன். உங்கள் அறிக்கையில் நீங்கள் இருவரும் ஓரங்கட்டப்பட்ட குரல்களுக்கு முன்னுரிமை கொடுப்பீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால் எனக்கு இதில் சுவாரஸ்யமாக இருப்பது என்னவென்றால், பெரியளவில் சிந்தித்துப் பார்த்தோமேயானால், இந்த வலையொலி மூலம், இந்தக் காலனித்துவ ஆராய்ச்சியை நாம் கல்வி என்ற கண்ணாடி வழியாக பார்க்கிறோம், ஆனால் நாம் கல்வியாளர்களாக இல்லாதிருப்பதால், இந்த முதன்மையான ஆராய்ச்சியில் உண்மையில் தொடர்பில் இருக்கும் நூலகங்களின் காப்பகப் பிரிவில் பணிபுரியும் நபர்களுக்கு ஒரு வகையான வரைபடத்தை உருவாக்க, நமது துறையில் ஏதேனும் வழி இருக்கிறதா? பெரும்பாலும் வெள்ளை இன மக்கள் பேசுவது போல பேசுபவர்களை வெளிக்கொணர ஊடகத் துறைக்கு உதவ அவர்களுக்கு ஏதேனும் வழி இருக்கிறதா அல்லது கிண்டல் செய்ய ஏதேனும் வழி இருக்கிறதா? ஏனென்றால், நாம் செய்யும் பல செயல்கள், நிறமுள்ளவர்கள் மற்றும் குறைவான பிரதிநிதித்துவம் கொண்ட சமூகங்கள் தாழ்த்தப்படவில்லை என்பதை உறுதி செய்கிறது. ஒலிவியா வணக்கம், என் பெயர் ஒலிவியா பௌடன். நான் தி டொராண்டோ ஸ்டாரில் நிருபராக வேலை செய்கிறேன். இல்லை, அது மிகவும் முக்கியம் என்று நான் நினைக்கிறேன், ஏனென்றால் வரலாற்றுத் துறைகளிலும் பத்திரிகை துறையில் இருக்கும் அதே பிரச்சனை உள்ளது என்று நான் நினைக்கிறேன், அதில், பெரும்பான்மையினர் வெள்ளையர், அது உங்களுக்குத் தெரியும். எனவே அந்த மாதிரியான கண்ணாடி மூலம் பார்ப்பது பலனளிக்காது என்று நினைக்கிறேன். அவர்கள் தி ஜகர்நாட்டின் மீடியாவை படிக்கிறார்கள் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள், அவர்கள் அந்த மாதிரியான கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கிறார்கள். அவர்கள் முதல் இடத்தில் பலதரப்பட்ட கல்வியாளர்களைக் கொண்டுவந்தால் அது உதவியாக இருக்குமென்று நான் நினைக்கிறேன், ஏனென்றால் இது உங்களின் உலகக் கண்ணோட்டம் அல்ல என்பதை நான் புரிந்துகொள்கிறேன், எனவே இது உங்களின் உள்ளுணர்வாக இருக்காது. குறிப்பாக ஆவணங்கள் வெள்ளையர்களின் கண்ணோட்டத்தில் இருக்கும் போது, நீங்கள் வரலாற்றை யூரோவை மையமாகக் கொண்டதாக மாற்றாமல் இருக்க நீங்கள் உண்மையிலேயே உங்கள் பாதையை விட்டு விலகிச் செல்ல வேண்டும். அவர்கள் அதை மிகவும் விமர்சன ரீதியாக அணுகி விஷயங்களைச் செய்ய வேண்டுமென்று நான் நினைக்கிறேன், அவர்கள் முக்கியமானது எனக் கருதி வழக்கமாக செய்வதிலிருந்து வித்தியாசமாக விஷயங்களை செய்ய வேண்டுமென்று நினைக்கிறேன். ஷேது வணக்கம், எனது பெயர் ஷேது மோடி. நான் ஒரு எழுத்தாளர், இயக்குநர் மற்றும் எடிட்டர். கல்வித்துறையில், பற்பல பன்முகத்தன்மை இருக்க வேண்டுமென்பதை நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன், அது உதவும் என்று நினைக்கிறேன். குறிப்பாக நான் ஏன் அப்படி சொல்கிறேன் என்றால், வெள்ளை கல்வியாளர்கள் நாம் அணுகக்கூடிய அதே மாதிரியான சமூகங்களை அல்லது ஒரே மாதிரியான முகநூல் குழுக்களை அணுகுவார்கள் என்று நான் நினைக்கவில்லை. எடுத்துக்காட்டாக, நான் பேஸ்புக்கில் உள்ள BIPOC TV மற்றும் திரைப்படக் குழுவின் ஒரு அங்கமாக இருக்கிறேன், அத்துடன் பொழுதுபோக்குக் குழுவில் தெற்காசிரியராகவும் இருக்கேன். நிச்சயமாக இந்தக் குழுக்கள் BIPOC மற்றும் தெற்காசிய மக்களுக்கானது, அதுமட்டுமல்லாமல் இவை இப்பிரிவினருக்கென்றே உள்ள பிரத்தியேகமான குழுக்கள், அதனால் அதிலுள்ள மக்கள் ஒரே மாதிரியாக இருப்பார்கள் மேலும் அவர்கள் சுதந்திரமாக உரையாடுவார்கள் என்று நான் நினைக்கிறேன். கல்வியாளர்கள் அனைவரும் வெள்ளையர்களாக இருப்பதால் அவர்கள் இக்குழுவில் பேசுவதை பற்றி அறிந்திருப்பார்கள் என்று நான் நினைக்கவில்லை - அவர்களுக்கு இக்குழுவில் பேசிக்கொள்வதை பற்றியோ அந்தரங்கமான விஷயங்களை பற்றியோ எதுவும் தெரியாது. [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா தெற்காசிய பாரம்பரியத்தைக் கொண்ட இரண்டாவது தலைமுறை கனடியனாக, "பழுப்பு" என்றால் என்ன என்று எனக்கு நானே அடிக்கடி கேட்டுக் கொள்கிறேன். வடக்கு ஆல்பர்ட்டாவில் இந்திய தாய் என்னை வளர்த்தார். அப்போது அவரைப் போலவே உள்ள எவரையும் அவருக்குத் தெரியாது. அதாவது, அறுபதுகளின் தொடக்கத்தில் பிரெய்ரிஸில் தெற்காசிய குடும்பங்கள் இல்லை. அந்தக் காலக்கட்டத்தில், பியரி ட்ரூடோ என்ற ஒரு துணிச்சலான கியூபெகோயிஸ் அரசியல்வாதி இருந்தார் - அவரைப் பற்றி நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருப்பீர்கள் - அவர் தேசத்தையே மாற்றியமைத்தார். அவர் குடியேற்றக் கொள்கையை தளர்த்தி, கனடிய தேசிய அடையாளத்தில் பன்முக கலாச்சாரத்தை செருகினார். ட்ரூடோமேனியா நாட்டின் கலாச்சார நிலப்பரப்பை மாற்றியது. [பியரி ட்ரூடோ அவர்களுக்காக மக்கள் கூட்டம் ஆரவாரம் செய்யும் கிளிப்பின் இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] இடதுசாரி மயக்கும் விதமாக இருந்தது, வலதுசாரி கண்களை சுழற்றியது. அந்த இளம் அரசியல்வாதியை அடிக்கடி இளைஞர் பட்டாளம் சூழ்ந்துக்கொள்ளும். கனடா - மரம் வெட்டுபவர்கள், விவசாயிகள் மற்றும் மீனவர்களின் நிலமாக மாறிக்கொண்டிருந்தது. என் அப்பா இந்தியாவில் பிறந்து வளர்ந்தவர். நியூயார்க்கில் தனது பட்டப்படிப்பை முடித்த பிறகு, அவர் என் அம்மாவைச் சந்தித்தார், அவர்கள் ஒட்டாவாவில் திருமணம் செய்து கொண்டனர், பிறகு நான் பிறந்தேன். என் அப்பாவிடம் அவருடைய குழந்தைப் பருவம் எப்படி இருந்தது என்று நான் கேட்டால், அது ஒருவித கனவு மாதிரி இருக்கிறதென்று கூறுவார். அவர் நைனிடாலில் உள்ள தங்கி படிக்கும் பள்ளிக்குச் சென்றார், நைனிடால் ஹிமாலயன் ரிசார்ட் நகரமாகும். டெல்லியில் உள்ள அவரது வீட்டிலிருந்து ஏழு மணி நேர கார் பயணம் செய்ய வேண்டும். அவர் ஹாக்வார்ட்ஸுக்குச் சென்றதாக எப்போதும் என்னிடம் கூறுவார். கிரேட் ஹால் அவரது பள்ளியில் உள்ளதைப் போலவே தெரிகிறது. எங்களுக்கு மீண்டும் செல்ல ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தால், நான் முதலில் பார்க்க விரும்பும் இடம் நைனிடால்தான். இதுதான் இரண்டாம் தலைமுறையாக இருப்பது பற்றிய விஷயங்கள் - நான் என் அப்பாவின் பிறந்த இடத்திலிருந்து நீக்கப்பட்டதாக இயற்கையாகவே உணர்கிறேன், ஆனால் அவ்விடத்தை பார்த்தாக வேண்டும் என்ற தீவிர ஆசை எனக்கு இருக்கிறது. புலம்பெயர்ந்தவர்களின் பிள்ளையாக இருக்கும் எவரும் இவற்றுடன் தன்னுடைய வாழ்வை தொடர்புப்படுத்தி பார்க்க முடியும் என்று நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். [இசை மெல்ல மெல்ல மங்குகிறது] அலிஷா தெற்காசிய அனுபவம் ஒவ்வொருவருக்கும் வித்தியாசமாக இருக்கும். நாம் அனைவரும் தெற்காசியக்காரர்கள்தான், ஆனால் நாம் அனைவரும் நிச்சயமாக வெவ்வேறாகத்தான் நம்மை அடையாளப்படுத்திக் கொள்கிறோம். ஆனால் நம் அனைவர் மத்தியிலும் தொடர்புபடுத்தி பார்க்கக்கூடிய பொதுவான அனுபவங்கள் உள்ளன. எனக்கு பிற தெற்காசியர்களுடனும் பேச ஆசையாக உள்ளது, குறிப்பாக அவர்களின் குடும்பம் எப்படி தனிப்பட்ட வரலாற்றைப் பாதுகாக்கிறது என்பது பற்றிய சில வினோதமான விஷயங்களை பற்றி பேச ஆசையாக உள்ளது. உதாரணமாக, சமீபத்தில் என் அப்பா என்னிடம் சொன்னார், அவர் அதை முழுமையாக நம்பவில்லை என்று, ஆனால் அவரது சகோதரி இந்தியாவில் இருக்கும்போது தந்தையின் பிறந்த நாள் தவறு என்று என்னிடம் சொன்னார். அவரது பாஸ்போர்ட், தேதிகள் பொருந்தவில்லை. அவர் தனது உடன்பிறப்புகளுடன் சரியான நேரத்தில் பள்ளிக்குச் செல்லும் வகையில், அவரைத் தங்கிப்படிக்கும் பள்ளியில் சேர்ப்பதற்காக அவருடைய பிறந்த தேதியை மாற்றியிருக்கலாம். இது மிகவும் பொதுவாக நடக்கிற ஒரு விஷயம். இவ்விஷயத்தை டன் கணக்கானவர்கள் தங்களது வாழ்க்கையில் தொடர்புப்படுத்தி பார்க்க முடியும் என்று நான் நினைக்கிறேன். ஒலிவியா ஆம், நிச்சயமாக. இல்லை, என் தாத்தாவுக்கும் அப்படித்தான். அவரது மூன்று உடன்பிறப்புகளைப் போலவே அவருக்கும் பாஸ்போர்ட்டில் அதே பிறந்தநாள் இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன். எனவே அவர்கள் அனைவரும் அதே நாளில் பிறந்தவர்கள் போல் தெரிகிறது, ஆனால் நாம் சீக்கிரமே பள்ளிக்குச் செல்லலாம் என்ற காரணத்தினாலும் இருக்கலாம். ஷேது என் பாட்டி எப்போது பிறந்தார் என்பது கூட எங்களுக்குத் தெரியாது. அவர் 1914 ஆம் ஆண்டில் பிறந்திருக்கலாம் என நாங்கள் மதிப்பிட்டுள்ளோம். ஆனால் அவர் பிறந்ததற்கான எந்தப் பதிவேடும் இல்லை. எனவே, 2003-ல் அவர் இறந்தபோது, அவருக்கு வயது 89 என்று நாங்கள் நினைக்கிறோம். ஆனால் எங்களுக்கு உறுதியாகத் தெரியவில்லை. அலிஷா இந்தக் காலக்கட்டத்தில் என் அப்பாவின் படங்கள் இருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது, ஆனால் நான் அவற்றைப் பார்த்ததில்லை. அப்படி அவர்கள் புகைப்படம் எடுத்திருந்தால், அவை மிகக் குறைவாகவே இருந்திருக்கும். அந்த நேரத்தில் முன்னுரிமைகள் பட்டியலில் புகைப்பட ஆவணங்கள் அதிகமாக இல்லை. எனவே என் அப்பா உண்மையில், அவரைச் சுற்றியிருப்பவர்களால் உருவாக்கப்பட்ட கதைகளின் விளைவால் பின்னடைவில் இருக்கிறார். இருப்பினும், நான் சிறுவனாக இருந்தபோது எனது நடனம் மற்றும் பியானோ வாசிப்புகள் அனைத்தையும் என் அப்பா வீடியோ எடுத்தது எனது இனிமையான நினைவில் இன்னும் இருக்கிறது. ஒவ்வொரு பிறந்தநாள் விழாவையும் ஒவ்வொரு குடும்ப விடுமுறையின்போதும், அவர் தனது நிகழ்ச்சி உரையாளர் குரலை இயக்கி, பெரிய மற்றும் சிறிய நிகழ்வுகள் அனைத்தையும் ஆவணப்படுத்துவார். எங்களது ஜேவிசி கேம்கோடர் அதன் சொந்த லெதர் பையில் நேர்த்தியாக ஃபிட் ஆகுவது குறித்தும் அவர் குறிப்பாகப் பெருமைப்பட்டார். என் அப்பா சமூக ஊடகத்தைப் பயன்படுத்தும் நபரல்ல, ஆனால் அந்த கேம்கோடர் நிச்சயமாக எங்கள் குழந்தைப் பருவத்தை எப்போதும் பத்திரப்படுத்தி வைக்கக்கூடிய வழியாக இருந்திருக்கிறது. வாய்ஸ் ஓவர் இப்போதுதான் டிரங்க் பெட்டியை பேக் செய்தோம். அன்று ஆகஸ்ட் 2003, நாங்கள் கல்கரியில் இருக்கிறோம். இது எங்கள் விடுமுறையின் இரண்டாவது நாள், நாங்கள் பாறைகள் நிறைந்த மலைகள் வழியாக வாகனத்தை ஓட்டி செல்வோம். நாங்கள் நெடுஞ்சாலை ஒன்றில் வான்கூவருக்குச் சென்றுக் கொண்டிருக்கிறோம். ஓட்டிச்செல்வதற்கு 10 மணிநேரம் ஆகும் என நம்புகிறோம். இது வெயில் அடிக்கும் அழகான நாள். மேகங்கள் எதுவும் இல்லை. அலிஷா என் அப்பாவைப் போலல்லாமல், என் அம்மாவிடம் ஆல்பங்கள் உள்ளன, அவரது குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே ஆல்பங்கள் இருக்கின்றன. நான் அவற்றைப் பார்க்கும்போதெல்லாம், அவர் நான் வளர்ந்த கனடா போலல்லாமல் மிகவும் வித்தியாசமாக காணப்படும் ஒரு கனடாவில் வளர்ந்தவர் என்பதை உள்மனம் நினைவுபடுத்துகிறது. புத்தக அலமாரியில் நேர்த்தியாக வைக்கப்பட்டுள்ள அந்தப் புகைப்படங்கள் இன்ஸ்டாகிராமில் இன்று நூற்றுக்கணக்கான லைக்குகளைப் பெறுவதைப் பார்க்கும்போது வித்தியாசமாக இருக்கிறது. த்ரோபேக் தேர்ஸ்டே, யாருக்காவது தெரியுமா? மக்கள் இப்போதும் அவ்வாறு செய்கிறார்களா? சஹாஜ் கோஹ்லி, இவர் புலம்பெயர்ந்த பிள்ளைகளுக்கான முதல் மற்றும் மிகப்பெரிய மனநல சமூகமான பிரவுன் கேர்ள் தெரபியின் நிறுவனர். நீங்கள் அவரை IG @browngirltherapy என்ற முகவரியில் காணலாம். இளைய தலைமுறைகள் மற்றும் தெற்காசிய புலம்பெயர்ந்தோர் இன்று சமூக ஊடகங்களை எவ்வாறு பயன்படுத்துகிறார்கள் என்பது பற்றி நாங்கள் பேசினோம். இதில் லைக்குகளை பெறுவதை விடவும் வேறு பலவும் உள்ளன. சஹாஜ் இருகலாச்சார மற்றும் பல்கலாச்சார மக்கள், இருகலாச்சார பண்புமாற்றம் என்று அழைக்கப்படுவதை நாங்கள் தொடர்ந்து அனுபவித்து வருகிறோம். எனவே நாங்கள் இரண்டு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட கலாச்சாரங்கள் கொண்டவர்களுடன் ஒரு நிரந்தரமான பேச்சுவார்த்தைப் போரில் இருக்கிறோம். எனவே நம்மைச் சுற்றி இருக்கக்கூடியவர்கள் ஒரு அடையாளம், ஒரு கலாச்சாரம், நாம் எப்படி பார்க்கப்பட வேண்டும், உணரப்பட வேண்டும் என்று நாம் நினைக்கும் விதத்தில் வெளிப்படையாக பாதிப்பை ஏற்படுத்துவர். மனிதர்களாகிய நாம் அனைவரும் ஏதோ ஒரு விஷயத்தால் தூண்டப்படுகிறோம், இல்லையா? சாதனைகள் மூலம் நாம் உற்சாகமடைகிறோம். சக்தியால், மாற்றத்தால் தூண்டப்படுகிறோம். ஆனால் பல கலாச்சாரங்கள் மற்றும் அடையாளங்களை கடந்து செல்லும் நம்மில் பலரைப் பொறுத்தவரையில், நாம் இணைந்திருப்பதாலும் உற்சாகமடைகிறோம். நம்மில் பலர் நான் சொன்னது போல வீடுகளில் வளர்ந்திருக்கிறோம், நாம் சில வழிகளில் செயல்பட வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறோம், சில விழுமியங்களை நிலைநிறுத்த வேண்டும் மற்றும் நமது கலாச்சாரம் அல்லது வரலாற்றின் பகுதிகளை மறைக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறோம், ஏனென்றால் பள்ளியில் நம்மை பிறர் கிண்டல் செய்வதை விரும்பவில்லை, மேலும் இந்த ஆன்லைன் தளங்களில் இணைந்திருப்பது தேவையாக உள்ளது. எல்லோருடனும் சேர்ந்திருக்கும் உணர்வைப் பெற, நாம் அனைவரும் இதை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். சமூக ஊடங்களில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு விஷயம் இருக்கிறது - நிச்சயமாக அதில் நல்லது கேட்டது இரண்டும் இருக்கிறது. இளைய தலைமுறையாக நான் மிகவும் ரசித்த ஒரு விஷயம் கலாச்சாரம் மற்றும் அடையாளத்தால் இயக்கப்படும் சமூகங்களின் இந்த வருகை. எனவே இந்த சமூகங்கள் மக்களை குறைந்த மட்டங்களில் ஆராய அனுமதிக்கின்றன. இதில் அடையாளம் வெளியே தெரியாமல் இருப்பதற்கு சாத்தியக்கூறுகள் உள்ளன, கருத்துத் தெரிவிக்காமலும், ஈடுபடாமலும் இருப்பதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் உள்ளன, ஆனால் மற்றவர்களின் உரையாடல்கள், உள்ளடக்கம், ஆதாரங்களைப் பார்த்து, எது எனக்கு பொருத்தமானது? இது என்னை எப்படி உணர வைக்கிறது? இது நன்றாக இருக்கிறதா? இதுபோன்ற உரையாடல்களில் நான் அதிகம் கலந்துக்கொள்ள வேண்டுமா? உண்மையில் எனக்கும் இதற்கும் தொடர்பில்லையா? இது உண்மையில் நமக்கு தனிப்பட்ட முறையில் மிகவும் தெளிவை கொடுக்கிறது, மேலும் நமது அடையாளங்களுடன் நாம் எவ்வாறு தொடர்பு கொள்கிறோம் மற்றும் நாம் யார் என்பதை மீட்டெடுப்பதன் அர்த்தம் என்ன என்பதைப் பிரதிபலிக்க அனுமதிக்கிறது. எனவே இணைவதற்கான நமது தேவை நம்மைப் போலவே தோற்றமளிக்கும், நம்மைப் போலவே பேசும், நம்மைப் போலவே அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்பவர்களைக் கண்டுபிடிக்க நம்மைத் தூண்டுகிறது. மேலும் சமூக ஊடகங்களை நான் காண்கிறேன், நமது தகுதியை வளர்த்துக் கொள்ளவும், நம்மை நாமே நங்கூரம் போட்டுக்கொள்ளவும், நாம் யார், நாம் யாராக இருக்க விரும்புகிறோம் என்பதற்கு இந்த பல விதமான சமூக ஊடங்கள் ஒரு அழகான வழியாக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன். [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] ஒலிவியா கடந்த சில ஆண்டுகளுக்கு முன்புதான் நான் பெரியவரானேன், நான் பாதி தெற்காசியராக இருப்பதால், எனது தெற்காசிய பாரம்பரியத்தைத் தழுவுவது எனக்கு மிகவும் முக்கியமாக இருக்கிறது. என் அம்மா தெற்காசியர், என் அப்பா ஆங்கிலேயர் மற்றும் ஐரிஷ் பூர்வீகத்தைப் போன்ற வெள்ளையர். வளருகையில், நாங்கள் எப்போதும் இந்திய கலாச்சாரத்தையே பெரிதும் பின்பற்றினோம். கோவிலுக்குச் செல்வது, எல்லா வகையான பாரம்பரியங்களையும் கொண்டாடுவது, என் பாட்டியுடன் சேர்ந்து பூஜை செய்வது என எனது முழு வாழ்நாளையும் கழித்தேன். நான் பார்ப்பதற்கு வெள்ளையரைப் போலவே தோற்றமளிக்கிறேன், எனது பெயரும் ஒலிவியா என்ற வெள்ளையர் பெயர்தான். ஆனால் எனது டுவிட்டர் பக்கத்தில், எனது அடையாளத்தை மேலும் வெளிப்படுத்துவதற்காக நடுப்பெயரை எனது டுவிட்டர் பெயரில் வைத்திருக்கிறேன், ஏனெனில் இதனை எனது அடையாளத்தின் முக்கியமான பகுதியாக கருதுகிறேன். என்னைப் பொறுத்தவரை, அது எனது சக பணியாளர்களாக இருந்தாலும் சரி, எனது நண்பர்கள், வேறு யாராக இருந்தாலும் சரி, அவர்கள் என்னில் ஒரு பகுதியை அங்கீகரிப்பதை முக்கியமாக நான் கருதுகிறேன். எனது ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் கூட. அதனால்தான் எனது முழுப் பெயரையும் எனது டுவிட்டர் பயோவில் வைத்துள்ளேன். [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா இது ஒரு பெரிய விஷயமாகத் தெரியவில்லை, ஆனால் சமூக ஊடக தளங்களில், குறிப்பாக டுவிட்டர் ஒரு பத்திரிகையாளராக நாம் எப்படி நம்மை முன்வைக்கிறோம் என்பதை குறிப்பிட்ட நோக்கத்துடன் தேர்ந்தெடுப்பது ஒரு விதமான தொழில்முறை காப்பகமே. வருங்கால முதலாளிகள் நம்மைப் பார்ப்பார்கள், கடந்த கால சகாக்கள் நமது வேலையைப் பற்றிய அவ்வப்போதைய தகவல்களை அறிந்த நிலையில் இருப்பார்கள் எல்லாத்துக்கும் மேலாக நாம் அனைவரும் வெவ்வேறு வார்த்தைகளில் ஒரே விஷயத்தைச் சொல்லும் இந்த மாபெரும் மெய்நிகர் வாழ்க்கை அறையில் இருக்கிறோம். டுவிட்டரில் எங்களின் காலக்கெடு தற்காலிகமானது என்றாலும், நம் கணக்குகளில் நாம் பகிரும் விஷயங்கள் ஒரு காப்பகமாகவும் மாறும். நான் சமூக ஊடகங்களை தனிப்பட்ட காப்பகக் கருவியாகப் பயன்படுத்துகிறேன். இன்ஸ்டாகிராம் நமது தனிப்பட்ட வரலாறுகளை ஆவணப்படுத்துவதற்கான ஒரு கருவியாக இருக்கிறது, அணுகக்கூடிய வகையில் நமது வம்சாவளியை மீட்டெடுக்கும் இடமாகவும் மாறிவிட்டது என்று நினைக்கிறேன். அலிஷா தி பிரவுன் ஹிஸ்டரி போட்காஸ்ட், சீக்கியக் காப்பகம், லாஸ்ட் ஹியர் ப்ராஜெக்ட் போன்ற சமூக ஊடகக் கணக்குகளும் தொடர்ந்து அதிகரித்து வருவதாக நான் நினைக்கிறேன். இந்த வகையான அனைத்து சமூக ஊடக கணக்குகள் மற்றும் பாட்காஸ்ட்களில் உள்ள தீம் என்னவென்றால், அவர்களின் தெற்காசிய அனுபவத்தை மீண்டும் சொல்வதே, ஆனால் ஆயிரக்கணக்கான இளைய தலைமுறை மூலம் சொல்லப்படுகிறது. தெற்காசிய புலம்பெயர்ந்தோர் மிகவும் பன்முகத்தன்மை கொண்டவர்களாக இருப்பதால், இது இந்தளவு எட்டியுள்ளது, இந்த கணக்குகள் புதிய மற்றும் அணுகக்கூடிய வழிகளில் நமது வளமை மிக்க வரலாறுகளை ஆவணப்படுத்துகின்றன. தற்போது இது ஏன் மிகவும் முக்கியமான விஷயமென்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள்? சஹாஜ், ஒவ்வொரு ஓரங்கட்டப்பட்ட சமூகமும் தற்போது இந்த மாதிரிதான் இருக்கிறது என்று நான் நினைக்கிறேன், அங்கு நாம் யார் என்பதை மீட்டெடுக்கிறோம், இல்லையா? அதாவது, இது கடந்த காலத்துக்கு சென்று பழங்குடியின மக்கள் அவர்களின் நிலம் மற்றும் கலாச்சாரங்கள் மற்றும் அவர்களிடமிருந்து எடுக்கப்பட்ட மக்களை பற்றி கூறும். ஆனால் இப்போது நாம் ஒரு அரசியல் மற்றும் சமூக தருணத்தில் இருக்கிறோம் என்று நினைக்கிறேன், இதில் ஒவ்வொரு தலைமுறையும், இசட் ஜெனரேஷனை பார்த்தோமென்றால் கூட, அவர்களும் அவர்கள் யார் என்பதை மீட்டெடுக்க விரும்புகிறார்கள், சமூக நீதிக்காக போராடுகிறார்கள், சமூக வாதத்திற்காக போராடுகிறார்கள், இதிலும் அடையாளம், கலாச்சாரம் மற்றும் சமூகம் தானாகவே சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறது. பெரிய சமூக ஊடகப் பின்தொடர்பவர்களைக் கொண்ட ஒரு இளைய தலைமுறையாக, அதுவும் முக்கியமாக பிற இளைய தலைமுறையாக, நான் சொல்லும் ஒரு விஷயம் என்னவென்றால், நமது பொது சமூகம் அல்லது முன்னோர்களின் துல்லியமான வரலாறுகள் ஒருபுறம் இருந்தாலும், காலனித்துவம், உறுதியான ஆதாரங்கள் இல்லாமை, நமது சொந்த குடும்பங்களுக்குள்ளேயே உள்ள வாய்மொழி கதைகளை கூட அணுக இயலாமை போன்ற காரணங்களால் நம்மில் பலருக்கு நம்முடைய சொந்த வரலாறுகளை அணுக முடியவில்லை என்பதை நிதர்சனமாக பார்க்கிறேன். நீங்கள் பெயரிட்ட இந்தக் கணக்குகள், நமது மூதாதையர்களைப் பற்றி அறியவும், நாம் எங்கிருந்து வருகிறோம் என்பதை உணரவும், நமது சொந்த தலைமுறைகளுக்கு இடையே நிகழ்ந்த பாதிப்பு அல்லது தலைமுறைகளுக்கு இடையேயான கதைகளைப் புரிந்துகொள்ளவும் ஒரு வழியை ஏற்படுத்தி கொடுக்கிறது. நம் சொந்த சமூகம் மற்றும் கலாச்சாரத்தில் உள்ள மக்களிடையே பல நூற்றாண்டுகளாக சொல்லப்பட்டு வரும் கதைகள், அதுவே - இந்த வார்த்தையை நான் தொடர்ந்து பயன்படுத்தி, நமது அடையாளத்தை மீட்டெடுக்கிறேன். ஆனால் அதுதான் நாம் தேடும் மிக சக்தி வாய்ந்த விஷயம். நமது என்ற எண்ணம் மற்றும் புரிதல் உணர்வு என்ற நிலைக்கு அது இட்டுச்செல்கிறது. அதனால் பலரும் நாம் புலம்பெயர்ந்துள்ளோம் என்று உணர்கிறோம். எனவே இந்தக் கணக்குகள் நிறைய நமக்கு ஏதாவது ஒரு வகையான இணைப்பு மற்றும் பிடிப்பைக் கொடுக்கின்றன. இது மிகவும் சக்தி வாய்ந்தது என்றும் நான் நினைக்கிறேன். [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா எழுதப்பட்ட வரலாற்றில், பத்திரப்படுத்த எழுதி வைக்கப்பட்டவற்றில் நமக்கு அந்தளவு கவனம் இல்லை. எனவே, ஒருவரின் ஆயுட்காலம் தெரியாதது அவ்வளவு அபத்தமான விஷயமல்ல. எனது பாட்டி, எனது நோனி, கங்கை நதிக்கு சென்று, எனது தாத்தாவின் ஆஸ்தியை நதியில் கரைத்து விட்டு, குகைக்கு செல்வேன் என்று என்னிடம் சொல்லியிருக்கிறார். அந்தக் குகையில் ஒரு மனிதர் இருந்தாராம். அவரிடம் 1000 பக்கங்கள் உயரம் கொண்ட மாபெரும் புத்தகம் இருந்ததாம். அந்தப் புத்தகத்தில் அங்கு கடந்து செல்லும் அனைவரின் பதிவும் இருக்குமாம். அது ஒரு விதமான குறிப்பு புத்தகமாம். அவருடைய பரம்பரை அல்லது அவரது கடைசிப் பெயரை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளும் வழியாக அவர் அதை கண்டார், பல தசாப்தங்களுக்கு முன்பு தங்கள் சாம்பலை கரைக்க இவரை போன்ற பிற மக்களும் இங்கு வந்திருக்கிறார்கள். அதுவே அவருக்கு மிகவும் நெருக்கமானது போல் இருந்தது, இதற்கு முன்பு இங்கு வேறு குடும்பம் இருந்தது. மேலும் இதை நினைத்துப் பார்க்கவே விசித்திரமாக இருக்கிறது. உங்களுக்கும் அப்படிதான் இருக்குமென்று நினைக்கிறேன், புனித நீரின் நடுவில் நின்றுக்கொண்டு தனது கணவரின் புகழ் ஓங்கி இருப்பதைப் பற்றி யோசித்துப் பார்ப்பது. குறிப்பு பதிவுகள், குறிப்பாக நமது தாத்தா பாட்டி தலைமுறையின் குறிப்பு பதிவுகள் மிகவும் துண்டு துண்டாக இருக்கிறது. இளம் தலைமுறையினர் நம் சொந்த முன்னோர்களின் காப்பகங்களை உருவாக்குகின்றனர். நாம் அதை சமூக ஊடகங்கள் மூலம் முதன்மையாக்குகிறோம் என்று நினைக்கிறேன். ஏதேனும் ஒரு குறிப்பிட்ட வழியில் நம்மை பற்றியும் நம் அடையாளங்களை பற்றியும் காப்பகத்தை உருவாக்குகிறோம் என்று தெரிந்தே நீங்கள் ஏதேனும் வழியில் அவ்வாறு செய்கிறீர்களா அல்லது நீங்கள் அவ்வாறு காப்பகப்படுத்துகிறீர்கள் என்று உங்களுக்குத் தெரியாமலேயே ஏதேனும் வழியில் அவ்வாறு செய்கிறீர்களா? ஒலிவியா நீங்கள் சமூக ஊடகங்களில் இதை எங்களிடம் குறிப்பிட்டுள்ளீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். உங்களுக்குத் தெரியுமா, இன்ஸ்டாகிராமில் கூட, காப்பக செயல்பாடு இருக்கிறது. எனவே நாம் பொதுவாக ஒரு இடுகை பதிவிட்டால் கூட, அது நமது வாழ்வின் காப்பகத்தை உருவாக்குகிறது. இடுகைகளை காப்பகப்படுத்தும்போது, அவை பழையதாக இருந்தால், அவற்றை எனக்கு மட்டும் வைத்துக் கொள்கிறேன். மேலும் இது என் வாழ்க்கையின் கடந்த சில வருட வரலாறாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். ஷேது ஆம், நான் ஒத்துக்கொள்கிறேன். சமூக ஊடகம்—90கள் மற்றும் 2000களில் எனது குடும்பத்தின் முழு வீடியோக்களையும் காப்பகப்படுத்தினேன். எனவே... ஆமாம், ஒரு காப்பகத்தை உருவாக்குவது என்பது—இது அனைவரும் அணுகக்கூடிய காப்பகம் போன்றது அல்ல. ஆனால், புலம்பெயர்ந்த குடும்பமாக நாம் எப்படி இந்த நூற்றாண்டிலும் இறுதி வரையிலும் எப்படி வளர்ந்தோம், வாழ்ந்தோம் என்பதற்கான பதிவு போல இருக்கும். [இசை மெல்ல மெல்ல ஓங்கி இசைக்கிறது] அலிஷா பொதுவாக சமூக ஊடகங்கள் இப்போது முற்றிலும் சுய விஷயங்களை வெளிப்படுத்துவதற்கும், அணிதிரளுவதற்கும் மற்றும் எதிர்ப்பைக் காட்டுவதற்குமான ஒரு வழியாக இருக்கிறது. இன்ஸ்டாகிராமில் உள்ள புலம்பெயர் கலை சமீப ஆண்டுகளில் புகழ் பெற்றது, மேலும் இது ஒரு புதிய இயந்திரமாகவும் பொதுவாக சமகால செயல்பாட்டின் பண்பாகவும் மாறியுள்ளது. பாரம்பரியமாக ஆக்கிரமிக்கப்படாத இடத்தை ஆன்லைனில் எடுத்துக் கொள்ளும் பல நிறமுடையவர்களின் சக்தியைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம் ஆழ்ந்த ஈடுபாட்டிற்கான நுழைவுப் புள்ளியாக இது செயல்படுகிறது. நீங்கள் நினைத்தால் ஒவ்வொரு சமூக தளமும் ஒரு காப்பக கருவியாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். எனது சாதனங்களிலும் இப்போது கிளவுடிலும் சேமித்து வைத்திருக்கும் ஆயிரக்கணக்கான நினைவுகளில் பெரும்பாலானவை கடந்த கால கிளவுட் இல்லாத நினைவூட்டல்கள். அல்காரிதம்கள் இந்தப் படங்களை வெளியிடும்போது, நேரம் மற்றும் இடம் பற்றிய எனது உணர்வு திசை திரும்புகிறது. வெளிப்படையான காரணங்களுக்காக, குறிப்பாக COVID பரவலில் இச்சூழல் பெரிதும் நிலவியது. தொற்றுநோய் பரவலை வெல்ல, நம்மில் பெரும்பாலோருக்கு கிட்டத்தட்ட எங்கும் செல்ல வேண்டிய தேவை இல்லாமல் போனது. காலம் உருவமற்றதாகிவிட்டது. கடந்த பல ஆண்டுகளாக, பல செயலிகள் தங்களுடைய சொந்த அம்சங்களைச் சேர்க்கத் தொடங்கியுள்ளன, அவை தானாகவே அவர்களின் டிஜிட்டல் வரலாறுகளை மக்களுக்கு நினைவூட்டுகின்றன. நிச்சயமாக ஃபேஸ்புக், இதில் செல்வாக்கு மிக்கதாய் திகழுகிறது. பழைய புகைப்படங்கள் மற்றும் இடுகைகளை மக்கள் அடிக்கடி திரும்பிப் பார்ப்பதைக் கவனித்த பிறகு, ஃபேஸ்புக் 2015 ஆம் ஆண்டில், 'இந்த நாளில்' என்ற அம்சத்தைத் தொடங்கியது. இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு அல்லது ஏழு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எடுத்த புகைப்படத்தை கூட மீண்டும் பார்வையிட்டு, அதை மறுபகிர்வு செய்ய அறிவிப்புகள் உங்களைத் தூண்டுகின்றன. 2016 ஆம் ஆண்டில், iOS 10 வெளியீட்டின் மூலம் Apple அதன் புகைப்படங்கள் செயலியில் நினைவுகள் தாவலைச் சேர்த்தது. மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, பக்கத்தின் மேலே பழைய புகைப்படங்களைக் காட்டும் அம்சத்தை கூகுள் சேர்த்தது. இதன் பெயர்-அதற்காக காத்திருங்கள்-நினைவுகள். [இசை மங்கி, மீண்டும் ஒலிக்க ஆரம்பிக்கிறது] அலிஷா சரி இப்போது க்வில்லிம் சகோதரிகளைப் பற்றி பார்க்கலாம். அவர்கள் பார்வையிட்ட தெரு சந்தைகளைக் குறிக்க முடிகிறது என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள். ஒரு சிறிய தருணத்தை கற்பனை செய்து பாருங்கள், நாம் கிளவுடை அணுகுகிறோம், அதில் புகைப்படங்களும் எழுதப்பட்ட பொருட்களும் ஆராய்ந்து பிரித்தெடுத்து விளக்கும் வகையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த அதிகப்படியான தனிப்பட்ட தரவுகளை நமது கிரிட்டுகளிலும் நமது டைம்லைன்களிலும் ஆவணப்படுத்துவது நமது கதையைச் சொல்வதற்கான ஒரு வழியாகும் - அல்லது குறைந்தபட்சம் நமது கதையின் ஒரு பகுதியையாவது அது சொல்லும். க்வில்லிம் திட்டம் போன்ற கடந்த கால காப்பகப் பொருட்கள் இன்று மீண்டும் சொல்லப்பட்டால் அல்லது மீண்டும் கற்பனை செய்யப்பட்டால் என்னவாகும்? அது எப்படி இருக்கும்? இந்த சூழலில், இந்திய வரலாற்றின் இந்தச் சிறிய துணுக்கைப் பற்றி நாம் பேசும்போது கூட தெற்காசியக் குரல்களுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்படுவதை எப்படி உறுதிப்படுத்துவது? நம்மைப் பற்றிய விஷயங்களில் உலகம் எதைப் பார்க்க வேண்டும், நம்மைப் பற்றி என்ன சிந்திக்க வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோமோ அவ்விதம் நீங்கள் நானும் அவற்றை எளிதாக நிர்வகித்திட முடியும். அதே போல, எனது இந்திய பாரம்பரியம் மற்றும் எனது இந்திய வம்சாவளியைப் பற்றி அந்த நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு அவற்றைக் காண முடிந்த சில சிறப்பு நபர்களின் மூலம் மட்டுமே புரிந்து கொள்ள முடியும். இப்போது நாம் தயாரிக்கும் தகவல்களின் ஆழம், எதிர்காலத்திற்காக அவற்றைப் பாதுகாக்கும் திறனை விட அதிகமாக உள்ளது. பாரம்பரியமாக, நூலகர்கள் மற்றும் ஆவணக் காப்பாளர்கள் வரலாற்றைக் காப்பவர்கள். அவர்கள், டிஜிட்டல் வரலாற்றாசிரியர்களுடன் சேர்ந்து, நவீன பாதுகாப்பில் உள்ள சவால்களை இன்னும் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கின்றனர். ஆனால் சொல்லப்படாத கதைகளும் இருக்கிறது என்பதை நாம் எவ்வாறு உறுதிப்படுத்துவது? இத்தொடர்கள் வாயிலாக, அதைத்தான் நாம் முயற்சி செய்து கண்டுபிடிக்கப் போகிறோம். [இசை மங்கி, மீண்டும் ஒலிக்க ஆரம்பிக்கிறது] அலிஷா நீங்கள் தொலைந்து போன குரல்களை கேட்டதற்கு நன்றி: இது தெற்காசிய புலம்பெயர்ந்தோரின் சொல்லப்படாத கதை. இப்பாட்காஸ்ட்டை வழங்கியது மெக்கில் பல்கலைக்கழகம். எடிட்ஆடியோவுடன் இணைந்து தயாரித்து, இதனை உங்களுக்கு தொகுத்து வழங்குவது நான், அலிஷா. அனா, ரிச்சர்ட், ஸ்டெஃப், லாரன், சோஃபி, கனிகா, விக்டோரியா, ஒலிவியா, ஷெது, சஹாஜ் மற்றும் பிறருக்கு எங்களின் சிறப்பு நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறோம். எங்கள் அடுத்த தொடரில், க்வில்லிம் திட்டம் எப்படி மதிப்புமிக்க ஆராய்ச்சியாக முதல் இடத்தில் மாறியது என்பதையும், வரலாற்றைப் பற்றிய நமது புரிதலுடன் மதிப்பு ஏன் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதையும் பற்றி பேசுவோம். அலிஷா எங்கள் அடுத்த தொடரில், க்வில்லிம் திட்டம் எப்படி மதிப்புமிக்க ஆராய்ச்சியாக முதல் இடத்தில் மாறியது என்பதையும், வரலாற்றைப் பற்றிய நமது புரிதலுடன் மதிப்பு ஏன் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது என்பதையும் பற்றி பேசுவோம்.